|
< terug
Vanalles onderweg
Vrijdag-zaterdag drie septmber 2011
Snikheet. La route de grand cru. Op de heuvels bevinden zich kastelen van wijnboeren. Bourg-de-Thiay. De jonge vrouw ziet er wat simpel gemeen uit. Het spreekt me aan. Eten wordt hier pas opgediend na negentienuurdertig. Eerst een Ricard met een glas wijn nu het verkeer nog zoemt. Nemen we na de maaltijd een dessert en pousse-café erbij?
Zie die kokette meisjes en jongens met gel in het haar. Dronkaards zijn er niet bij. Ondertussen is het donker geworden maar er is nog voldoende straatlicht om te schrijven. Soms zie ik hier uitzonderlijke taferelen om in een nog resterende tijd vast te leggen. Het kind met een roze jurk dat over een voetpad spurt in het oranje schijnsel van straatlicht. Het blijft een uitdaging om wat op het netvlies valt te beschrijven.
Wat reizigers aanspreekt is dat geen enkele dag dezelfde is. Aanvankelijk heb je een plan. Naargelang alles verloopt zijn het omstandigheden die bepalen.
Zo kwamen we in een vergissing op een chaotische snelweg terecht. Claustrofobie is het niet maar we wilden er zo snel mogelijk af.
Zondag vier september 2011
8h: Stortregen in de Provence. We drukken het gaspedaal naar de kust. Zouden we dat wel doen? Stel je voor dat de zee overstroomt. Kom, dit wordt een Bourgondische dag in Sausset Les Pins. Kijken naar voorbijgangers. We geven hun een score. Een tengere Afrikaan met prachtige jukbeenderen en mooie ogen, Aziatische vrouw alla femme fatale, trutten en overbejaarde blondines. Naar onszelf kijken we niet.
Ik kijk naar het zilver op de zee. Mijn rechter voet is door een schaafwonde ontstoken. Het kwik daalt naar dertig graden Celsius.
De tandenpoetsbekers hier zijn van glas gemaakt. Raar, er is geen eb en vloed.
21h: Bij de golven streelt hij over haar wang. Zij geeft hem een kus. We kijken ernaar als een herinnering. Ooit zal dit meisje een oude vrouw zijn en uiteindelijk sterven. Ook hij zal dit leven niet overleven.
Zie hoe mooi de maan haar licht verspreidt over de zee. Ik had het niet gezien. De zee zwijgt nooit. Ik kijk nu naar het ritme van aanspoelende witschuimgolven. Een geluid aan de rand. Morgen wacht ik op zonsopgang. Zien dat ik haar niet te vroeg uit haar dromen haal.
Maandag 5 september 2011
6h30: Het wateroppervlak wordt zichtbaar tot aan de horizon. Nog tien minuten…wordt het contrast tussen zee en lucht een feit. Meeuwen beginnen dan aan een vlucht. Dan maak ik haar genadeloos wakker voor een ontbijt.
Schitterend licht. Geen werkdag voor ons. Hier fluisteren mistralwinden tot Suze la rousse. Op een vlak van vijfentwintig vierkantemeter liggen vier vrouwen en drie mannen in de zon. Hollanders. Ik doe mijn gehoorapparaten uit. Proef van een wijngaarddruif. Daarna laat ik een wind. Suust, er zijn nog andere mensen hier.
Dinsdag zes september 2011
Ik had het lijk van haar vader uit de kist gehaald en in een beerput gedumpt. Ondertussen drinkt een bejaard koppel zuinig een pint. Jaren later kreeg ze argwaan door de stank en kwam ze het te weten toen ze het deksel optilde. Dat was onconventioneel van mij en toch had ik niets misdaan.
Vanuit een wijngaard kijk ik naar de zonsopgang.Voordien wandelde een man met een hond in de schemer voorbij. Gisteren keek ik in een gesprek naar haar borsten halfverscholen in een decolté. Bij haar hoef ik niet te gluren. Onder ons is alles toegestaan.
Zoveel fragmenten in deze dag waarvan ik dacht: dit mag ik niet vergeten. Hoe laat het nu is blijft een vermoeden. Het is donker. Ik leg nu mijn pen neer en kijk naar de sterren tot mijn lichaam verkilt.
Woensdag zeven september 2011
Je moet op mij niet wachten. Ben wildfietsen aan het doen. Ik eet wel een croissant onderweg
Ok, maar blijf niet te lang weg. Waar blijf je?
Voorzichtig ga ik voor de eerste keer het zwembad in. Zal ik daarna de tafel dekken?
Et maintenant un double expresso avant le départ. Bon après midi. We kopen twee jeansbroeken in Avignon. Het pashokje bevind zich op het eerste verdiep. Slenteren langs de avenue. Op een binnenplaats een strijkje parfum. Lang geleden niet meer gedaan.
Belgische krant gekocht met enige nieuwsgierigheid. Nog altijd geen regering…enzovoort. 'l Enfant terrible. U merkt het wel. Ik zit niet in een schaduw te schrijven.
feedback van andere lezers- Mistaker
Ik dacht al. waar hangt Warket uit? Fijn dat we mee konden reizen.
Vakantie is altijd een enorme oplader, ik kan helaas pas volgend jaar mei weer want de verhuizing heeft er flink ingehakt.
Groet,
Greta
warket: De winter is zo voorbij Greta. Mei is een mooie maand om naartoe te leven. Zijn het niet onze verlangens die het meest deugd doen? - Dora
Fijn je weer te zien en even mee te mogen reizen. Dank je wel.
warket: dankjewel Dora - Wee
Dáár was je dus!
En terug met zonnigmooie souvenirs. Dank daarvoor :)
warket: Een week door de Provence, dat inspireert. Ook onder dit grijze wolkendek blijft een vakantiegevoel, zelfs opnieuw aan de slag.
|
