Volg ons op facebook
|
< terug
'HET' verkeert
Het zwarte team installeert zich op de hoek van de rij waarin AIH de nacht doorbrengt. De beide mannen reizen met minimale bagage in de Renault met verduisterde ramen. Niets verraadt dat ze in contact staan met anderen. Alles is voor geld te koop. Ook 'oortjes' en zenders. Niet overdreven gespierd in modieus dun antraciet is Pierre van team Z de hoofdverantwoordelijke. Damian, zijn collega, studeerde ooit een blauwe maandag in Pays Bas en is tegen een flink bedrag ingehuurd voor de vertaling. Zijn kennis van het Nederlands is mager, maar dat weet de grote baas niet. Ook bekwaamheid blijft vaag zolang niemand naar papieren vraagt en met overtuiging gebracht is elke illusie niet meer dan goed toneelspel, volgens de intelligente 'tolk'. Google is voor gemiste begrippen. Bij rouge-vert vult hij clandestien speelhol in.
De Uni van Sex en Formica' duurt beduidend langer.
'Team-wit' in de zilvergrijze Jeep blijft onderuit gezakt stand-by tegenover het hotel. Het kan nog uren duren. Verdekt opgesteld in de parkeerhaven naast het kleine parkje lijken het sportieve toeristen. Onder de dure vakantiekleding valt het kleine handzame pistool niet op. Zojuist hebben Roy en Alain kebab gehaald dat met lange tanden wordt gekauwd, overvloedig doorgespoeld met cola.
Terwijl Damian de laatste zinnen opschrijft hoort Pierre hoe AIH de deur dichttrekt.
"Opgelet. Team W, AIH verlaat hotel. Samen, zonder werkkleding. Laat er enkele wagens tussen want ze zijn alert, vermoeden dat ze worden afgeluisterd en ik ben bang dat die man mij heeft gespot. Houdt me op de hoogte." Opgelucht haalt hij adem. Nu kan hij een hapje eten, hun baas verwittigen terwijl Damian zijn taak afmaakt. Pierre vindt het onzin, maar Le Grand wil ieder uur op de hoogte worden gehouden van wat die twee bejaarden doen.
De lucht is na één miezerbuitje wonderlijk opengeslagen, alsof vochtige benauwdheid een kinderachtig plagerige dreiging speelde. Onheil dat zich heeft bedacht. Een sluwer windje waait geurige frisheid zonder er een vest voor aan te hoeven trekken. Na het bad in beschaafd gedekte vakantiekleding gestoken, zoeken Eus en Paul het restaurant dat "Le Norman dit Breton" aanraadt. Achter langs het centrum in het dal parkeren ze bij het plein tegenover de ingang van het fort. De museumwinkel is nog open. Het is druk, de sfeer knapt van onschuldige verwachting. Helaas zit het terras van Brasserie La Plombierre bomvol.
"Daar komt binnen een uur niets vrij," mompelt Paul en neemt haar bij de arm om zonder kleerscheuren over de grote onregelmatige kinderkoppen te komen. De smalle oplopende straat met pittoresk scheefhangende huizen is een prentbriefkaart waard. Het lijkt exact op de foto's van 1892, die de souvenirwinkel verkoopt. Vakwerk in originele oude kleuren, vakkundig gerestaureerd, in perfecte staat gehouden, zijn ze het eens.
"Ik kan me zondermeer voorstellen dat paard en wagen met ijzeren banden naar beneden dendert."
"Vrouwen in lagen kleurige katoen, beveterde lijfjes, sprokkelhout op de rug om thuis vuurtje te stoken."
Halverwege de heuvel vinden ze een herberg tegenover de indrukwekkende muur van het fort. In gedempt rood geschilderd. Ze kiezen de voorste van twee vrijgekomen tafeltjes onder moderne vierkante zweefparasols. De gezette eigenaar, in schoot en brede lach, schiet meteen tevoorschijn en raadt doortastend de dagschotel aan. Napoleon himself heeft het hier ook ooit gegeten, wauwelt hij vrolijk.
"Oeroud recept, door mijn vrouw klaargemaakt. Stoofschotel, zelf geschoten konijn in bier en verse groente uit eigen tuin. Plus knapperige rozemarijn-basilicumaardappeltjes." Ze glimlachen geamuseerd. De man heeft gevoel voor ondernemerschap in combinatie met een, al dan niet gespeelde, goede zin. Zijn onzinnige maar leuke info gaat erin als koek. De gasten aan het andere tafeltje loopt het water ook in de mond van het streekgerecht. Helaas hebben zij zich volgestopt met een smakeloos verlept broodje-kebab op dito slappe frieten.
Waterige schaduw bespeelt het terras en E & P. Ontspannen mijmeren ze over de afgelopen dag in de perfect passende aluminium kuipstoelen. Ze vallen vakantie vierend niet uit de toon. De jongens verderop fotograferen er lustig op los. Dat vooral Eus en Paul vaak in het brandpunt van de lens komen valt niemand op. Hun baas wil zien wie zijn opponenten zijn, riep hij woedend door de telefoon. De laatste botte afwijzing maakte hem zo furieus dat hij zelfs zijn opwindend bloedmooie maîtresse afsnauwde. Ze liet hem daarna niet eerder met rust voordat hij had beloofd de creatie van Victor en Rolf te bestellen… Het is maar goed dat zijn vrouw in Parijs nooit moeilijk doet. Daar betaalt hij dan ook een kapitaal voor. Hij houdt van haar, daar niet van en het gezinsleven is goed voor zijn imago, maar die blagen kunnen hem gestolen worden. Hij is het gewoon op zijn wenken te worden bediend en wie zijn nondedju die afgekloven lui? Uit het niets zijn ze hem op zijn dak gevallen en dat ze hem durven negeren is een ongekende brutaliteit. Hij kan er nog steeds niet over uit; Wie slaat zo'n fortuinlijke salaris af? Die enveloppe met inhoud, als waardeloos afval voor de papierversnipperaar achterlaten is wel het toppunt van hooghartige hovaardigheid, vindt hij. Hij zal het nog een paar dagen aanzien, maar dan gaat hij uit een ander vaatje tappen. Dat besluit brengt zijn bloeddruk al wat omlaag.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Nu wordt het gevaarlijk....!!!!
Dora: Jaja... we gaan gewoon door, dank je - mephistopheles
het water loopt me in de mond met al dat eten
Dora: Dank u zeer, gij Mephistopheer
Het heet immers: Lekker eten en seks,
verrassing, intrige, af en toe iets geks
dan slikt men zelfs een boek
als zuur gezoete bitterkoek - bessy
HET loopt en
ik geniet...
kus bessy
Dora: Als een tiet, met de suikerbiet, haha. Dank je wel. Morgen iets met kweeperen, haha. - Wee
Hé, de vijand krijgt een gezicht!
Nou, met zo een tolk komen ze er wel, haha.
Bejaarden? Hoe dúrft ie :)
Genoten, Door!
x
Dora: Die tolk... met zijn groene formica zou wel eens leuke conclusies kunnen trekken...En voor een piepende kerel is alles uiteraard stokoud, dat trekt wel eens voorbarigheden uit de hoge hoed.
|
