Volg ons op facebook
|
< terug
'HET' wankelt
Dit is hun vierde dag van de 'vakantie'.
Ze maken tripjes in de omgeving. Bij thuiskomst staat iedere dag iets anders klaar. Een wijntje plus salade of hartige taart. Gisteren was er zelfs kaviaar. Ze houdt alles digitaal bij in de map 'Ontvangen.' Niet meer gehinderd door schuldgevoel zijn ze vrij op kosten van 'de tegenstander'.
Ze slaapt door de wekker heen, droomt ingewikkeld, verontrustend wild en onsamenhangend. Geilheid trekt veelvuldig voorbij, chaotisch afgewisseld met paranoïde achtervolgingen. Iemand houdt haar gevangen. Wie is niet duidelijk, maar van het één op het andere moment is ze onzinnig stapelverliefd. Niet vlinderfladder lichtvoetig, maar zwaar met huid en haar, manisch dramatisch, waarin ze zich helemaal verliest. Zoals zij het zich nimmer toe heeft gestaan. Achterlijk van opgewonden hebzucht wordt ze van de man die onzichtbaar blijft. Hij vrijt overheersend met haar, zo echt dat ze het grijpen kan en ze ziet hen in pornografische filmbeelden die te vunzig realistisch zijn om uit te zenden. Zo intens is ze met deze man versmolten dat het nooit gedroomd kan zijn, denkt ze. Bestialiteit druipt van de wanden, maar ze kan, hoe schaamteloos en verdorven, niet nalaten ervan te genieten.
Ze doen het op de onmogelijkste plaatsen, met of zonder toeschouwers, in ingewikkeld acrobatische standjes. Iedere keer komt ze, in grenzeloze laagheid, overdreven gillend klaar, MAAR... nooit ziet ze hem. Het maakt haar wanhopig. Plotseling ontploft HET in een kakofonie van geluid en wilde kleuren. Gekmakend mooi doch tegelijk wezenloos ongrijpbaar. Ze weet dat ze droomt in de droom en dat ze daarin ook weet dat ze in die droom droomt. Telkens opnieuw tot aan de horizon een schip verschijnt. Een immens wit cruiseschip. Zonder passagiers. Daar staat zij. Op het hoogste dek. Personeel ziet ze niet en ook geen kapitein die de koers bepaalt. Stuurloos, op weg naar nergens. Alleen zij. Boegbeeld in een fladderend doorzichtige tuniek van veel lagen zoete pastelkleurige voile overladen met schitterende pailletten. Een krankzinnig samenraapsel van alle soorten bestaanbare hoop op de vuilnisbelt van romantische clichébeelden. Zoals in naoorlogse zestigerjaren films. Vastgenagelde burgerlijkheid. Walgelijk. Dan wordt ze een gezonde jonge berk, die zich wil ontdoen van haar verweerde bast, uit alle macht probeert te vervellen. Een slang die zich ontdoet van zijn te klein geworden vel, maar ze heeft geen handen, geen houvast. Plotseling verliest ze alle tanden. Haar mond is één kloppend opengereten schreeuw. Warm wee bloed gulpt golvend haar keel in waardoor ze bijna stikt. Er is geen geluid als ze gilt. Ze wil wegrennen, maar komt geen centimeter van de plek. Doornat bezweet schrikt ze wakker. Zonder te beseffen waar ze is hijgt ze omdat ze bijna verdronk. Dorst. Water. Haar tong beweegt gevoelloos, uitgedroogde schil in rauw raspende keel. Haar hoofd galmt met de scherpte van een gebarsten klok, dat er onraad dreigt. Het duurt lang voordat ze grip krijgt op wakker zijn.
Pauls lege bed zegt haar niets. Geen schrik of verbazing. Het is simpel geen realiteit. Hij rookt buiten een sigaretje, denkt ze. Op haar roepen komt echter geen antwoord en ze verzint dat hij dan een ommetje maakt. Volgens de wekker is het elf uur. Verkrampt- heeft ze gevochten vannacht?- kruipt ze uit bed. In de lege badkamer slurpt ze twee glazen water achter elkaar, de dorst blijft. Op de laptop of naast de tv ligt geen briefje dat zegt waar hij zit. De ergernis daarover vergeet ze meteen in het besef hoe onwerkelijk en vaag alles lijkt. De zintuigen werken los van elkaar, verbinden niets tot begrip. Paul is weg. Waarom?
Het was niet afgesproken dat ze uit zou slapen. Of wel? Zou ze alleen ontbijten? Vertrekken ze vandaag?
In ijskoude rilling dringt door hoe wazig ze is. Dikke afgewerkte smeerolie walst in haar hoofd. In slow-motion. Haar brein verbindt objectieve waarneming niet. De anders zo snelle vleugelslag van associaties ligt lam. Is ze van het één op het ander moment lichamelijk ziek? Verliest ze daarom grip op alles? Is Paul met de auto weg? In de verte weet ze dat ze op de parkeerplaats moet kijken. Wat daarvoor nodig is kan ze niet uitgedacht krijgen tot ze zich dwingt in kleine stappen te denken.
Ik moet me... in kleren hijsen. Waar vind ik die? Ze vist naar de rommelige hoop op de grond, moeizaam. Onwillige vingers plukken bloes en broek uit elkaar. Het lijkt een eeuwigheid in beslag te nemen terwijl ze probeert vlug te zijn. Haar arm komt echter telkens een paar takten te laat, vangt herhaaldelijk naast de onwillige mouw. Pas als ze besluit geen haast te hebben lopen hoofd en lijf gelijk. Uiteindelijk is ze min of meer decent gekleed en rent, althans dat poogt ze, de hoek om. De Mazda staat nog op dezelfde plek. Ze loopt door, maar in het restaurant zit Paul niet. Omdat een serveerster haar van top tot teen opneemt merkt ze blootsvoets te zijn en de verbaasde receptioniste vertelt dat ze mijnheer vanmorgen niet heeft gezien. Ze wil, nee moet kalm blijven, zoals zij in iedere crises deed, maar haar oren bonzen van wild geroffelde hartslag. Teruglopend mompelt ze in zichzelf. Om tot rust te komen. Om de hoop dat alles héél normaal is. Dat Paul voor de kamer zit. Zweet parelt tussen haar borsten en in de haren van haar nek. Ze is ook misselijk, duizelig en hij is er nog niet. "Donder toch op. Ik heb gewoon een opvlieger. Paul komt zo meteen, met een goede smoes. Terugdenken moet ik, rustig blijven." De illusie niet bang te zijn vervliegt want heden noch het directe verleden vindt ze terug, laat staan dat ze iets op een rij krijgt.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Ik zei het toch!!!!! Het wordt gevaarlijk!!!!!!!!!
Dora: Lekker he? Dank je - mephistopheles
Dikke afgewerkte smeerolie die in haar hoofd walst, en dan nog in slow motion, klinkt niet als een gezonde staat van zijn. Tuinslang nemen en de boel uitspuiten!
Dora: Ik had jouw verhaal al gemist
Bij Eus zijn het electrische stroompjes normaliter.
Olie werk je ook niet weg met water, geloof ik, als ik bedenk hoe moeilijk de die vogels schoonkrijgen na een olieramp...Dank je wel mephistopheles. - bessy
het dromende griezelvoorspel voor een spannend vervolg van HET
avontuur
groetekes
bessy
Dora: De gebeurtenissen worden wel steeds ingewikkelder... als dat maar ergens toe leidt. Dank je Beske... - Wee
Het gevaar zat ('m) in de kaviaar! Denk ik zo?
Super!
x
Dora: Zou je denken? Mwah, mwa, nou, ik weet niet... Dank je wel Wee
|
