Volg ons op facebook
|
< terug
'HET' monstert
De beer is los. Ze laat zich door niemand omkletsen mits hij Schiemansky heet en een rete-goede danser is. ZE hebben aan hem gezeten. Verdomme. De onzichtbaren. De hen, de anderen, de meute achter de schermen met hun verdomde codes en achterbakse streken. Vanavond zal ze overleggen hoe het verder moet, maar voorlopig trekt ze haar eigen plan. Beter tien keer teveel vooruitgedacht en voor gek gestaan dan één keer verrast op je bek gegaan
Ze parkeert voor het winkelcentrum met het vertrouwde gevoel dat ze al jaren in Frankrijk woont.
De donkerode sedan draait twee rijen verderop een parkeerhaven in, maar de inzittenden blijven zitten. Waarom haar volgen? Ze komt vanzelf terug. Wat kopen zij ervoor om te weten wat ze koopt? Incontinentiekruizen, haha, of een pakje mentos. Tegen slechte adem, hihi. De bejaarde domme doos verveelt hen al dagen met uitstapjes in de omgeving, saaie museumbezoekjes. Het urenlang hangen op kleine terrasjes in onooglijke dorpjes zijn ze zat. Zij hebben behoefte aan opwekkend snel, vernieuwend langs de zelfkant van het leven. Hun target weet van niets, dat is overduidelijk.
Haar strijdplan is getrokken en mevrouw Verhoef heeft inderdaad nergens oog voor. Deze gemoedstoestand kent ze. Heel haar lichaam weet: er is één keer teveel met haar gespot. Het alerte monster dat overlevingsdrang heet, heeft alle zeven fosforescerend groene drakenkoppen uitgestoken. Met vernietigende vlammenwerpers in iedere afzonderlijke strot. Ze is te intelligent om haar kruid te vroeg te verschieten of voor niets te verspillen.
Zelfverzekerd stapt ze door de automatische schuifdeuren en verdwijnt de tassenwinkel in die direct links op de hoek zit. Ze kiest een muisgrijs boodschappenkarretje, toppunt van truttig. Bij de Supermarché slaat ze zes pakken vruchtensap in, crackers, brood, een kant en klare zalmsalade, knapperige appels en wat tomaten, maar ook wijn. Alle soorten die Le Grand op hun kamer liet zetten. Plus de huishoudelijke artikelen. Ze gniffelt, betaalt triomferend van het geld dat de onzichtbare tegenstander hen toestopt.
Nu wordt zij door natuur gedreven want diep in haar is de aardkorst gebarsten. In een spelonk die bijna niemand vond grommelt woedende lava. Brandend opgespaarde schroeipijn van jaren sterk onbespeelbaar autonoom zijn. Door riemen en ruiten alle factoren in je opnemen, het overzicht bewaren. Dat is de beste voorbereiding om het tij te keren. Niet zielig zijn of vroegtijdig de zelfbeheersing verliezen, maar doorbijten. Desnoods tegen beter weten in, al bloedt het hart uit alle gaten. Jezelf trouw blijven is het enige dat telt. Iedere vezel in haar lijf staat op scherp opdat ze op het juiste moment terug kan slaan. Ooit gebruikte ze deze woedesensatie om haar in elkaar getrapte wereld opnieuw op poten te zetten. Alle zintuigen staan nu weer op scherp. Ze herkent de zin ervan. Al heeft ze er niet de juiste woorden voor, ze trekt intuïtief parallellen. De grens die ze nu passeert voor hen alle twee is er één van levensbelang. Dit ervoer ze twee keer eerder in haar leven, ze weet er raad mee, heeft nimmer toegestaan haar echt dood te slaan. Op de terugweg vraagt ze zich af of Paul haar ooit zo heeft gekend. Hij zag haar enkel als ze wilde genieten van hem en haar talent, van samenvloeiende vrije energie, maar hun afzonderlijke krachten staan nu op zichzelf, naast elkaar. Hij zal opkijken, wellicht schrikken? Afwachten tot hij weer boven Jan is... Of is er onherstelbare schade?
Paul slaapt als een roos en de tv murmelt zacht. De werktafel is omgebouwd. Zalmsalade met brood, echte boter, fruit, groente, bestek en borden. Selfsupporting, onkwetsbaar zonder gif. Het dekbed ruist omhoog, hij komt moeizaam overeind en Eus drukt de tv uit.
"Ook goedenavond." Hij kijkt verbaasd, maar de ogen glanzen wat, zijn wangen doorschijnen iets kleur, ziet ze tevreden. Hij slaat zijn benen over de rand en stommelt kromgetrokken richting dinerbuffet, neemt zwijgend plaats naast haar en smeert een snee brood alsof dit de normaalste zaak is. Het licht droge wijntje dat ze opent, wit bij de vis, slaat hij niet af en hij doet alsof er niets is voorgevallen. Zij schept zichzelf sla op, vist wat extra flintertjes zalm uit de bak en ze wensen elkaar smakelijk eten. Het is stil. Niet gespannen, maar gelaten, berustend. Ze wil hem geen verhoor afnemen maar weet ook niet hoe ze de aanzet voor een gesprek vorm moet geven. Met humor? Medeleven?
"Waar is vandaag gebleven, Euske? En de nacht?"
"Ik zou het niet weten. Heb je al onder het bed gekeken? Ik wel, maar daar was niets te vinden. De afvalbak was ook leeg. Weet je wat? Laten we eerst eten en dan is er koffie."
"Haha, koffie, Je weet het weer leuk te brengen. De Eusbeus van Arabica bonen." Paul is uitgeslapen, merkt ze en haalt opgelucht adem. Het lijkt goed te komen.
"Ja mijnheer, u zult nog versteld staan, hoor maar." Vanuit de badkamer komt huiselijk gepruttel. Precies op dat moment drijft de eerste vleug koffiegeur door de hotelkamer, tot in hun neus...
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Mmm, koffie. Dat gaat er altijd in...
Dora: Ja, ik neem er ook een, dank je. - bessy
ook weer graag gelezen
de sfeer die door deze aflevering van het verhaal zweemt ligt mij wel ik ben ook een romanticus.
je voelt dat hier achter meer ligt maar wat dat is laat jij de lezer raden.....
morgen meer?
beske
Dora: We zullen zien, Beske, dank je wel... Even op adem komen voor het volgende - Wee
De cliff blijft hangen aan 't vleugje koffiegeur ...
Kom op met het vervolg aub :)
x
Dora: Haha, het vervolg staat klaar, of te wel de drie volgende afleveringen, maar ff een bakje doen om op adem te komen, dank je wel
|
