Volg ons op facebook
|
< terug
'Het' schrijnt
Ze zijn geradbraakt, vermoeden van elkaar dat ze zich groot houden, maar zeuren niet.
Hete koffie na het selfmade-diner kikkert op, smaakt als thuis. De luxe punt frambozengebak maakt het helemaal af. Ze hebben weinig haast al is er veel uit te zoeken. Paul blijft complimenteus. Geniaal die mokken, bestek en borden. Het koffieapparaatje werkt als een tierelier op het scheer-stopcontact.
"Je bent beter bij de tijd gebleven... dan, eh... Hoe kan ik… Als ik jou niet had..."
"En je had geld noch een piano dan klonk er geen muziek. Ach Paul, 't is altijd handig en kan overal naar binnen worden gesmokkeld met een ouwelullen boodschappenkar. MJ en ik reisden zo."
"Wat een vondst. Zolang men het 'niet-storenbeleid' respecteert ontdekt niemand iets en verbieden kan men het niet want dan verraadt men eigen motief, graaizucht of aanverwante onzuivere zaken."
Na de tweede mok Douwe Egberts wordt de spanning Paul toch te machtig…
"Hoe kan ik iets doen zonder het zelf te weten, Eus? Waardoor en vooral waarom?"
"Met gedrogeerde wijn kan men je alles laten doen. Het leek wel of je door de gehaktmolen was gehaald, je gulp stond nog open toen je naar buiten kwam." Ze bedoelt er niets veroordelends mee, maar hij springt op alsof hij bovenop een slang zat die hem eindelijk nijdig in de billen bijt. Zijn vertrokken gezicht spreekt alarmerende boekdelen. Hij verliest zijn zelfbeheersing en rukt met grote gebaren al zijn kleren uit. Tot op zijn allerblootste nikske, alsof ze er niet is. Ze zag hem nooit naakt. Vloekend verschanst hij zich in de badkamer waar hij de douche op volle sterkte opendraait. De deur blijft open. Ze leeft mee: Een dag 'verliezen' is gekmakend, hij voelt zich misschien machteloos aan de paal genageld. Hij ploetert als een waanzinnige, schuurt en sponst. Wat Eus niet weet: ernaar moeten gissen WAT hem is overkomen is één ding, maar met de smaak van ontucht in je mond wakker worden is alsof hij levend is gevild. Hij schrobt alsof samen met de opperhuid het vieze gevoel zal oplossen. Ondertussen ruimt ze op en roept dat hij zichzelf niets moet verwijten. "Jij kon er niets aan doen, Paul. Ik heb minder binnen gekregen, veel thee gedronken, daarom ben ik beter af." maar hij lacht schril dat ze onzin uitkraamt.
Gelukkig ziet ze niet dat hij huilt om stinkend ongeloof dat zijn hoofd bespookt. Woeste kleuren, intimiderende orders, minachtend gesis verweekt zijn zojuist ontwaakte hersens. Roodgeboend komt zijn bovenlijf om de hoek en grist zijn pyjama onder het kussen weg.
"Misschien is hij echt homofiel?" mompelt hij met een triestig onzeker glimlachje en zij vraagt over wie het gaat. "De man die niet incheckte. De eerste dag liep hij op de parkeerplaats met de GSM. Ik heb hem daarna niet meer gezien. Jij?" Eugenie twijfelt als hij stijf op bed gaat zitten en haar doordringend aankijkt.
"Ik droomde wel dat ik hem zag. Want ik was..."
"Droomde. Niets droomde. Hij stond hier goddomme plompverloren aan de deur."
"Oh? Wat kwam hij dan doen?" Hij haalt zijn schouders op en gromt met kwaaie verbeten kop dat hij dat nou juist ook dolgraag zou willen weten. "want daarna ging het licht uit. Foetsie, weg."
Eugnie pakt pen en papier om in alle rust aan de slag te gaan, hun kennis in schema te zetten.
"Misschien is het beter niets meer te weten. Wie weet blijft dat wel zo, maar wat weten we inmiddels wel?"
Hij valt opgewonden met de deur in huis: "We worden afgeluisterd en gevolgd."
Eugenie krabbelt mee op haar kladje.
"We praten met elkaar over kaviaar en hup, daar staat het. Die vent heeft al die tijd hier gezeten. Gatsie. Le Grand ronselt ons met geld. Niet om ons sexy uiterlijk, neem ik aan en ook niet om onze briljante culinaire kennis of de grote invloed binnen de horecabranche."
"Nee, we noteren gemaakte fouten, slordigheden. Een kamermeisje vertelt wat ze heeft gezien en vanaf dat moment start het proces zoals wij dat hebben gewild. Het bereikt de grote baas en dan loopt het gigantisch uit de hand. Wat zegt dat van die baas die ons moet drogeren? Zo van: kritiek duld ik niet, dat zal ik jullie even afleren?" Paul is niet in voor humor, speelt advocaat van de duivel.
"Is de sop de kool wel waard, Eugenie? We kunnen de handdoek ook in de ring gooien?"
Ze drinkt, zwijgt, denkt. Heeft Paul er genoeg van? Hoe komt ze daar achter?
"Stoppen? Je eerst uit de naad werken en het op een lopen zetten zodra je bevredigd dreigt te worden… Ook een manier om je leven te regiseren. Kun je lekker mauwen dat je gelukkig had kunnen zijn, mits… je niet zus had gedaan, er niets naar de knoppen was gegaan, je nooit verkouden was geweest."
"Opgeven inderdaad, voordat je er alles aan hebt gedaan." vult hij niet al te doortastend aan.
"Met een ingezakte soufflé op rupsbanden de chef-kok verslaan want je hebt op het cruciale moment het gas onder zijn pan uitgedaan." Eindelijk glimlacht hij.
"Ze proberen ons af te schrikken, maar ons concept is steengoed… Het werkte direct."
"Het verhaal moet een aardig slot krijgen… Ik kan niet in het wilde weg fantaseren hoe het verder afloopt, jij? Weet jij iets wat ik niet weet?" probeert Eugenie.
"Intimidatie, daar bind ik niet voor in. Ik wil nu he-le-maal het hol van de leeuw van de binnenkant zien. Wie is hij, onze grote man die denkt dat hij God kopen kan." Ze nemen nog eens koffie en beseffen terdege dat ze zich op glad ijs begeven, alle smerige methodes overwegend waar ze rekening mee moeten houden. Chantage? Ontvoering? Een ongeluk? De dood?
"Zijn we er klaar voor Eugenie Verhoef, tot de dood ons scheidt?"
"Ik heb er wel iets op bedacht. Het is misschien niet echt doortrapt, maar toch een eerste stap."
"Zo? Heb je teveel naar Zweedse detectives gekeken? Wallander? Commissaris Beck?"
"Nee, naar de forensisch psychologen van de BBC. De wijn. Ik heb alle merken gekocht die ze hier neer hebben gezet om de hunne te kunnen verwisselen. Zijn we broodnuchter terwijl zij denken dat we voor de vlakte gaan en zodra… tsjakka, of zo?" Ze maakt een veelzeggende handbeweging langs haar keel en Paul toont een mager lachje. Dat ze vier flessen wijn achter de hand heeft is best een prettig idee, vindt hij, maar niet voor DAT doel.
Onwillekeurig rillen ze als er indringend op de deur wordt geklopt. Paul zucht, recht zijn rug en opent de deur. De latmagere manager staat gebogen als een geslagen hond heen en weer te wiebelen.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Waarom die wijn niet laten analyseren? (omdat de leut er dan af is natuurlijk!)
Dora: Inderdaad ja, dan is het boekje wel erg dun, denk ik... en dan zou je nog ik weet niet wat gaan moeten missen. Dank je wel - bessy
en wat komt die nu vertellen
het ziet er bangig uit zoals ie daar staat
de grote baas scheurt iedereen flarden lijkt wel...
tot morgen
Dora: Hij komt niets vertellen, en zij zijn niet voor rede vatbaar, lijkt het... Tot morgen Beske, dank je wel - Wee
Oef, bizar allemaal!
In je voorlaatste alinea lees ik wat dubbele zinnen,
is dat om te benadrukken?
Weer graag gelezen.
x
Dora: Inderdaad, je hebt gelijk ik haal die dubbele eruit, dank je wel
|
