|
< terug
"HET' nachtspiegelt
Domme hampelman, schiet het door hem heen. Laffe lakei in gehavend livrei, denkt Eugenie.
"Wij willen u een voorstel doen," ratelt Paul in kreukvrij Frans en gebaart hem binnen te komen, maar de afgezakte schoenveter kijkt schichtig weg. Hij zwijgt in alle talen, geeft de open brief af en verdwijnt. Het dunne vod verdwijnt dubbelgevouwen in Pauls achterzak. In gedachten steekt hij een sigaret op. Het achterdoek van dit onvoorspelbare drama hangt in een ongewoon heldere nacht, is met flonkerende sterren bezaaid rond de bijna volle maan. Zou het daaraan liggen dat zijn geslacht schrijnt? Zijn anus lijkt wel een sjoelbak. Dat ongemak verzwijgt hij. Uit schaamte of omdat het te privé is. Wie zal het zeggen? Stel Eugenie denkt er iets verkeerds van. Hij is kwaad op alles en niets en weet niet waarom. Daar wil hij haar niet mee opzadelen. Hij heeft geen zin in nieuwe ontwikkelingen. Dwang en intimidatie hakt er altijd in.
"We negeren dat ding. Tot morgen, overmorgen, of daarna een keer ooit, maar nu even niet!"
Terwijl Eugenie de Afrikaanse kaftan soepeltjes over haar lijf laat glijden weet ze dat hij gelijk heeft.
"Ja, laat maar lekker zitten. Na alle commotie wil ik ook wel een paar dagen rust. Weet je wat zo raar is Paul? Toen ik weer wat kon herinneren schoot me die heerlijke kweeperenmoes te binnen." Hij vouwt zijn voorhoofd in overdreven hushpupppy-rimpels, kan het niet thuisbrengen.
"Weet je dat echt niet meer? Ach jawel joh. De eerste dag, na dat Napoleonse konijn, bij 'onze-herberg'"
Rond die tijd kregen ze dat gigabedrag toegestopt. Daarom valt hem de naam van dat steengoede toetje in. Hij glimlacht slimme sterretjes in zijn ogen. Om de wind die hij uit haar zeilen neemt.
"Haha, ja, dat heette Membrilo." Ze kijkt hem aan of ze water ziet branden en schiet in schaterlach.
"Ik vond het namelijk meteen zo'n mooi zangerige Mexicaanse naam. Sombrero mie Membriejo." Plots is ze de loden zwaarte van deze dagen moe, dodelijk serieus gedoe. Ze haalt adem en zingt zonder naam:
"Membriejo, Mehembriehiehiejoooo. Oh perenmoes der drohomen. Met je gitaarmuziek en al je romantiek, ik blijf je trouw…" Halverwege gromt hij uitermate vals mee. Ze rollen van schik op bed. Dat lucht op. Omdat hij weer de oude is, omdat zij tevreden is, omdat het de engte wijder maakt. Ze neemt met een gerust hart haar toevlucht tot M. Blok en om zijn zinnen te verzetten speelt hij een spannend rondje Call of Atlantis op de laptop. Om elf uur gaan beide bedlampen uit.
De volgende dag zijn ze het uitgeslapen eens: We gaan opletten om er achter te komen wie ons volgen. We haasten ons niet want we zijn nog lang niet door de poen van mister schoenveter heen.
Twee dagen lang cirkelen ze in de directe omgeving. De laatste dunne brief- ze hebben er geen zin in- ligt onderin het handschoenenvak. Piepkleine gehuchten doen ze aan, eten daar bij mini eetcafé's en wandelen in de vrije natuur waardoor ze merken wie er in hun buurt rondhangt met welk vervoermiddel. De nare ervaring begint te vervagen... Eus is uitgerust. Paul blijft nonchalant bij de hand.
"We reserveren van te voren. Dan weten zij dat we eraan komen. Wedden dat we overal de VIProom krijgen. Inclusief afluisterapperatuur. Ze hoeven ons niet eens te volgen met die Nissan of opzichtige Jeep. Dat scheelt iedereen opletwerk." Eugenie haalt de kaart erbij en stelt voor om een hele week in Dinan neer te strijken, omdat de ANWB gids zich er lovend over uitlaat.
Het wordt al routine. Met een stalen gezicht vraagt hij de rekening opdat men hen niet kan aangeven wegens oplichterij. Betalen is er weer niet bij en hooghartig pakt hij de enveloppe met de verklaring aan. Meteen bergt hij hem in de kluis onder de achterbank. De Jeep volgt eigenwijs op afstand.
"Zouden ze bang zijn dat we er alsnog tussenuit piepen?"
Vlak voor Dinan stuurt Eugenie een landweggetje in om tussen het hoge mais hun werkkleding aan te trekken. De zilvergrijze Toyota staat een eindje verderop. De jongens staan over de motorkap gebogen met de uitgevouwen kaart. Paul kan het maar met moeite laten te zwaaien als ze passeren.
"Wat een daverende verassing, wie had dat nou toch gedacht. Kamer 33, " giechelt Eugenie en plugt de laptop in. De vloerbedekking in de badkamer zit los. Daaronder ligt echter niets. Ze denken beet te hebben want het watervaste paneel waaraan de douchekop is bevestigd hangt los. Ook daar zit geen microfoontje achter. Een bedlampje is buiten dienst, maar ze ontdekken er geen vreemde objecten aan. Als Paul het schilderij recht wil hangen merkt hij de speldenknop op, die in de lijst gestoken is. Bijna roept hij bingo!
'Leven de draadloze uitzending,' krabbelt hij op een papiertje en wijst naar de reproduktie.
"Alweer hetzelfde marktkraampje onder de scheefhangende parasol. Zouden ze die posters per tienduizend in hebben gekocht?" vraagt hij aan zijn compagnon en noemt alles op aan grote of kleine mankementen. Eugenie noteert het eerst keurig op papier en tikt daarna de gegevens over in 'Dossier Dinan'.
"Ik zou wel zin hebben in zo'n lekkere meloen, Paul. Zou het marktdag zijn vandaag? Missschien kunnen we er daar één op de kop tikken." Ze artikuleert het expres zeer duidelijk, alsof ze aan de keuken een bestelling doorgeeft voor tafel 33...
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Ja... Ik begin het hier dus wel stilaan te krijgen van al die geheimzinnigheid! :-)
Dora: Moed houden... Dank je - Wee
Pfff, even wat lucht, en 't blíjft gewoon spannend.
Dora: Fijn om te horen, van die spanning, want het mag niet uitgaan als een nachtkaars, vind ik
Dank je wel, Wee - bessy
een verhaal vol verrassingen; als je denkt nu gaat het mis is er weer een opening en dat komt niet alleen door de membrillo.
goed gevonden trouwens................!!!!
ik lees het graag
tot morgen
bessy
Dora: Gaat het in het werkelijke leven niet óók zo? Het moet volgens mij wel golven, steeds een beetje hoger, tot de branding breekt op rotsen of op drijfzand. Het ligt eraan op welk strand. Die perenmoes was ook al zo'n sensationele smaakbom...
Dank je Beske
|
