Volg ons op facebook
|
< terug
'HET' huist
Het lijkt alsof ze voor weken proviand heeft ingeslagen. De achterbak zit afgeladen vol.
Ze rijden langs het VVV om sleutel en huurcontract op te halen. Tien minuten later ronkt de Mazda in zijn twee over de steile zandweg door een werkelijk sprookjesachtig bos. Halverwege staat het hek van l' Hirondelle uitnodigend open en Paul parkeert pal voor wat de keukendeur blijkt. De weg eindigt bij de hypermoderne bungalow van hun enige buren. Het is bijna eng zo precies lijkt dit op Eugenies stiekem gekoesterde droom. Rustpunt in de natuur, wandelen, koken, lezen, werken, schilderen, schrijven. Geen last van treiterende familie en/of zogenaamde vrienden.
Ze dragen hun laatste bagage via de keuken naar de hal als een donkerbruine Landrover voor het hek stopt waaruit een stel vlotte vijftigers stapt. "Ello allo, welcum on ouwer mounteen, wie aarrr … Janet et Alain, joorr neeboerrs. We liv up dzer." Tegelijk wijzen ze naar boven waar bijna op de top sprankjes raam tussen het volle groen blikkeren. Terwijl zij hen een hand geven weet Eus dat die vrolijke donkere Janettenogen menig man in een hogere versnelling zullen zetten. Ze is tijdloos artistiek gekleed. In het los opgestoken lange haar woelt hier en daar een pluk speels grijs. Alain lijkt beduidend minder dominant. Met zijn gemoedelijke dikke buik en de handen in de zakken van de donkergroene stretchcorduroy broek past hij goed in deze omgeving. Rustige natuurman in mouwloos kaky hes waaraan talloze grote en kleine zakken hangen. Het geblokte flanellen hemd maakt het plaatje prima af. Hij is aardig zonder te amicaal te zijn. Eugenie verontschuldigt zich dat ze niets aan kunnen bieden en Janet wuift dat kirrend weg. "No prroblem, haha. We aarrr frrom Parie but in veekeesjun taaim we rrun moderrrn arrt gellleries here in dze neeboerhoed. Waai joe doont kom forrr glas of wijn wan of dies dees. Waait orr rred, wie hef it ol. Okee?" vraagt Janet glunderend. Alain knikt, minder enthousiast.
We zijn met de neus in de boter gevallen, vindt Eus als ze zijn vertrokken om, zoals ze zeggen, naar hun werk te gaan. Paul moet weer sceptisch wezen. "Koopavond zeker?" Volgens hem nodigen Fransen zelden mensen thuis uit. "Ze socialiseren in café en restaurant en wat moeten ze met een onbekend stel dat over drie weken verdwijnt?" Zo kun je het natuurlijk óók bekijken, meesmuilt Eus inwendig en verkent het huis.
'L'Hirondelle' is sober maar van alle gemakken voorzien. Op de keukentafel ligt een geplastificeerde lijst met adressen en telefoonnummers: Dokter, apotheek, het stadhuis, politie en brandweer. Ene A. du Blanc (Dinan) verzorgt de tuin en klust rond het huis. Het valt Paul meteen op: de buren ontbreken. Huisregels hangen aan de koelkast. Men mag gebruik maken van wat de moestuin biedt, de noten en het fruit. Bezems, reservelampen etc.: in de kast onder de trap. Steekwagen voor het vervoer van butagas: in de schuur. Men begint met twee volle flessen en dient ze bij vertrek vol af te leveren. Vrijdagsmorgens om elf uur staat de leverancier op de kruising onder aan de weg. Gebruiksaanwijzingen voor wasmachine, tv, stereo en magnetron liggen onder de bestekbak. Haardhout is te koop bij 'La Marmotte' waar men tevens melk en kaas verkoopt, onderaan de zandweg links de wegwijzer volgen. Iedere dag om acht komt bakker Francois Patent. Kortom, alles lijkt tot in de puntjes verzorgd. Paul confisqueert de achterste slaapkamer. Zij slaapt aan de voorkant waar ze 's morgen wordt gewekt door de zon. Haar kamer heeft een gietijzeren balkonnetje met rotan stoel van waar je over het dal uitkijkt. Ontbijten met een zacht gekookt eitje in de morgenzon, droomt ze. Zonder mankeren kent ze de keuken die is ingedeeld zoals ze het zelf zou doen.
Le Grand houdt van Pierre als van een zoon omdat hij jong blijk gaf van het vermogen, indien nodig, gewetenloos te kunnen handelen. Hij zag lang in hem zijn opvolger, maar door zijn laatste eigengereide daad wordt hij tot nader order doodgezwegen. Gedegradeerd tot jongste bediende die domme klusjes klaart. Post bezorgen, portiertje spelen, zelfs eten uitserveren als een verklede gerant met wit servet over de arm. En oh wee, als hij een steek, cq vork, laat vallen. De vernederingen zijn bijna niet te verkroppen. Het liefst denigreert de baas hem in het bijzijn van zijn snol, die dan meewarig meelacht. Af en toe mag hij de telefoon afluisteren van onbeduidende lieden. De gevallen engel zint des duivels op wraak, maar siddert als een doorgefokt schoothondje in het kruis van de baas. Volgens hem is AIH het niet eens waard om met zes, nu vijf, man te schaduwen. Gelukkig zijn de anderen ook teruggeroepen, want het stomme stel graaft zich in. Le Grand weigert te vertellen wat hij met hen van plan is. Pierre zou het wel weten…
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Pierre... De naam alleen al...
Dora: Pieter pier, noem het maar op met je plezier. Dank je - Wee
Dáár huis ik ook graag zeg, het klinkt volmaakt!
De creeps was ik even vergeten, maar je schrijft
me netjes weer op het verkeerde pad.
En die buren? Ik wéét 't nog zo net niet.
Dora: Ik merk dat je me kent
De verhaallijn gaat
op zeker moment
zeker in een spagaat, dank je wel Wee... - bessy
Le Grand zou naar Pierre moeten luisteren
Ik denk trouwens dat we nog wel meer over die mooie jongen zullen lezen. Als Paul zijn bloed gaat volgen tenminste ......
maar het is niet mijn verhaal hé
Ik moet niet te veel denken maar afwachten wat jij voor de lezer in petto hebt !!!!!!
beske
Dora: Wel leuk, dat meedenken, want daaruit maak ik op dat het aanspreekt, dank je Beske
|
