|
< terug
*Clandestien* - 35. de vlucht naar Egypte
- U staat niet op mijn lijst, mevrouw.
Het meisje leek heel even een beetje hulpeloos. Haar nette rode pakje, haar zorgvuldig opgemaakte gezichtje, haar aangeleerde gracieuze bewegingen konden niet beletten dat ze ietwat uit haar rol viel.
- Hier heb ik nochtans drie vliegtuigtickets, zei ze, en ze overhandigde de hostess de fameuze omslag uit de hoedendoos van Lennart.
- Dit zijn geschenktickets, mevrouw, zei ze, ze zijn niets waard zonder de echte.
Ze verkoos te zwijgen. Het meisje deed zichtbaar moeite om na te denken. Over de waarde van geschenken. Geschenken als onderpand.
- Dit moet een misverstand zijn, opperde ze ten slotte vastberaden. Ik trek het even na. Wacht u hier een ogenblikje?
Ze knikte. Dacht op haar beurt na. Lennart had natuurlijk de reis geannuleerd. Niet enkel de reis van Rien, maar ook de hare. Zonder haar te verwittigen. Misschien had hij het geschenk wel doorgegeven aan een andere vrouw. Misschien liep ze hem hier wel tegen het lijf.
- Goedemorgen, mevrouw.
Een fijne tenorstem. Een rijzige, rustige man. Verzorgd, ernstig, minzaam.
- Dag mijnheer.
Ze reikte hem spontaan haar hand, die hij aandachtig drukte.
- Mijnheer heeft deze reis een tweetal maanden geleden geannuleerd, mevrouw.
Hij stopte haar de waardeloze omslag terug in haar handen. Het 'mijnheer' gedroeg zich wat buitenbeens in zijn serene mond. Mijnheer Lennart dacht ze. Wrang.
- Gezien de omstandigheden hebben wij het volledige bedrag zonder meer terugbetaald...
Ze deed er het zwijgen toe. Woorden waren overbodig. Het moest voor de man overduidelijk zijn dat ze van plan was naar Egypte te vertrekken, omstandigheden of niet. Hij nam een pauze in acht, als om haar de kans te geven zijn woorden te overwegen.
- Maar het vliegtuig is niet volledig volgeboekt. En als u het mij toestaat, kan ik wat het verblijf betreft wellicht nog een kamer voor u regelen... U begrijpt dat ...
Ze begreep het volkomen. Ze stak hem haar kredietkaart toe.
- Volgt u mij even naar mijn kantoor?
Hij raakte vluchtig en galant haar schouder aan. Ze volgde hem niet. Ze stapte naast hem. Opgelucht. Op naar de vlucht. De vlucht naar Egypte. Zonder Rien. Zonder Lennart. Dankzij de welwillendheid van deze voortreffelijke zakenman. Die geen vragen stelde. Die haar niet aanstaarde. Hoewel hij wist ...
feedback van andere lezers- Ghislaine
Prima - geertje
kort, bondig en duidelijk. Behalve het einde,
daar laat je nog iets open !...voor het vervolg en de lezer.
groet
Vansion: einde verwijst eigenlijk naar wat al voorbij is: de dood van haar kind ... daarom werd de reis geannuleerd ... - commissarisV
Luchtig, plezierig om lezen, ontspannend: een intellectuele pauze...? :-)
Vansion: ja joh ... kop aan de kapstok: da's verstandig ... - Jean_Loeckx
De doos van Lennart.
Met daarin.
De ziel als inwisselbon,
inruilbaar voor geld, succes, macht, lust.
De ziel als krasbiljet,
met de hemel of de hel als inzet.
De ziel als cadeaubon,
annuleerbaar op verzoek.
Maar waarom gun je ons zo'n korte passage ?
Zijn we stout geweest ?
Vansion: neen hoor. je mag trouwens best stout zijn ...
het hieropvolgend stukje biedt op zich al knaagspijs genoeg...
blij dat dat 'onderpand' begrepen wordt
|
