Volg ons op facebook
|
< terug
Los
Raar. Men moet het ondergaan om te blijven leven, denk ik.
Wie ooit het hart aan stukken sneed en daarmee tot bloedens toe de dag tekende, bestaat niet meer in overdrachtelijke zin. Enkel in gedachten is er nog het weten, veraf, schimmig achter gordijnen van weggemoffeld gelogen verleden. Het bestond. Men bewaart er zelfs herinneringen aan.
Is dit nu waarvoor dat woord is uitgevonden?
Loslaten. Hoe snijdt een mens zichzelf los? Waarvan?
Hoe verdoezelt men herinneren zonder dement te worden? Door er een toneelstuk over te schrijven?
Af en toe getuige zijn van de afgrijselijke onkunde, domme verdenkingen, die enkel zijn gestoeld op wantrouwige gevoelens, is vele malen vernietigender dan uitgescholden worden. Om je blauwe ogen, je geloof of je inzet om van het leven een succes te maken. Terwijl men zeker weet volledig te leven bereikt de platte waan het getarte hart niet meer. Voor wie vaak oefent in dood gaan, is dat op laatst bijna prettig. Het schrijnt, maar na de zoveelste keer lang niet meer zo erg. Men weet echter nog heel goed hoe het was om zonder littekens te leven. Stille pijn mag er zijn, zolang niemand zich er aan kan storen. We koesteren de spelonk waar niemand ziet dat we daarin allemaal hetzelfde zijn.
Raar, hoe onmenselijk zeer de mens kneedt. Als soepel deeg, dat voor het oog vanzelf loslaat van de beslagkom. Wie beter kijkt ziet hoe het leven in lange taaie vellen aan de warme vingers blijft hangen. Goede bedoelingen waarin gaten vallen opdat het zichzelf niet zal binden aan het idee een fout te hebben gemaakt. Het flinterdunne bladerdeegje hoop, dat het ooit anders wordt, verdroogt na iedere poging. Om op de wind weg te waaien en nooit meer terug te keren naar de 'plaatst-delict'
Keer op keer schaaft de nieuwe leugen schijven los door onecht, onterecht, waar men misverstanden koestert om niets recht te hoeven zetten. Het gemak waarmee een mens wordt ingewisseld is juist zo kwalijk als men er luidkeels bij roept dat men daar recht op heeft. Omdat niet is voldaan. Waaraan?
Wat mij ooit met gemak verrekte en de dagen zinloos lang strekte is in een onbewaakt ogenblik bij het grove vuil beland. De afval van het eindeloze treiteren mist de uitwerking, maar mijn God draait zich om in zijn eigen beschreven pagina's. Daar staat geschreven dat liefde niet aan voorwaarden hoeft te voldoen.
Teruggestuurd naar niets om door het wazige onvermogen te worden omarmd. Het verloren gewaande kind dat ooit bestond blijkt onbestaand omdat het zichzelf heeft dood gewaand. Wie het als kleuter herkende kent later het klappen van de zweep. Die volwassene heeft geleerd klappen op te vangen al legt het verstand daarbij meer dan honderd keer het loodje.
Af en toe wordt de ziel versneden.
Met het gemak van een verhit mes dat door keihard consumptie-ijs heen glijdt.
Raar dat intens geleden leed zielig rafelende repen overlaat van triest glimlachende ziel, die door de wind worden beroerd als een geheel. Zonwering die enkel oplicht bij liefdevolle mensen op een verre planeet waar een enkeling dat stoffige hart herkent. Wie weet niet dat pijn niet slijt zolang de dader leeft in volkomen illegaliteit van leugens. Ongewenste asielzoekers in eigen land. Terwijl het weten nog altijd helder voelt en beleeft bereikt pijn een losgerukt hart niet meer na jaren schril en schel verstikt te zijn in onvervuld verlangen. Raar, dat men loslaten honderden keren kan doen zonder de wetenschap te verloochenen dat al wat leeft het recht heeft op dolende schreden terug te keren. De geloof-hoop en liefde-show waarbij men zich vasthoudt aan de rand.
feedback van andere lezers- Wee
Oef, een stevig stuk om over na te denken. Je roept me veel vragen op.
(Derde alinea, kneedT?)
Dora: Dank je wel Wee, dat deeg krijgt nog even een terecht teetje mee. - bessy
intens geschreven
kneden en loslaten zo zou je het kunnen zien
jij schrijft het...
bijzonder om het zo te lezen
groetekes bessy
Dora: Dank je wel. Bessy, soms moet het baksel door een ander een beetje worden geholpen ... of is de gist te oud ... - greta
Ik zit nu wat wazig na een intense dag jouw stuk te lezen.
Ik herken de kern. Pijn, verleden, onmacht, grijpen naar liefde.
Dora, bevrijd jezelf.
Dora: Dank je voor je medeleven, Greta. Bevrijd ben ik al ...
Literatuur hoeft niet altijd over jezelf te gaan, al kan een mens wel uit ervaring schrijven. - warket
Poëtisch geschreven, iets te moeilijk voor mij. Maar dat loslaten honderden keren kunnen doen, daar ben ikzelf nog geen enkele keer in geslaagd. Misschien komt dat door op dolende schreden steeds terug te keren.
Dora: Die dolende, daar zit het in wat betreft de geloof hoop en liefde show.
Dank je Warket - Mephistopheles
Aangenaam leesvoer, maar moet omarmt niet omarmd zijn?
Dora: Oef jaja. Mephistopheles. Hij omarmt, heeft omarmd of omarmde haar. Dank je wel.
|
