Passie voor schrijven
|
||
home wat is writehi(s)story? bladeren uitgeven gezamenlijke publicaties boekenwinkel manuscriptanalyse inschrijven contact | ||
top 10 wedstrijden forum hulp |
Volg ons op facebookGa naar chat |
De glimlachdoor HoeselaarDe late lentezon had haar toch zo ver gekregen dat ze een stapje naar buiten zette. Ze had lang over nagedacht of ze wel het park in zou gaan. Vroeger, ja, vroeger liep ze veel, nam ook de bus, trein of toen ze zich zelf overwon, ook de fiets. Contact? Nee! Zocht ze nooit, was tevreden met zichzelf en de rest van de wereld en dan heb je niet zoveel behoefte met anderen te communiceren. Nu de oude dag haar voor de vraag stelde of ze wel tevreden met zichzelf was, moest ze tegen haar verwachting in toegeven dat dit niet het geval was. Ze miste iets, maar wat zou dat kunnen zijn. Ze overliep haar hele leven maar vond niets dat haar aan het denken bracht. Gek toch, nu ik zo oud ben geworden zou ik iets moeten missen, iets dat er nog nooit in heel mijn leven is geweest. Ook nu weer is ze het park in gelopen, zo maar doelloos om dat te vinden waarvan ze dacht dit nog te missen. Ze zat aan niets denkend voor zich uit te staren toen er een jonge knul aan haar voorbij kwam en halt hield; zich om zijn as draaide en naast haar kwam zitten. Hij zei niets, helemaal niets maar zijn innemende vrolijke glimlach deed haar ontdooien. Na enkele stille momenten begon hij een nietszeggend gesprekje, je weet wel zo een niemendalletje waar je kop noch staart aan vastknopen kon; maar hij sprak tegen haar; tegen haar alleen! En zijn welgevormde mond die nog steeds die blije glimlach in zich herbergde deed haar overlopen van geluk. De jonge man verdween zo als hij gekomen was en zij keerde ook naar haar woonst terug en tegen iedereen die ze zag zei ze; "ik heb hem gezien!
feedback van andere lezers
|