|
< terug
De zwaluw
Mieke is gisteren tien jaar geworden. In het week-end mag ze haar feestje vieren.
Tijdens het eten doet ze het opgewonden verhaal. Haar ouders - ze werken alle twee - denken dat ze er op los fantaseert want ze verzint de vreemdste dingen en kan er zo levendig over praten dat het werkelijkheid lijkt. Sonja is er met haar voor bij een kinderpsycholoog geweest, maar dat leverde niets op behalve: Dochterlief is in de prépuberteit. Mieke heeft een rijke belevingswereld. Ze kan zich iets te goed alleen vermaken. De vraag of de ouders voldoende tijd voor hun kinderen hebben was een doorn in Sonja's oog want hij had gelijk, maar van John krijgt ze daar geen respons op. Hij is de laatste tijd ongeduldig.
Volgens Mieke had de man een raar accent en ze imiteert het meesterlijk maar John schokschoudert en broer Bart gelooft sowieso niets van zijn overdreven zusje. Na de commotie van vorige week over hun vakantiehuisje kan Sonja zich bijna voorstellen dat het klopt wat Mieke beweert.
"Omdat jullie niet thuis waren en hij zei na het eten weer te bellen," zegt ze voor de derde keer met nog meer overdreven zekerheid. Bart lacht haar smalend uit. Wat vraagt ze weer veel aandacht om niks. Toch blijft Mieke tot vervelens toe door drammen.
"Ik wil niet horen dat ik dingen verzin. Het is echt, heel erg echt waar! Niemand luistert naar mij! Jullie doen of ik niet besta. Bart doet stiekem, ik niet!" roept Mieke en Sonja weet dat het klopt. Soms mist ze geld uit de portemonnee. De maaltijd is al maanden geen sociaal rustpunt meer.
"Eet jij nou eindelijk eens door. Ik wil niets meer horen. Basta," snauwt John intimiderend die na zijn werk geen herrie aan zijn kop duldt. Hij is niet gezellig, reageert vaak bars en gespannen.
Sonja haat geharrewar. Zodra de borden leeg zijn ruimt ze af om zich te realiseren dat John's egoïstische onverschilligheid een slecht voorbeeld is. Het wakkert manipulatie aan. Zij zitten als ouders niet op één lijn en aan zijn motief valt niet te tornen: Zeur niet! Laat op zijn beloop. 't Komt vanzelf op de pootjes terecht.
Mieke ligt in bed en Bart zit op zijn kamer, waarschijnlijk aan zijn computer iets te doen dat het daglicht niet kan verdragen. Ook dáár wil John zich niet mee bemoeien, zegt hij.
Sonja bekijkt afgemat een emo- rubriek op tv terwijl haar man met smart wacht op het belletje van een 'collega'. Hij let niet op het venstertje dat een te lange cijferreeks vertoont en roept amicaal tegen het onbekende nummer: "Hallo ouwe rukker, hoe is het met jou?"
Hij spreekt redelijk Nederlands, stelt zich voor als Damian Le Tomburier en wil de verkoop van l'Hirondelle bespreken. Oh nee, niet weer heibel in de tent, denkt John geërgerd.
"Ik heb u vorige week gemaild dat we niet verkopen." Meteen spitst Sonja haar oren. Gaat dit over het onderwerp van hun vorige gevecht? Waarom zet John het gesprek niet op de luidspreker?
"U bedoelt hier? Die reis kunt u zich besparen want wij willen het niet kwijt … Waarom dringt u zo aan? Is de grondprijs gestegen of ligt er een schat onder begraven?"
Met stijf opeen geknepen lippen ziet Sonja dat John welwillend luistert. Zijn gezicht is minder vastberaden dan vorige week toen er ruzie over was en hij haar met de hand op het hart beloofde dat ze niet bang hoefde zijn. Ze sist dat hij moet ophangen want ze heeft geen zin in nog een rel.
"Over welke bedragen praten we dan?" vraagt hij en haar maag begint te knijpen. Zou John zelf niet doorhebben wat zijn lichaamstaal verraadt? Haar besluit staat vast als hij het in zijn hoofd haalt er op in te gaan. Hierover hoeft hij niets achter haar rug om te beslissen. Zijn eenzijdige eigengereide beslissingen hebben haar te vaak tegen de borst gestoten. Terwijl haar boosheid secuur was opgeborgen breekt verse woede door het voornemen heen. Over l'Hirondelle, haar heiligdom, zal zij géén uitbarsting meer forceren. Heeft hij zich ooit iets van haar aangetrokken of ziet ze tegenwoordig scherper dat hij haar altijd al negeerde? Vorige week heeft ze informatie bij een advocaat ingewonnen.
feedback van andere lezers- Mistaker
Het is inderdaad nog lang geen zomer.
Zeer graag gelezen Door.
Groet,
Greta
Dora: En je hebt ze ook nog niet gauw in de hand, die zwaluwen, dank je - Mephistopheles
Laat die zomer maar even wachten. Niets mis met de winter, heerlijk duistere sfeer!
Dora: Ja, daar komt straks vast een orkaan overtrekken. Dank je. - Wee
Hier vouwt e.e.a. samen ...
(Vanmiddag volle mail gestuurd.)
x
Dora: En weer open ook, het betere muizentrapjeswerk. Dank je Wee - warket
Ik lees dit tamelijk vluchtig en vraag me af waar waar de grens met fictie ligt.
Dora: Kennelijk leest het waarheidsgetrouw? Dat zie ik als groot compliment, dank je Warket.
|
