Passie voor schrijven
|
||
home wat is writehi(s)story? bladeren uitgeven gezamenlijke publicaties boekenwinkel manuscriptanalyse inschrijven contact | ||
top 10 wedstrijden forum hulp |
Volg ons op facebookGa naar chat |
De breukdoor tinucha
De kerktoren luidde vier keer op een zonnige, maar koude zondagnamiddag. Yasmine, die op een bankje in het park zat, had net het meest onwaarschijnlijke nieuws te horen gekregen. Hij hield niet meer van haar. Er was niemand anders, nee, zeker niet. Hij had gewoon niet meer hetzelfde gevoel als vroeger en dat was blijkbaar reden genoeg om de relatie stop te zetten. Ze keek hem aan en wou hem de huid vol schelden. Hoe kon hij dit nu doen? Zo egoïstisch! En zo gemakkelijk! Maar als ze naar hem keek, zag ze nog steeds die ongelooflijk eerlijke en mooie kerel zitten, op wie ze nu bijna drie jaar geleden verliefd was geworden. Voor haar was het nog altijd zo klaar als een klontje. Ze hield gewoon van hem, meer dan ze ooit aan iemand zou kunnen vertellen. En dat was nu juist het pijnlijke, hij voelde dus duidelijk niet wat zij voor hem voelde. Ze kon er ook niets aan doen, zo zei hij. Hij zat in de knoop met zichzelf en het had niets met haar te maken. Maar als het dan echt niet met mij te maken heeft, zou ik er toch ook geen last van mogen ondervinden? dacht ze koppig. Het frustreerde haar enorm dat ze het deze keer niet kon oplossen. Zij kon niets doen. Ze had de hele week al langs de kant gestaan en gewacht op een definitief antwoord van hem. Vorige week had hij haar in alle eerlijkheid verteld dat hij niet meer wist wat liefde was. Of misschien wel, maar dat zijn definitie van liefde niet overeen kwam met het gevoel dat hij voor haar had. Nu was het zo ver, hij had zijn definitieve antwoord gegeven. Hij wou alleen verder door het leven. Zonder haar. Ze wist dat het niets met haar te maken had, maar toch voelde ze zich enorm tekort schieten. Ze voelde zich waardeloos, een grote nietsnut.
feedback van andere lezers |