|
< terug
Zo als het klokje tikt 1
Ze liepen hand in hand als een jong verliefd paar door de enge straten van het nabij gelegen stadje. Al vroeg in de morgen hadden ze het plan opgevat om vandaag een gok te wagen. Lisbeth had al langer het plan opgevat om het werk eens werk te laten en een dag vrijaf te nemen. Deze dag vrijaf hadden ze zeker meer dan verdiend en vandaag was dus de aangewezen dag daarvoor, Basta!
Ze waren eigenlijk al langer op zoek geweest naar iets speciaals dat in hun zopas opgeknapte huisje een mooi plaatsje mocht en kon innemen. Lisbeth had voor haar verjaardag een antieke klok of een ander klein meubelstuk aan Frank haar levensgezel gevraagd en wilde op deze manier hun beider interieur een mooier en completer uitzicht te geven; zeg maar een aparte noot geven.
Beiden hadden meer dan bijna twee jaar lang heel hard gewerkt en vele offers gebracht om van een verwaarloosd oud uitziend en vervallen huis; een mooie bewoonbare woning te maken. Ook hun vrienden en kennissen hadden veel tijd en energie in hun beider woonst gestoken, om op deze wijze het jonge paar een gezellig thuis en dito toekomst te gunnen.
Van wat eerst bijna een ruïne was geweest, werd geleidelijk aan een pracht van een huis, waar iedereen die hier aan meegeholpen had, een warm gevoel bij kreeg. Ook de broodnodige verbouwingen vooral aan de zeewindzijde werden door de amateurs tot een goed einde gebracht.
Daarna werden plamuur en schuur weekenden en meerdere malen schilderen ingevoegd om toch maar snel het eindresultaat in ogenschouw te kunnen nemen. Naar het einde toe hielpen de vrouwen om de verwaarloosde plafonds en muren een warm kleurbad te geven.
Maanden lang zwoegden ze van voor dat ze naar hun werk vertrokken, om dan bij de thuiskomst weer terug aan de slag te gaan, en dit in een zeven dagen ritme. Soms werkten ze zo lang dat ze bij het donker worden het bed niet meer vonden en uitgeput op een van de stoelen of op de oude chaise-long in slaap vielen. Zelfs hun zon en feestdagen werden al werkend maar vooral moppen vertellend en lachend doorgebracht.
"Ik ben niet voor niets binnenhuisarchitect geworden," had Lisbeth ooit tegen haar vrienden gezegd.
"Moet mijn bekwaamheid ook maar eens bij onszelf onder bewijs stellen, het is trouwens een mooi reclame voor mijn eigen artistiek kunnen".
Niemand van al hun vrienden hadden ooit gedacht dat men van dit zeg maar oude krot zo een mooi warm en knus huisje had kunnen maken. Vooral het deel van het huis dat op het zuidwesten aan lag, had in de loop van de tijden veel storm en regenschade opgelopen, zo werd de zeekant door verwaarlozing zwaar gehavend en leek meer op een ruïne dan op een woonst.
Ramen en deuren moesten allemaal vervangen worden. Muren moesten opnieuw opgetrokken, ook het dak en de goten werden door een aannemer tot ieders tevredenheid hersteld. Nu het huisje klaar was, en het mooi afstak tegen het natuurlijk groen, zou de binnenkant nog aangekleed moeten worden. Dit zou dan zo met en met gebeuren, en dan het kersje op de taart worden. Ze hadden al veel langer en eerder op zoek willen gaan maar het weer en het werkschema speelde niet altijd mee met hun wensen, en er waren ook steeds weer andere gebeurtenissen die dit dan ook weer verhinderden. Vandaag was het de meest ideale dag om deze uitstap te doen.
De zon scheen uitdagend zodat ze al vroeg uit de veren vlogen en op goed geluk naar de stad trokken. Onderweg waren de beiden aan het praten over wat ze eigenlijk wilden aanschaffen en of het een of het ander niet te pompeus zou worden, stel dat het te opvallend zou zijn dan werden ze telkens weer bij een samenkomst daarop gewezen. Na een paar kilometer hielde ze aan en deden het plooidak open, dit moest nog handmatig gebeuren bij deze oldtimer.
Een mooiere dag hadden ze niet kunnen dromen, de zon scheen heerlijk en er was geen zuchtje wind te bespeuren. Lisbeth hielp bij het plooien om daarna zich langs de kant van de weg te gaan rekken waarna ze met beide handen door haar haren streek. "We hadden ons geen betere dag kunnen uitzoeken, deze is perfect en inspireert me enorm, ik hoop dat we als we vanavond terug zijn dat gevonden hebben waarna ik al zo lang op zoek ben". Eenmaal weer terug in de tweezitter en na nog een zoen vertrokken ze in de richting van de stad. Het was nog vroeg als ze het stadje binnen reden en op zoek gingen naar een gemakkelijk toegankelijke parkeerplaats. Na wat rondjes hebben gedaan kwamen ze bij een kerkje aan waarvoor zich een mooie en brede parkeerplaats bevond. Franck sloot weer het dak en liep naar zijn vrouw die iets verder op hem wachtte. Al kuierend wandelden ze van het een naar het andere curiositeitenwinkeltje en zochten ze naar, ja, wat eigenlijk? Het moest wel iets origineels zijn; oud en zeker een verleden hebben, zeg maar een verhaal vertellen en dus min of meer antiek en een zekere authenticiteit bezitten.
feedback van andere lezers- Wee
Oef, ik dacht eerst: je laat iemand ze doodrijden, toen ze stopten om het dak te openen.
Gelukkig tikte jij het verhaal naar een andere wending.
Ik wacht mij op een vervolg?!
x
Hoeselaar: Als je blieft zoals de lady beveelt zal hier zo meteen het tweede deel volgen. Denk eraan het is een lang verhaal vol spanning al zeg ik het zelf.
Willy - hettie35
Het eerste deel is fijn om te lezen dus ga ik naar volgende delen.
Groetjes Hettie
Hoeselaar: Lief dat je deze weg gaat volgen, dank je wel
Willy - Mistaker
Ik ben benieuwd naar het vervolg, goed teken dus!
Groet,
Greta
Hoeselaar: Ik vind het een hele eer zoveel bezoek te krijgen, dank je wel
Willy
|
