|
< terug
zondag 27 november 2011
Bijna noteerde ik zeventien november tweeduizend-en-elf.
Hij bedriegt mij.
Waarom vertel je dat tegen mij?
Omdat jij hem geleerd hebt hoe hij dat moet doen.
Wakker worden uit een nare droom. Ze hadden alles afgeschaft. Je mocht alleen nog functioneren zoals de organisator het wou. Zelfs onze kinderen vonden mijn gedrag onbeschaafd.
Koffie-Turk. De wind gaat tekeer. Vuurkachel binnen. Buiten met de hand overzomerde stronken zagen op maat. We jongleren met vrije tijd. Zij leest, ik zaag. Het wordt tijd om volgende week naar de kapper te gaan.
Motregen en suikertaart. Zwijg nu. Ze leest de laatste bladzijde uit een boek.
Opklaringen. Mijn handen ruiken naar dennenhars. Trek een Hapkin anno achtienhonderd-zeven-en-zeventig af.
Twee kliefijzers en een spoorweghamer. Spierkracht slijt. De knoest weerstaat. Dit wordt een nukkig gevecht net voor het donker dat ik uiteindelijk zal winnen. Triomf met een heerlijk parfum gooi je zomaar niet op een vuur.
Eindelijk wordt het windstil. Het gevecht zet zich voort. Zelfs halfdoof hoor ik het hout bij elke hamerslag langzaam splijten. Eens in de arena kan je niet meer terug. Het is een ongelijke strijd. Ik met splijtbeitels, hamer en kapotte spieren...en hij lacht mij uit op zijn rug.
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Zo is nu eenmaal het noestig hout, het houdt voet bij stuk
Willy - Dora
Motregen en suikertaart, lekker sfeertje weer - jan
uit het leven begrepen;-)
|
