|
< terug
Zoals het klokje tikt 4
Het hoge stemmetje en het dialect waarvan hij zich bediende verried dat hij zeer waarschijnlijk uit het noorden van het land moest zijn, en zijn lispelende woordenvloed stemden de bezoekers ook niet bepaald tevreden, het stoorde hen. Lisbeth viel het op maar ook Franck, dat het slaafs en handenwrijvende mannetje toch enige afstandelijkheid op na hield. Hij vroeg zijn bezoekers waar ze eigenlijk naar op zoek waren, misschien kon hij hen bij hun keuze wel helpen, waarbij hij zich verontschuldigende voor de wanorde en het vele vuil.
"Ja, weet u, ik,--ik, ik woon hier maar heel alleen, en de verkoop gaat voor het moment ook niet zo goed, het stagneert een beetje en met mijn gezondheid gaat het ook steeds verder bergaf".
De oude man moest het praten even onderbreken om weer terug op adem te komen en hervatte;.
"Ja weet u, ik kan me geen hulp veroorloven daarvoor is het hier veel te duur geworden".
Hij stopte weer, en ze hoorden opnieuw het bijna stikkende en rochelende naar lucht snakken.
"Ja, sorry, vandaag is het nog goed met me en ben ik blij jullie beiden van dienst te kunnen zijn. Zegt u maar wat u zoekt, misschien kan ik u wel helpen".
Lisbeth stootte Franck aan en zei op een bijna niet te verstane woorden;
"Goh, die arme man, ik heb echt medelijden met hem, kijk toch eens hoe dat hij zich recht probeert te houden".
"Ja je hebt gelijk, maar ik zou toch niet te zeer op zijn vertoning inspelen, ik heb zo een vermoeden dat dit tot zijn verkoop techniek behoort".
"We willen eerst even wat rondkijken en hier de sfeer opsnuiven," meende Franck laconiek en porde Lisbeth zachtjes in haar zij en vervolde;
"Als ik jou was zou ik niet te veel snuiven, wie weet hou je er nog stoflongen aan over", waarbij hij een snuivend gebaar maakte en zachtjes en heimelijk zijn de hand voor de mond bracht. Nu de ogen van de bezoekers enigszins aan de schemerige duisternis gewend raakten, konden ze ook de schilderijtjes en oude vergeelde foto's herkennen die op de afbladerend muren hingen.
"Die oude dame daar links van u meneer, zij toont veel gelijkenis met u, is dat uw moeder misschien"?
Ja, was het prompte antwoord, maar ze is al jaren geleden van me heen gegaan, en ik hoop dat de Heer haar genadig is, want verdiend heeft ze de hemel zeker niet.
Lisbeth keek nu nog met indringen ogen naar die vrouw die helemaal tot aan haar kin in het zwart gekleed was. Ze droeg een broche die aan een kettinkje hing en haar blik leek bikkelhard te zijn. Als deze vrouw echt zo was zoals ze zich voor de camera geposeerd had, dan had deze verkoper een monster van een moeder gehad. Ze droeg zoals dat toen de mode was, haar zwarte haren in een knot, die haar strengheid en starheid op de foto nog meer tot uiting bracht. De enige elektrische lamp die dit winkeltje moest verlichten was een oude peerlamp die door een heel dun draadje van stroom voorzien werd. Ze hing zo laag dat Franck er bijna tegen aan liep.
feedback van andere lezers- Wee
Ik vertrouw 'm voor geen cent!
x
Hoeselaar: Ik hoop voor jou dat je gelijk krijgt, zou hij gevaarlijk zijn, of een geldaftroggelaar blijken of geniepig, gemeen, wie weet.
Leuk dat jij je hier probeert in te leven.
Willy - hettie35
Ben blij dat ik dit vehaal ben ga lezen, je schrijft boeiend.
Groetjes Hettie
Hoeselaar: dank je wel Hettie je geeft me echt moed en beloof je om verder te gaan
Willy - Mistaker
Eens met Wee en Hettie.
Groet,
Greta
Hoeselaar: dank je wel Greta leuk om dit te lezen
Willy
|
