Volg ons op facebook
|
< terug
De lange koperen roeden
Het oude gebouw is drie verdiepingen hoog, maar binnen herkent hij het niet.
Is het gerenoveerd? Zonder receptie lijkt het geen hotel. Het ruime tochtportaal verbluft hem vanwege de grandeur met de grote vergulde Gotische spiegel en gigantische palm. Na de gebrandschilderde Jugendstill glas in looddeur staat hij naast haar in de brede marmeren gang, sprakeloos te kijken naar de rijke trappartij met rode loper en strak gevormde leuning. Het is een lust voor het oog. Met de lange koperen roeden waaraan leeuwenkopjes prijken zou de trap in een kasteel niet misstaan, maar zij nemen de luxe vier persoonslift, verderop in de gang. Overal geven hoge plafonds met het originele stucwerk, waaraan zelfs het oorspronkelijk gouden randje niet ontbreekt, een luchtig gevoel. Nergens muft de bedompte geur van een bejaardenhuis. Doktoren of verpleegsters komt hij niet tegen en ook niemand met een rinkelende sleutelbos voor de afdeling schreeuwende gekken die niet los mogen lopen.
Nanette neemt hem mee naar de voorkant van het pand waar ze een studio bewoont.
De inrichting is licht, modern met een vleugje antiek, zou je kunnen zeggen.
In de ruime woonkamer bieden drie grote ramen een vorstelijke blik over het water en ze kiest voor de rechter hoek waar het makkelijke bankstel staat. De vrouw die hij haatte is nergens te bekennen en drukt op een knopje. Zodra ze zitten legt ze uit dat zo dadelijk ene Mirabelle ten tonele zal verschijnen, die men kan vragen hand- en spandiensten binnenshuis te verrichten.
Een vrolijk jong ding komt binnen. "Zeg maar Bella, mijnheer Le Grand."
Ze geeft hem een hand en terwijl ze een lichtvoetig praatje maakt, reddert ze in het keukentje, doet alsof ze al jaren met zijn moeder op dit moment heeft gewacht. Louis kan zijn ogen niet van haar afhouden omdat het tussen hen zo persoonlijk toegaat. Van het schrikbeeld, zijn verslonste ma die opgeborgen zat in een luxe verzorgingshuis, blijkt totaal niets te kloppen. Bella zet het kristallen theelichtje met theepot, gebaksbordjes, bestek en suikerpot op de serveerboy waarna ze het art deco serviesgoed uit de vitrinekast pakt. Ze rijdt de theewagen naast Nanette en wenst hen nog veel plezier. Louis ontgaat het knipoogje niet dat ze met zijn moeder wisselt. Hij moet sowieso aan alles wennen. Zijn ma is niet zo oud als hij haar in gedachten had. Mooie gladde huid. Het dure mantelpak getuigt van gevoel voor kleur en verfijnde smaak. Haar stem, de nette uitspraak, het komt hem allemaal nieuw voor, net als de mooie slanke handen die in overwogen bewegingen thee inschenken. Goed gevormde benen heeft ze ook, dunne enkels waaronder smaakvolle pumps aan slanke voeten. Is het een verzonnen filmbeeld, dat hij een afgetakeld wijf hier aan de voordeur afleverde, waarna hij meteen vertrok? Heeft hij met de jaren zijn eigen nachtmerrie gecreëerd? Waarom? Het op zijn netvlies gebrande schreeuwerige opgeverfde mokkel, dat ze altijd is geweest, lijkt een verzonnen verpersoonlijking van zijn eigen woede. Ze is opgemaakt maar beslist niet overdreven. Ineens begrijpt hij waarom Sylvester zijn leven lang verzot op haar gebleven is. Woedende vragen die levenslang zijn geest vergiftigden lijken op miraculeuze wijze uit zijn hoofd gewist. Wraakzucht, verdriet, de wil haar de hersens in te slaan, niets kan hij ervan terugvinden. De overtuiging dat ze het kwaad der kwaden vertegenwoordigt, strookt in het geheel niet met wie er in deze beschaafde omgeving voor hem zit. Iets dat hij nooit veel kans gaf, tot nu toe niet op kon brengen, neemt bezit van hem. Interesse, nieuwsgierigheid. Wie is in Godsnaam deze vrouw? Zij neemt hem ook van top tot teen op.
"Jongen, eindelijk," zucht ze ontroerd en trots.
"Ja, ik dacht dat het tijd werd, ma, want …"
Ze geeft hem thee aan en knikt begrijpend.
feedback van andere lezers- Wee
Eén van mijn favoriete stukjes!
Alles oké?
x
Dora: Alle Oké... Dank je Wee - Hoeselaar
Al sluipend en sluikend manifesteert zich dementie en men heeft het helemaal niet in de gaten totdat men voor een onoverkomelijke bariëre komt te staan, weten dat je niets nog voor ze kunt doen.
Willy
Dora: Goh, Willy, wat een originele insteek. Zo had ik het nog niet bekeken.
Het is een fragmentje van een roman. Dank je - Pake
Ik weet dat je van drama houdt Dora, maar hier ben je toch echt nogal eens uit de bocht gevlogen. Ik zou zeggen lees het allemaal nog eens een paar keer door en zie daarbij een echte moederfiguur voor je. Je schets van het (oude) gebouw en de herwaardering voor je "oude" moeder" zou je toch wel wat meer moeten uitwerken en vooral in evenwicht houden. De tederheid ontbreekt goeddeels, en dat wringt.
De lange koperen roeden
door Dora
Het oude gebouw is drie verdiepingen hoog, maar het interieur is niet te herkennen. Is het gerenoveerd? Zonder receptie lijkt het geen hotel. ***Hij kijkt verbluft naar het ruime tochtportaal, geimponeerd*** door de grandeur met de grote vergulde Gotische spiegel en ***de gigantische palm. Na de gebrandschilderde Jugendstill ***glas-in- looddeur staat hij naast haar***[”haar” komt wel wat uit de lucht vallen en je vertelt over haar ook niets] in de brede marmeren gang, sprakeloos te kijken naar de rijke trappartij met rode loper en strak gevormde leuning. Het is een lust voor het oog. Met de lange koperen roeden waaraan leeuwenkopjes prijken zou de trap in een kasteel niet misstaan. *** Ze nemen de luxe vierpersoonslift, verderop in de gang. ***De hoge plafonds met het originele stucwerk, waaraan zelfs het oorspronkelijk gouden randje niet ontbreekt, geven een luchtig gevoel. ***Opvallend genoeg, muft nergens de bedompte geur van een bejaardenhuis. Doktoren of verpleegsters komt hij niet tegen en ook niemand met een rinkelende sleutelbos voor de afdeling schreeuwende gekken die niet los mogen lopen.
Nanette neemt hem mee naar de voorkant van het pand waar ze een studio bewoont.
De inrichting is licht, modern met een vleugje antiek, zou je kunnen zeggen.
In de ruime woonkamer bieden drie grote ramen een vorstelijke blik over het water. ***Ze ze kiest voor de rechter hoek waar het makkelijke bankstel staat. *** Is dit de vrouw die hij eens zo haatte? Ze drukt op een knopje.[dit kan echt zo niet] [weglaten: Zodra ze zitten legt ze uit dat zo dadelijk ene Mirabelle ten tonele zal verschijnen, die men kan vragen hand- en spandiensten binnenshuis te verrichten.]
Een vrolijk jong ding komt binnen. "Zeg maar Bella, mijnheer Le Grand."
Ze geeft hem een hand en terwijl ze een ***luchthartig [weg:lichtvoetig]praatje maakt, reddert ze in het keukentje, ***en doet alsof ze al jaren met zijn moeder op dit moment heeft gewacht. [je contamineert twee verschillende zinnen: Louis kijkt verrast toe omdat het tussen hen zo persoonlijk toegaat. Van het schrikbeeld, *** een verslonste ma die opgeborgen ***zit in een luxe verzorgingshuis, blijkt totaal niets te kloppen. Bella doet haar best om het gezellig te maken. Ze zet het kristallen theelichtje met theepot, gebaksbordjes, bestek en suikerpot op de serveerboy, waarna ze het art deco serviesgoed uit de vitrinekast pakt. ***Dan rijdt ze de theewagen naast Nanette en wenst hen nog veel plezier. Louis ontgaat het knipoogje niet dat ze met zijn moeder wisselt. Hij moet sowieso aan alles wennen. Zijn ma is ***helemaal niet zo oud als hij haar in gedachten had. Haar huid is zelfs mooi en glad. Het dure mantelpak getuigt van gevoel voor kleur en verfijnde smaak. Haar stem, de nette uitspraak, het komt hem allemaal nieuw voor, net als de mooie slanke handen die *** met soepele bewegingen bewegingen thee inschenken. [Allez hè, dat kan zo niet….een zoon praat niet zo over zijn moeder…Goed gevormde benen heeft ze ook, dunne enkels waaronder smaakvolle pumps aan slanke voeten.] Is het een verzonnen filmbeeld, dat hij een afgetakeld wijf ***nou nou***hier aan de voordeur afleverde, waarna hij meteen vertrok? Heeft hij met de jaren zijn eigen nachtmerrie gecreëerd? Waarom? ***vweel te zqwaar neergezet: Het op zijn netvlies gebrande schreeuwerige opgeverfde mokkel, dat ze altijd is geweest, *** lijkt een verzonnen verpersoonlijking van zijn eigen woede. Ze is opgemaakt maar beslist niet overdreven. Ineens begrijpt hij waarom Sylvester zijn leven lang verzot op haar gebleven is. Woedende vragen die levenslang zijn geest vergiftigden lijken op miraculeuze wijze uit zijn hoofd gewist. Wraakzucht, verdriet, de wil haar de hersens in te slaan, niets kan hij ervan terugvinden. De overtuiging dat ze het kwaad der kwaden vertegenwoordigt, strookt in het geheel niet met wie er in deze beschaafde omgeving voor hem zit. Iets dat hij nooit veel kans gaf, tot nu toe niet op kon brengen, neemt bezit van hem. Interesse, nieuwsgierigheid. Wie is in Godsnaam deze vrouw? Zij neemt hem ook van top tot teen op.
"Jongen, eindelijk," zucht ze ontroerd en trots.
"Ja, ik dacht dat het tijd werd, ma, want …"
Ze geeft hem thee aan en knikt begrijpend.
Dora: Het is een fragment van een roman, maar bedankt voor je uitvoerige ***
|
