Volg ons op facebook
|
< terug
De Sint.
► Dat de Sint anders was dan men ons wou wijsmaken, wist ik al heel jong. Aan zijn bestaan heb ik nooit getwijfeld. Toen niet en nu nog niet. Maar dat hij alwetend is, geloof ik allang niet meer. Daarvoor heeft hij me al te vaak ontgoocheld.
Elk jaar op 6 december kom ik abnormaal vroeg uit bed om me er van te vergewissen of de Sint, middels een speelgoedpiano, zijn historische fout heeft recht gezet. En elk jaar kom ik van een kale kermis thuis, geen piano en dus ook geen eerherstel voor mij. Klote Sint!!
Om heel die onverkwikkelijke historie te begrijpen, moeten we terug naar het jaar 1959. Het was een andere tijd en zeker in een kroostrijk gezin met één kostwinner diende er gescharreld om rond te komen. Eten hadden we wel genoeg. Er werd gezaaid en gemaaid en elk beest dat vet genoeg was, ging de pot in. Of het pekelvat. Bij uitzonderlijke nood waren er nog altijd de mussen die we gingen vangen om in de pan te gooien. Nu mag dat niet meer, toen wel. Niemand kon in die tijd bevroeden dat God veel van zijn pluimen zou kwijtraken en, als gevolg daarvan, niet meer in staat zou zijn om andere vogels te 'scheppen'. Bovendien leerden we al in de eerste klas dat één vogel in de hand, veel beter was dan tien in de lucht. Wie dat nu op een partijcongres van de Groenen gaat vertellen, wordt door Wouter van Besien stante pede in een aftandse auto gesleurd en naar het zottekot gevoerd. Maar terug naar die historie.
Om gezinnen aan te zetten tot kopen, had een slimme ondernemer uit het buurdorp Itegem een systeem bedacht om zegeltjes te sparen en later in te ruilen voor van alles en nog wat. Fort-zegeltjes waren een begrip in het Vlaanderen van toen. Fort werd later omgedoopt tot Casa en de zegeltjes werden klantenkaarten, maar het komt op hetzelfde neer. Thuis werden die zegeltjes ook gespaard en ingeplakt in speciale boekjes.
In het rampjaar 1959 bleken de volle boekjes verdwenen, moeder deed navraag bij de kruidenier en die wist zeker dat haar zoon de boekjes had ingeruild voor geld. Waarom hij mij aanwees als dader heb ik nooit geweten, maar hij deed het. Na school kreeg ik van moeder niet eens de kans om te zeggen dat ik van niks wist, ik kreeg een pandoering van jewelste en mocht de rest van de dag op mijn knieën in de hoek zitten met mijn armen omhoog. 'En die piano kunt ge ook vergeten' siste het mens nog achterna. Die piano was een ding waar ik al lang om zeurde en dat de Sint me zou brengen als ik braaf was. En braaf was ik altijd, maar zij dachten daar anders over.
De week tussen die rammeling en de komst van de Sint heb ik me opgetrokken aan de wetenschap dat de heilige man alles ziet en weet, en de echte dader wel zou kennen en mijn piano er alsnog zou staan. Maar ze stond er niet. Twee mandarijntjes en een chocolade vent van tien centimeter, dat was al voor mij.
Het heeft nog meer dan twintig jaar geduurd voor ik, via een omweg, te weten kwam welke broer de echte dader was. Ik heb het hem nooit op de man af gevraagd en ook de kruidenier heb ik nooit aangesproken over zijn flater. Missen is menselijk en die rammeling kan toch niet ongedaan gemaakt worden. Het zij zo. Maar die piano die mij onterecht onthouden werd, mag de Sint nu zo langzamerhand wel brengen. Vandaar deze oproep:
Beste Sint,
deze brief zal U pas bereiken nadat U alweer hoog en droog in dat riante stulpje aan de rand van Benidorm bent neergestreken. Het zijn slopende weken geweest voor een oude man en dan was er nog die schimmel tussen Uw benen waar U nu hopelijk voor een tijdje van verlost bent. U bent aan rusten toe, dat begrijp ik. Evenzeer zou ik Uw knorrige reactie begrijpen als deze brief in de bus valt. U hebt een hekel aan laatkomers en met die zware stem van U, die een beetje doet denken aan Jan Decleir, zal U ongetwijfeld donderen: "gooi weg die brief, Piet. Dat zijn vijgen na Pasen". Of toch zoiets. Daarom heb ik op de omslag in sierlijke cijfers 2012 gezet, kijk maar even. Gezien?? Geen laatkomer maar een primeur, besteed er aandacht aan Sint. Het werkjaar is nog lang en U hebt recht op enkele weken vakantie, maar toch zou ik U willen aanzetten tot enige spoed. Van uitstel komt afstel, zeker bij mannen met 'n lange baard.
Net zoals Alice Nahon wist dat het goed is in 't eigen hart te kijken, zo weet ik dat het ook niet slecht is om in 't eigen archief te kijken. Er komt altijd wel iets naar boven dat onbelangrijk leek en, bij nader inzien, toch van waarde blijkt. Daarom, beste Sint, daal af in die krochten en diep het boek van dat vermaledijde jaar 1959 op. Lees wat er staat, trek Uw conclusie en zet die fout recht. Zorg dat ik krijg wat ik moet krijgen zodat ik aan de slag kan en later in het rusthuis de medebewoners kan imponeren met mijn éénvingerige versie van Broeder Jakob.
Volgend jaar zal ik, ongeduldig als een vissersvrouw, aan de kade staan als U daar aankomt. Kijk me aan en tokkel stiekem, schijnbaar achteloos, op Uw borst als teken dat U alles bij hebt. Laat gerechtigheid geschieden en dwing me niet Uw boot, met de hulp van een paar Somalische vrienden, te enteren en halfweg de Schelde tot zinken te brengen omwille van zo'n onnozel speelgoedpianootje. U bent een oude man en na al dat geloop over daken is het vast geen pretje om te voet terug naar Spanje te moeten. Misschien komt U daar pas aan als het alweer tijd is om te vertrekken. Dat zou pas erg zijn. Maar wel Uw eigen schuld. Probeer dat te vermijden, Sint.
Vele groeten nog vanwege de immer brave Gi.
feedback van andere lezers- Dora
Genoten heb ik hiervan. Ik prijs je in mijn 'wachtenverhaal' ...
roodoff: Dank Dora. Ga seffens lezen. Grtn - Wee
Wat een mooi en ontroerend verhaal.
Volgend jaar, wacht maar!
x
roodoff: Dank Wee, we wachten af maar staan klaar voor actie!!! - MarieChristine
Na zo'n mooie brief moet het volgend jaar zeker lukken. Beter één piano in de hand , dan ...(haha).
roodoff: Dank MarieChristine, lukt het niet dan kan hij te voet terug naar Spanje. Groeten ;-) - Mistaker
Ik ben een beetje laat want het is al bijna kerst maar ik heb genoten van je verhaal.
Groet,
Greta
roodoff: Genieten kan en mag altijd Greta. Dank voor je fijne reactie. Groeten
|
