|
< terug
Zoals het kloje tikt 9
Lisbeth ontstak nog een tweede gaslamp die van op de hoek van het dressoir, het sissend geluid van de gaslampen had wel iets speciaals dat hen aan vroeger deed denken toen ze nog kinderen waren. Water dat hadden ze gelukkig wel ook al moest dit handmatig met een pomp naar boven gezogen worden, maar elektriciteit zou men pas op het einde van dit jaar tot hier brengen. Gas hadden ze gelukkig wel want buiten aan de achterkant van het huis stond een grote gasbulk die men helemaal uit het zicht en tussen twee rijen dennen had geplaatst. Daarom maakte hen het gemis van elektrische stroom ook niet zo heel veel uit. Radio beluisterde Franck altijd in zijn auto en TV hadden hij en ook zij echt niet nodig om gelukkig te zijn. In plaats daarvan werden wel eens spelletjes zoals mens erger je niet of ganzenbord bespeeld. Frank zette de pendule met veel omzichtigheid en nog ingepakt op de eettafel neer, en meende dat hij morgen een definitieve plaats voor hun aanwinst zou vinden, want het was voor vandaag echt wel genoeg geweest. Nu was het enkel nog rust die hen helpen kon, de vermoeidheid sloeg genadeloos toe. "Goh, geloof je wel dat ik voel m'n voeten niet meer voel, en ze ontdeed zich nonchalant van haar nieuwe schoenen. Deze vlogen met een boog tot in een van de hoeken die deze kamer rijk was. Met 'n pffffff geluid dat de zitting maakte, gooide ze zich in de eerste de beste zetel en strekte haar armen en benen uit om daarna aan Franck te vragen;
"Franck, schatje, wil jij nog wat water voor me opzetten, want ik zou nog graag een kopje thee drinken voor dat ik slapen ga, wil je dat voor me doen schat? "
En of Franck dat graag wilde, in de stad hadden ze zich geen tijd voor een consumptie gegund, en na het bezoekje aan dat laatste winkeltje was er ook geen tijd meer te over geweest. Ze keek hem daarbij zo smekend als een jonge puppy aan, ze wist dat hij dan voor haar vraag zou zwichten.
"Ja," was dan ook zijn antwoord, maar eerst ga ik de wagen op zijn plaats zetten" en liep al fluitend naar buiten waar zijn bolide nog steeds met draaiende motor op hem wachtte.
Lisbeth zag aan het schijnsel van de koplampen dat door het venster op de muren viel dat de auto van plaats veranderde om daarna het schijnsel volledig te zien verdwijnen. Zo als hij naar buiten gegaan was kwam Franck ook weer fluitend binnen, plofte in de zetel maar bedacht zich, sprong weer op om de waterketel die luidkeels om hulp riep van het fornuis te halen. Even later dronken beiden nog hun geurige thee en keuvelden over hoe dat deze dag verlopen was. Toen ze bij het toupetje kwamen schaterden ze allebei waarbij bij Elisabeth de tranen over de wangen rolden. Ook het oude mannetje waar ze uiteindelijk de pendule kochten en ook en zijn winkel kwam nog ter sprake. Franck meende dat die straat en dat pandje eigenlijk geen bestaansrecht hadden en zo in de late middeleeuwen thuis hoorden. Ook mimede hij dat ventje achter de doek en weer was het schateren geblazen. Toen ze eindelijk het bed opzochten bleek het al ver over twaalven te zijn, en hoefden ze beiden morgen niet naar het werk te vertrekken "Waar wil je hem zetten" vroeg Elisabeth opeens en ze wees daarbij op de klok.
Franck die nog steeds die verkoper mimede en niet meteen doorhad dat zijn vrouw al van thema veranderde, schudde even met z'n hoofd. Lisbeth wilde op deze manier wat het interieur betrof hem ook bestemmingsrecht gunnen, ook al wist ze dat zij hem op het gebied van interieurverfraaiing ver de baas was. Franck opperde dat het de commode zou kunnen worden omdat je daar bij het binnenkomen meteen een beter zicht op de nieuwe aanwinst kreeg, dit was dan ook haar gedacht en waarin ze hem dan ook gelijk in gaf. Hij moet daarvoor wel het meubelstuk een beetje meer naar het midden plaatsen zodat het recht tegenover de toegangsdeur zou komen te staan. Nu dat het zomer was stonden ze meestal gelijk met de kippen op, en gingen daarom ook nooit heel laat naar bed. Juist vanavond zouden ze wel eens veel later onder de wol kunnen liggen, het was dan ook een heel speciale dag geweest, eentje om niet meer zo gauw te vergeten. Zelfs in bed werd er nog nagekaard over de voorbije dag, uiteindelijk werd dan toch besloten om de ogen te sluiten, ook al wilden sommige beelden niet uit het geheugen verdwijnen. De stevige vrijpartij die ze ondanks hun vermoeidheid toch bedreven liet hen meteen daarna in een stevige en verkwikkende slaap belanden.
"Tik…tik…tik..tik tik tikr….tik tikrr tik tikrrr".
feedback van andere lezers- Wee
Toch die tikgeest?
x
Hoeselaar: Afwachten en dagen tellen, dit is een Vlaams gezegde - hettie35
Ik wacht maar niet af en ga vlug naar je volgende aflevering,
groetjes Hettie
Hoeselaar: je wordt op de proef gesteld
Willy - Mistaker
Ik ga meteen verder naar aflevering 9, leuk!
Groet,
Greta
Hoeselaar: Lief dat je er was
Willy
|
