< terug
Zoals het klokje tikt 11
"Luister dan toch, hoor je dan niet dat tikkend geluid? Het komt steeds dichter bij, ik wilde eerst alleen naar beneden gaan kijken wat daar aan de hand is, maar toen werd het getik steeds sterker en nu durf ik niet meer".
Hij had intussen zijn staaflantaarn ontstoken, want op ieder nachtkastje lag zo een om in de nacht de ander niet te storen.
"Kom we gaan samen naar beneden orde op zaken stellen, wie weet is het iets heel natuurlijks en lachen we ons straks een bult".
Half slaapdronken viel door zijn onhandigheid de lamp zo ongelukkig uit de hand en raakte daarbij de wreef van zijn voet. Meteen ontweek er een gesmoorde vloek uit Franck's mond en lag hij op zijn knieën naast het bed. Geïrriteerd riep hij gesmoord;
"Kun je me bijschijnen want ik weet niet waar dat rotding naartoe gerold is". Nog in bed had Lisbeth zich op haar knieën geworpen en zocht over de rand van het bed al graaiend achter de lamp.
" Zeg, help me eens alsjeblief dat ding ligt helemaal onder het bed en daar kan ik niet bij".
Nu lagen twee lichamen op de vloer te wriemelen om die staaflantaarn te pakken te krijgen.
"Ik heb ze", was de triomfantelijke roep van Franck. Toen hij weer recht wilde komen stootte hij met zijn hoofd tegen de onderkant van het ledikant en liet binnensmonds een vloek ontsnappen. Liesbeth die door dit voorval ondanks haar angst in lach schoot, nam haar lantaarn en hield deze onder haar kin en riep schertsend "Boe.
Nadat hij zijn pantoffels had gevonden schoot hij deze aan en liep rustig en bedaard naar beneden. Onder op de stenen vloer bleef hij even roerloos staan en spitste zijn oren. Hij wilde zich op het geluid concentreren. Dit moest een mechanisch geluid zijn dat nergens ander dan van de aangekochte klok kon komen.
Hij liep de woonkamer binnen en zag dat de pendule nog altijd in het bruin papieren omhulsel stak. Met zijn hoofd over de tafel heen en voorovergebogen luisterde hij naar het getik dat uit dit papier scheen te komen. -- Dat is vreemd, --dit geluid kwam opeens van overal maar niet van daar waar hij het aanvankelijk vermoedde. Franck liep door de woonkamer en bescheen elke hoek, deed dit ook op de kast op het dressoir en achter de lederen bank, Achter het kleine kastje waarop de gaslamp stond ging hij verder de keuken in om daar dezelfde inspectie te doen. Niets, helemaal niets, Franck doofde de lantaarn en bleef staan om zich volledig te concentreren op dat getik. Nu hij heel stil stond en zich niet bewoog was het alsof het getik van overal kon komen. Was dit wel zo, of speelde de verbeelding hem parten, maar het leek of het steeds harder tikte. Hij liep terug de gang in, dan naar de voordeur om dan bij de trap even halt te houden. Achter de trap waar zich de deur naar de kelder bevond, was niets verdachts te vinden. Hij opende de deur naar de wasplaats maar ook daar was het raadsel niet te vinden. Dit geluid had hij eerder nooit gehoord en nu was het opeens overal. Franck draaide zich om zijn as en liep met de gedoofde staaflantaarn op de tast naar de plaats waar hij dacht nog een ander geluid waargenomen te hebben als hij een silhouet zag, en pal tegenover Lisbeth kwam te staan.
Beiden stieten ze een gil en nu pas ontstak hij zijn lantaarn weer. Ja, hij stond pal tegenover Elisabeth die hem zonder dat hij dit wist, in stilte gevolgd was. Franck wist niet waar hij de lucht vandaan moest halen om zijn verschrikte longen weer van zuurstof te voorzien. Ook Elisabeth had zich een ongeluk geschrokken en stond met wijd opengesperde ogen voor Franck. Eerst na enige tellen kwamen beide weer bij positieven, omarmden zich en bespraken wat hen te verder te doen stond.
"Goh, je hebt me nogal aan het schrikken gebracht, ik dacht echt dat ik een beroerte kreeg".
Het leek wel of heel haar lichaam aan het schudden was elke vezel trilde en het koude zweet vormde zich op haar voorhoofd. Op de vraag of zij een idee had waar dit geluid vandaan kwam, kon ze geen logisch antwoord op geven.
"Franck,ben je ook in de woonkamer geweest? En in de keuken"?
Hij nam haar bij de armen en zei;
"Kom meiske, dan zie je en hoor je het zelf. Het is alsof dit geluid vanuit dat bruine pakpapier komt, hoor je het, zei hij en keek haar daarbij vorsend aan, luister dan toch!! "
Lisbeth knikte afwachtend alsof ze schrik had iemand in de woonkamer te zullen vinden. Ze liepen beide op hun tenen zeg maar sluipend en hielden voor de ovale tafel halt.
"Luister, Franck, hoor je dat? Nee, nu is het stil, maar zojuist was het alsof het echt hier vandaan kwam". Ach wat zou het ook, meende Franck, ik ga hier niet de hele nacht om mijn oren slaan, om dit getik hier te achterhalen. Ik wil morgen op tijd opstaan want ik heb nog een heleboel te regelen. Juist op dat moment dat ze zich van de tafel verwijderden begon het getik weer, maar nu veel heftiger als zojuist. Beiden stonden ongelovig naar dat bruine inpakpapier te staren totdat Franck er schoon genoeg van kreeg, en de klok van zijn papieren omhulsel te verlossen. Lisbeth scheen met haar staaflamp over Franck's schouder mee, en zag hoe hij eerst het touw ontknoopte en daarna langzaam het papier naar beneden duwde. Het binnenwerk liep als een klok behoort te lopen ook al werd ze tot op heden nog niet opgewonden.
feedback van andere lezers- hettie35
Geen enkele feedback hier? Ze weten niet wat ze missen!
Groetjes Hettie Hoeselaar: Lief dat jij voor hen reageerde, bedankt lieve Hettie
Willy - Mistaker
Het is inderdaad jammer dat je zo weinig reacties hebt gekregen maar bij verhalen is er nou eenmaal altijd de factor 'tijdgebrek' waardoor je niet aan lezen toekomt.
Groet,
Greta Hoeselaar: Hoofdzaak is beste Greta dat ik er zelf plezier in beleef en als dan toevallig iemand langs komt zoals jij doet het een zo veel deugd, dank je wel!
Willy
|