Volg ons op facebook
|
< terug
Serena
Dit is niet mijn boek
Dit is Serena's boek
Ik heb slechts de woorden geschreven
Die zij me heeft gegeven
Met jou heb ik geleerd J. Linssen, ©onbekend
Jij bent bij mij Martin L.G. Harlaar
©Wary, Wise & Innocent
It hurts me Daniels, Edwards, Byers, Joy, ©Elvis Presley Music
(Het doet mij pijn) tekst: Martin L.G. Harlaar, ©Wary, Wise & Innocent
I'll say goodbye for Warren, Eve, ©Realsongs
the two of us
(Ik zeg vaarwel voor ons tekst: Serena Mijlof
allebei) ©Wary, Wise & Innocent
Achter een sluier Serena Mijlof, ©Wary, Wise & Innocent
Gelukkig zijn heb ik van jou geleerd
-Joris Linssen-
Het is echt waar,
zoals ik zei:
waar je ook gaat,
je bent bij mij
-Martin L.G. Harlaar-
Voorwoord
Dit is een aantal van mijn herinneringen aan Serena. Sommige dingen zal ik bewust niet opschrijven: ze zouden niemand interesseren, behalve degenen die zich graag in het roddelcircuit begeven en, eerlijk gezegd, dat soort lezers kan ik missen als kiespijn. Ook zal de chronologie hier en daar niet helemaal kloppen maar dat is ook van ondergeschikt belang. Ongetwijfeld zal ik een aantal dingen simpelweg vergeten op te schrijven; er zijn nu eenmaal teveel herinneringen. Ik zal mijn best doen zo volledig mogelijk te zijn. Uit privacy-overweging zijn alle namen en locaties fictief maar het verhaal is de waarheid zoals ik mij die herinner. Wat ik schrijf schrijf ik met een hart vol eeuwige liefde. Dit hart heeft haar altijd behoord, nog voor ik haar leerde kennen. Deze memoires verhalen vanaf het moment dat ik haar ontmoette tot aan vandaag, nu ze er niet meer is...
Ik ben geen schrijver maar een zanger/tekstdichter. Het is dus niet verwonderlijk dat ik, de eerste keer dat ik haar zag, muziek maakte. Ik speelde buiten de 'Dirk' om wat extra geld te verdienen toen ze naar mij toe kwam en wat geld in mijn gitaarkoffer deponeerde. Ze viel mij direct op, door haar stralende ogen en lach en haar slanke postuur én door haar vriend, een langharige, grijze man die beduidend ouder was dan haar maar die toch haar vriend leek te zijn. Zij ging naar binnen om boodschappen te doen en hij, Jos, hoorde ik later, bleef staan om een praatje te maken. Een vriendelijke man, maar ik vond het wel vreemd dat hij me, in een oppervlakkig gesprek, ineens vroeg of ik wel eens drugs gebruikte. Volledig naar waarheid antwoordde ik dat dit niet het geval was; ik had vroeger op school wel vaak wiet, hasj en hasj-olie (ik hoorde laatst dat dat harddrugs is, dat heb ik nooit geweten) gebruikt maar die tijd lag ver achter mij. Toen de jonge vrouw weer uit de winkel kwam namen ze afscheid en liepen ze verder de van Baerlestraat in. Ik dacht hen nooit meer te zullen zien maar ik heb hen toch nog een aantal maal ontmoet. We zeiden elkaar altijd vriendelijk gedag.
Op een zonnige lentemiddag verlieten Britt, mijn toenmalige echtgenote, en ik net onze woning aan de Herlaerstraat om naar de supermarkt te gaan met ons zoontje Martin. Ik kende Britt al sinds haar negende toen ik samen met, onder anderen, haar vader Richard werkte voor de Amerikaanse zendingskerk 'the Rock' in Hilversum waar wij beiden lid van waren. Destijds was zij erg verliefd op mij maar omdat zij negen en ik negentien was bleef haar liefde voor mij onbeantwoord. Ik vond haar in die vroege jaren eigenlijk ook nogal irritant, zoals ze om me heen bleef hangen. Toen ze mij in 1999 weer tegenkwam bij een Bijbelstudie (zij was toen eenentwintig) kwam ze naast mij staan om een shaggie te roken. Ik was daar met Freek, een vriend die ik al jaren kende en die ik had leren gitaarspelen en zingen. Hem heb ik ook leren kennen in de kerk waarvoor ik werkte; hij zal toen twaalf jaar oud geweest zijn. Ik heb jaren bij hem en zijn moeder in huis gewoond, waar wij een kleine kamer deelden. Britt wilde erg graag trouwen en vroeg aan Freek of hij haar man wilde zijn. Freek zei natuurlijk nee, want hij kende Britt nauwelijks. Vervolgens keerde Britt zich tot mij en stelde dezelfde vraag. Ik antwoordde haar dat ik haar dan eerst beter zou moeten kennen. Zoals gebruikelijk ging een groepje na de Bijbelstudie nog even naar een Ierse pub voor een 'Guinness'. Brit kwam aan ons tafeltje zitten en we werden aardig aangeschoten. Jeroen, een vriend van mij, stelde Britt en mij voor dat we bij hem zouden overnachten en we namen de bus naar Noord. Britt zou op het logeerbed slapen en ik op de bank in de woonkamer. Toen Jeroen eenmaal naar bed was, kwam Britt de logeerkamer uit om mij te vragen of ik bij haar wilde komen liggen. Alles beter dan de bank dus ik sliep die nacht in bed, met Britt. Vanaf die avond zijn we eigenlijk onafscheidelijk geweest: Britt woonde dan wel in een opvanghuis (hetzelfde als waar ze nu woont) maar omdat ze te vaak bij mij overnachtte werd ze daar uit gezet, dus ze trok bij me in en drie maanden later waren we getrouwd. Mijn (toekomstige) schoonvader was de voorganger en omdat hij Amerikaan is werd de dienst in het Engels geleid en was Freek behalve mijn getuige ook vertaler. Tijdens de receptie was Jeroen de DJ en Freek de belangrijkste live-act. Omdat we dingen niet deden volgens de conventie (we gingen eerst voor de kerk trouwen en ruim een jaar later pas voor de wet), verboden de voorgangers van de kerk waar Britt en ik destijds lid van waren de gemeenteleden naar de bruiloft te komen. Michael, één van de voorgangers, belde mij zelfs op de morgen van de bruiloft, in opdracht van de 'hoofdvoorganger' Ricardo Leone, nog op om mij mede te delen dat ons verbond niet door God gezegend zou zijn en gedoemd was te falen. Mijn broer Theo was wel van de partij; hij was helemaal vanuit Brussel, waar hij woonde, gekomen maar niet om te delen in de feestvreugde. De enige reden dat hij met zijn gezin deze reis had ondernomen was om, wanneer gevraagd werd of iemand bezwaar had, op te staan en ons huwelijk tegen te houden. Dit kwam mijn schoonvader ter ore en hij heeft de vraag niet gesteld. Hoewel Theo hierover, bij mijn moeder thuis, heeft opgeschept heeft hij het tegenover mij altijd in alle toonaarden ontkend. Hij wist niet dat ik ook op de hoogte was van een eerdere poging van hem onze relatie te saboteren; hij had Richard in een email verteld dat ik had beweerd dat Richard Britt zou hebben misbruikt. Ondanks alle negatieve geluiden, stelde Jim, een Hawaiïaanse vriend die ook lid van onze kerk was, een zaaltje beschikbaar waar ons huwelijk werd voltrokken en de receptie plaatsvond. Ondanks alles kwamen er toch nog veel gasten, inclusief kerkgenoten die het verbod dat hen was opgelegd negeerden. Al met al zal er toch nog een of zeventig aanwezig geweest zijn. Direct na de receptie werden Britt en ik door haar oudere broer, inmiddels mijn zwager, naar de Zuid-Hollandse badplaats Rockanje gebracht waar wij onze huwelijksnacht en -reis vierden. Omdat het nogal laat in het seizoen was, was het hotel praktisch uitgestorven en behalve in het restaurant kwamen we dan ook nauwelijks andere gasten tegen. We hadden alle faciliteiten voor onszelf: heerlijk in de sauna en ongestoord in het binnenzwembad spetteren en spelen als twee jonge honden en zelfs tijdens onze romantische duin- en strandwandelingen ontmoetten we vrijwel niemand. We sloten ons verblijf af met een heerlijk decadent champagne-ontbijt op bed waarna we, helaas met het openbaar vervoer, huiswaarts keerden.
Negen maanden en twee weken later is onze zoon Martin geboren. Volgens de gynaecoloog was hij twee weken te laat.
Hoe dan ook, we waren onderweg naar de supermarkt, toen ik Freek om de hoek onze kant op zag komen lopen met een slanke vrouw met lange blonde haren aan zijn arm, die ik niet eerder dacht te hebben ontmoet. Ik had Freek inmiddels al een tijd niet meer gezien vanwege een ruzie (om geld, waarom anders?) en ik had dan ook weinig zin met hem te praten. Maar hij wilde toch graag dat ik zijn vriendin, Serena, leerde kennen. Dat kon ik natuurlijk heel goed begrijpen: hij was trots als een pauw dat hij een vrouw zo mooi als Serena zijn vriendin kon noemen. Het bleek dezelfde vrouw te zijn die ik enige tijd eerder bij de 'Dirk' had ontmoet. Naar later bleek, dacht Serena aanvankelijk dat Freek mij was en ze was er derhalve van overtuigd dat ze met mij naar huis was gegaan (wij straamuzi-kanten lijken allemaal op elkaar, toch?) Well typisch, Britt had in eerste instantie Freek gevraagd haar man te zijn en Serena dacht niet met Freek maar met mij te zijn. Wat had alles anders kunnen, of moeten, lopen.. We maakten kort kennis en vanwege haar te felle make-up en haar uitdagende kleding was mijn eerste indruk van haar eigenlijk allesbehalve positief. Maar ik wil dit verhaal eerlijk vertellen, dus ik zeg maar ronduit wat ik dacht en tegen Britt zei: "Wat moet Freek in vredesnaam met zo'n sletterig type?" We gingen allen ons weegs en zagen elkaar daarna een tijdje niet meer.
De ruzie met Freek bleef toch aan me knagen dus ik besloot hem op te zoeken om één en ander uit te praten. Ik durfde eigenlijk niet goed bij hem aan te bellen dus ik liep met bonzend hart richting zijn huis en bleef daar een beetje rondhangen in de hoop hem 'toevallig' tegen te komen. Toen ik uiteindelijk besloot weer huiswaarts te keren, werd ik ineens nageroepen door een onbekende vrouwenstem. Omdat ik de stem niet herkende, nam ik aan dat iemand anders die toevallig mijn naam droeg werd bedoeld en liep ik door. Totdat ik een hand op mijn schouder voelde. Ik draaide me om en daar was de jonge vrouw die ik herkende als Freeks vriendin; haar naam was me even ontschoten. Ze wilde met me praten en Freek kwam naar ons toe. We gingen zitten op een bankje en Serena (herinnerde ik mij inmiddels) stuurde Freek weg. Ze zou hem later wel weer roepen. Vanwege de ruzie had Serena veel over mij gehoord; niets positiefs. We hebben zeker drie kwartier gepraat, daar op dat parkbankje. Ze wilde dat Freek en ik onze ruzie zouden bijleggen en heeft met hart en ziel gepoogd mij zover te krijgen een gesprek met Freek aan te gaan. Uiteindelijk stemde toe en is Freek er weer bij geroepen. We hebben uitgepraat wat uitgepraat diende te worden; zoals mannen dat doen, dus eigenlijk helemaal niet. Toen Freek en ik weer klaar waren om vertrekken, was Serena nergens te bekennen. Freek en ik gingen allebei, haar naam roepend, in het donker van de nacht, een kant op en uiteindelijk vond ik haar slapend in het gras, half verborgen opgekruld onder de struiken. Vanaf die avond heb ik van haar gehouden; een vrouw, zo vol liefde, dat ze Freek en mij weer tot elkaar wilde brengen terwijl ze mij, door alles wat Freek haar over mij had verteld, niet eens mocht en de lieflijkheid zoals ze daar lag te slapen in het gras. Liefde op het tweede (of eigenlijk derde) gezicht.
We hebben elkaar nog vaak ontmoet, die eerste zomer. Serena en Freek kwamen vaak bij Britt en mij langs, mede omdat er voor ons huis een parkje was waar we lekker konden zitten op de zwoele zomeravonden. Altijd met minstens één gitaar, een pak wijn en wat biertjes. Serena en ik maakten vaak 'geladen' en seksueel getinte opmerkingen over en weer. Er werd ook aardig wat geflirt, of Freek er nou bij was of niet. Dat was ook deel van Serena's karakter en ik speelde graag mee omdat we allebei wisten dat het totaal onschuldig was. Wanneer Freek werd weggestuurd naar de avondwinkel om de drankvoorraad aan te vullen ging het flirten vaak iets verder dan normaal. Te ver? Ik weet het niet, ik denk het niet. Britt zat dan thuis (of lag te slapen) omdat zij niet van dergelijke 'gezelligheid' hield. Op een avond in het park, Freek was onderweg naar de avondwinkel, zat Serena, gekleed in een erg kort spijkerrokje, ontspannen achterover leunend met haar benen wijd in het gras. Iets te wijd, want ik had vanaf het bankje waar ik zat dui-delijk zicht op dat deel van haar dat alleen Freek zou mogen zien. Om er niet al teveel nadruk op te leggen maar haar er toch op te wijzen, maakte ik maar een luchtige opmerking en zei ik dat ze zich wel eens mocht scheren. Ze begreep direct waar ik op doelde en deed het af met een lach. Ze deed haar benen snel weer bij elkaar. Toen Freek even later terugkwam met wat biertjes, vertelde Serena hem van het voorval maar hij weigerde te geloven dat ik had gezien wat ik niet had mogen zien. Later begon hij toch te twijfelen en stelde hij me een vraag waarop alleen hij het antwoord hoorde te weten: "Wat voor kleur slip had Serena dan aan?" Dit was een strikvraag want Serena had geen slip gedragen. Ik antwoordde hem: "Een nogal harige" en hij wist genoeg. Het was duidelijk dat het voorval daadwerkelijk had plaatsgevonden en hij heeft er verder niets meer over gezegd. Het stelde eigenlijk ook niets voor maar naar later bleek had hij er toch moeite mee.
Toen het weer wat slechter werd, verhuisde de gezelligheid naar binnen, bij Britt en mij thuis. Er werd bijna nooit meer gitaar gespeeld want Britt wilde dat niet; zij moest en zou 'haar' televisieprogramma's kijken, vooral soaps als 'As the world turns', Goede tijden, slechte tijden' en 'The bold and the beautiful'. Uiteindelijk, wanneer Britt naar bed was, kon er wel zachtjes een paar MP3s worden gespeeld en werd het toch nog een beetje gezellig. Ook bij Britt en mij thuis, waar Britt bij was, waren de opmerkingen tussen Serena en mij niet van de lucht. Ik ben ook nog een aantal keer bij Freek en Serena thuis geweest, meestal zonder Britt; altijd levende muziek en vaak een videocamera om alles vast te leggen. We hebben die opnames vaak met genegenheid terug gekeken. Helaas zijn ze uiteindelijk verloren gegaan. Ik weet niet precies wanneer (ik was er natuurlijk ook niet bij) maar Serena werd zwanger en ik heb hen een tijd niet gezien. Totdat ik hoorde dat zij bevallen was. Hoe ik dat gehoord heb weet ik ook niet meer maar Britt en ik hebben geprobeerd haar in het ziekenhuis te bezoeken. Zij bleek inmiddels ontslagen te zijn maar haar baby, een meisje dat Liesje werd genoemd, was nog in het ziekenhuis, afgezonderd in een kamertje waar ik haar alleen kon zien door de luxaflex die voor ons een beetje werd geopend. Er werd ons verteld dat ze daar lag vanwege verslaving door Serena's gebruik van verdovende en stimulerende middelen tijdens de zwangerschap. Korte tijd daarna heb ik Freek en Serena weer een aantal keer bij hen thuis ontmoet. Op een dag, Freek was zoals gewoonlijk met zijn gitaar geld aan het verdienen bij de Hema, werd er bij Serena aangebeld: zes man politie en Jeugdzorg. Met veel tamtam hebben zij Liesje gepakt en meegenomen, Serena ontredderd achterlatend. Serena ging, ernstig overstuur, naar de Hema om Freek het slechte nieuws te brengen. Freek, die zag dat Serena Liesje niet bij zich had, vroeg haar wat er aan de hand was en toen zij het hem vertelde kon hij het niet geloven. Liesje woont nu bij een pleeggezin. De daarop volgend keer dat ik hen, samen met Britt en Martin, bezocht, merkte ik dat Liesje er niet was en werd ons het hele verhaal in geuren en kleuren verteld. Desalniettemin werd het nog een leuke avond. Britt is niet zo heel erg lang gebleven en toen zij vertrok zei ik haar een uur later met Martin te zullen volgen. Zoals altijd maakten we veel muziek en namen we zoveel mogelijk op video op. Al snel vergat ik de tijd en voor ik het door had, was het twee uur later en lag Martin prinsheerlijk op Serena's schoot te slapen. Ik vond het zonde hem wakker te maken, dus ik tilde hem voorzichtig op en legde hem op het bed van Serena en Freek waar hij rustig verder sliep. Britt belde mij om te vragen waar ik bleef en ik vertelde haar dat Martin lag te slapen maar dat ik over niet al te lange tijd naar huis zou komen. Uiteindelijk, het was ongeveer vijf uur, heb ik Martin de trap af gedragen en in zijn buggy gezet en zijn we samen naar huis gegaan. Natuurlijk as Britt niet echt blij.
Op de avond van de zevende juni rond een uur of acht, stonden Freek en Serena weer voor onze deur en hadden we een gezellige avond met elkaar. Toen Britt eenmaal naar bed was, begon Freek zich ineens heel anders te gedragen. In al de jaren dat ik hem kende, had ik hem nog nooit zo gezien. Hij werd plotseling, voor zover ik kon nagaan zonder aanwijsbare provocatie, verbaal agressief tegen Serena en daarna ook fysiek. Hij begon haar te slaan en te stompen en ik heb hem de deur gewezen. Serena liep met hem mee naar de deur en daar heeft hij haar, letterlijk, tegen de grond geslagen en begon hij haar in haar buikstreek te schoppen met zijn stalen neuzen. Uiteraard heb ik de deur open gedaan en hem naar buiten gewerkt. Ik zei Serena dat ze zelf moest kiezen of ze met hem mee zou gaan of dat ze bij mij zou blijven. Serena bleef, in tranen, in mijn armen achter. Ik leidde haar weer terug de woonkamer in, waar ik haar probeerde te troosten en tot rust te brengen. Serena zat huilend naast mij op de bank en dronk een glas rode port. Omdat ze zo overstuur was, trilde haar hand nogal en knoeide zij wat drank over haar broek. In de hoek van de kamer, bij het raam, stond een droogrek met daaraan mijn ochtendjas. Ik stelde Serena voor haar natte broek uit te trekken en de ochtendjas te dragen zodat de broek kon drogen. Ik wendde mijn hoofd af om haar wat privacy te geven. Toen ze eenmaal weer naast mij op de bank had plaatsgenomen, nam ze mijn hand en leidde ze deze naar haar edele delen. Pas toen keek ik weer in haar richting. Ze droeg de ochtendjas niet: ze was naakt, zoals ik al meende gevoeld te hebben. Ze begon mij 'op te geilen', wat op dat moment niet moeilijk was. We hadden meerdere malen gemeenschap terwijl Britt in de aangrenzende slaapkamer lag te slapen. Ik heb Serena die nacht voor het eerst verteld dat ik van haar hield. Ik meende het, zoals ik het vandaag nog altijd meen. Mijn liefde voor haar ging dieper dan welke liefde ik ooit had gevoeld. Ik stelde haar voor bij mij thuis te blijven slapen maar de volgende morgen was ze toch verdwenen. Ik miste haar en verlangde naar haar (niet per-sé naar seks, maar naar Serena zelf) zoals ik nog nooit iemand had gemist en naar iemand had verlangd.
Die morgen vroeg Britt (die de hele tijd in ons bed had geslapen, een gedeelte van de nacht tegen mij aan met mijn arm om haar heen) of ik met Serena naar bed was geweest en ik kon het niet ontkennen. Ik weet nog altijd niet hoe zij het wist; isk denk dat ze ons moet hebben gehoord want we waren nou niet echt geruisloos geweest. De volgende dag, of de dag daarna, nam Britt Martin mee en vertrok ze naar haar moeder in Frankrijk. Ik bleef alleen achter met mijn overweldigende gevoelens voor Serena, verlangend haar weer te zien. Twee dagen later stond Serena weer aan mijn deur en zij is een aantal dagen bij mij gebleven. Eén dezer dagen is onze zoon, Bram, verwekt. Nou ja, het is nog altijd niet 100% zeker dat hij daadwerkelijk ónze zoon is, ik wacht nog op een D.N.A.-test.
Toen Britt eenmaal terug was uit Frankrijk en ik Martin daar nog de zelfde dag had opgehaald (Britt had hem bij haar ouders achtergelaten), besloot ik open kaart met Freek te spelen, wat Britt niet wilde omdat ze bang was dat ik dan Serena weer zou zien.
Ik ging toch.
Zoals eerder, vond ik het nogal moeilijk om zomaar aan te bellen (zeker na wat er was voorgevallen) dus ik bleef wat rondhangen in de buurt van het huis van Freek en Serena aan het Rembrandtplein. Uiteindelijk zag ik Freek aan komen lopen met een fles coca cola in zijn hand. Hij sprak mij aan en vroeg of ik zin had binnen te komen. Je zult begrijpen dat ik nogal gemengde gevoelens had en ik vroeg hem of Serena dat wel oké zou vinden. Freek ging naar boven en kwam even later terug met de mededeling dat Serena het prima vond dus ik ging mee naar binnen. Het moge duidelijk zijn dat het voor mij nogal ongemakkelijk was om Serena daar met Freek te zien na alles wat er was gebeurd. Desalniettemin werd het een gezellige avond die tot diep in de nacht duurde; veel muziek gemaakt, samen met Freek. Toch moet het ook Freek zijn opgevallen dat Serena mij steeds alleen wilde zien in de keuken. We hoefden elkaar niet veel te zeggen, onze liefde sprak voor zich. Britt heeft mij die avond vaak gebeld, en juist wanneer Serena en ik samen waren, alsof ze het wist. Achteraf bleek dat Freek had geweten wat er was gebeurd tussen Serena en mij, hoewel Serena hem had verteld dat ik haar had aangerand en dat was natuurlijk niet de waarheid. Later heeft ze dit gelukkig recht gezet. Wat er tussen Serena en mij was ontstaan, was inmiddels onverbrekelijk en haar zwangerschap een feit. Tijdens de volgende negen maanden hebben we niet zo veel contact gehad, waarschijnlijk wilde Freek dat ook niet. Ik was echter wel op de hoogte van Serena's zwangerschap en zat in mijn hoofd steeds de datum uit te rekenen. Zes weken na de geboorte van Bram, eind April, stonden ze ineens aan mijn deur. Ik was intussen verwikkeld in een echtscheidingsprocedure, mede maar niet uitsluitend vanwege hetgeen tussen Serena en mij was gebeurd, en het nieuws van Brams geboorte heeft het einde van ons huwelijk ernstig bespoedigd. Het eerste wat ik Serena die middag vroeg, was Brams geboortedatum en ik heb nog nooit zo snel gerekend! Het zou wel heel erg goed mogelijk zijn dat Bram mijn zoon was; het klopte op een dag na precies. Tot op heden ben ik, samen met Bureau Jeugdzorg, bezig onomstotelijk te bewijzen dat Bram daadwerkelijk mijn zoon is maar ik ben er van overtuigd. Hoe dan ook, ik houd van die jongen en dat zal ook altijd zo zijn, wat de D.N.A.-test ook moge uitwijzen.
Zonder dat ik ervan op de hoogte was, zijn Serena, Freek en natuurlijk Bram verhuisd naar Bos en Lommer. Zomaar, totaal onverwacht, belde Serena mij op om te vragen of ik zin had langs te komen. Ik voelde mij hier zeer ongemakkelijk over maar besloot, na enig aandringen van Serena, toch te gaan; ik wilde haar en Bram graag weer zien en ik was inmiddels gescheiden en Martin woonde permanent bij zijn grootouders in Frankrijk, dus ik had met niemand rekening te houden. Bram was een lief jochie en ik voelde direct een verbondenheid met hem. Die nacht bleef ik bij hen op de bank slapen. Ik had hier niet op gerekend en had dus ook geen kleding bij me. Ik kreeg een roze nachthemd met Betty Boop opdruk van Serena, waar hartelijk om werd gelachen. Als het goed is zijn daar nog foto's van gemaakt die, gelukkig, nu onvindbaar zijn. De volgende dag was ik vast van plan weer naar huis gaan maar op aandringen van Serena ben ik toch in Bos en Lommer gebleven. Eén nacht werd twee, twee werden drie en drie werden meer dan zes maanden. Daar ik niet eens een pyjama bezat en Freek ook niet, heb ik een half jaar geslapen in Serena's nachtkleding. In die maanden is er veel gebeurd en ik zal mijn best doen alles zo goed mogelijk te vertellen, zonder te overdrijven en zonder mijn fantasie de vrije loop te laten.
's Morgens, nog voor ik wakker werd, begon Bram meestal van zich te laten horen. Steevast riep Freek mij wakker met de vraag of ik de zorg voor Bram op me wilde nemen, wat ik dan deed. Luier, flesje, je kent het wel... Vervolgens bleef de zorg voor hem in mijn handen tot halverwege de middag, wanneer Freek uit bed kwam. Hij had dan even tijd om voor Bram te zorgen voordat hij de straat op ging om met zijn muziek geld te verdienen. Serena bleef vaak in bed omdat zij depressief was en nadat Freek was vertrokken was ik dan ook weer grotendeels verantwoordelijk voor Bram. Wanneer Freek weer thuis kwam met een tas vol boodschappen, was het voor Bram meestal alweer tijd om te gaan slapen en zaten Serena en ik samen op bed. Zodra Freek de deur binnenstapte, stapte ik uit bed om hem zijn rechtmatige plaats terug te geven. Niet om iets voor Freek verborgen te houden, hoor, hij wist dat wij onze tijd samen op bed doorbrachten en deed daar niet moeilijk over; het was immers óp bed en niet in bed, als je begrijpt wat ik bedoel, maar ik wist uit ervaring dat straatmuziek maken hard werken is dus hij had zijn ontspanning meer dan verdiend. Steeds vaker wilde Serena dat ik ook op bed kwam zitten wanneer Freek thuis was, met of zonder hem erbij. Het kwam ook meer dan eens voor dat Serena en ik samen onder het dekbed lagen, hand in hand of elkaar 'aanrakend' terwijl Freek in de woonkamer zat.
Ooit heeft Freek heeft mij, zittend aan de keukentafel, aangesproken over het feit dat ik met Serena naar bed was geweest. Hij zei dat hij daar erg kwaad over was, wat ik natuurlijk begreep. Echte woede heeft hij echter nooit tegenover mij getoond. Omdat hij Serena had beloofd niet echt op het gebeurde in te gaan, geen feiten te vragen en niet te vertellen wat Serena erover tegen hem had gezegd hebben we er niet al te veel aandacht aan besteed. Dit zou toch een aanwijzing moeten zijn geweest dat haar versie van het verhaal niet helemaal waar was. Maar Freek zei niets en vroeg niets. Hij heeft mij ook nooit weg durven sturen, hoewel ikzelf in zijn plaats dat zeker had gedaan. Waarschijnlijk accepteerde hij de dingen zoals ze waren omdat Serena dat van hem vroeg en hij haar niet kwijt wilde. Ik zat 's avonds vaak nog even met Freek in de keuken wat te kletsen alsof er nooit iets was gebeurd, over koetjes en kalfjes en Freeks favoriete onderwerp, dat ik tot op zekere hoogte met hem deelde: muziek. Na een paar maanden kwam ik de keuken binnen en zag ik Freek een kort metalen pijpje verhitten boven een aansteker terwijl hij een kartonnen kokertje in zijn mond had. Hij vertelde mij dat hij een cocaïnepijpje aan het uitroken was en dat hij en Serena soms gebruikten. Ik mocht niet tegen Serena zeggen dat ik het wist. Ik oordeel niet snel, het moge duidelijk zijn dat zelf ook geen heilige ben, en ik zei er dan ook niets van. Een paar dagen later vertelde ik Serena toch dat ik wist dat zij gebruikten. Ik vertelde niets over het uitroken, want Freek had mij gezegd dat Serena daar erg op tegen was. Kort daarna ging ik zelf met Serena verschillende drugs proberen; ik gebruikte alles wat mij werd aangeboden: speed, lsd, M.D.M.A., ghb en meer. Ik was nieuwsgierig en deed vrolijk met haar mee. Coke en heroïne mocht ik van Serena niet gebruiken, dat was te gevaarlijk; verder heb ik alles geprobeerd wat God verboden heeft. Tot op een avond: Freek was in de woonkamer en Serena en ik zaten op bed: ze omhelsde mij en trok me dicht tegen zich aan. Haar lippen raakten de mijne in een tedere kus en zij blies haar Coke-rook mijn mond in. Ik ademde diep in. Daarna probeerde ik zelf een 'pofje' en ik vond het lekker... Serena heeft zich lang schuldig gevoeld dat zij mij 'aan de coke' heeft gebracht maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik het zelf heb genomen omdat ík dat wilde. Ik heb het haar dan ook nooit kwalijk genomen.
Maar nu loop ik nogal op de zaken vooruit. In de tussentijd was er van alles gebeurd en daar zal ik nu over proberen te vertellen. Vergeef me als ik hier en daar de chronologie kwijt raak en dingen vergeet te vermelden.
Op een zomermiddag belde Serena mij op om te vragen of ik zin had langs te komen. Natuurlijk wilde ik haar graag zien en Freek zou straatmuziek aan het maken zijn dus we zouden samen zijn. Twee keer bellen zodat ze wist dat ik het was. We hadden het leuk samen en waren blij elkaar weer te zien. Toen Freek rond een uur of zeven thuis kwam zouden we gaan eten maar dat werd uitgesteld tot ruim na elf uur die avond. Toen de maaltijd uiteindelijk genuttigd en de afwas gedaan was (voor Serena moest alles ten allen tijde schoon zijn omdat ze bang was dat anders Bram, net als Liesje, zou worden afgenomen door Jeugdzorg), was het al te laat voor mij om nog naar huis te gaan dus Serena bood aan dat ik op de bank zou slapen. Elke volgende dag was er wel een reden voor mij om niet naar huis te gaan. Ik denk dat Serena net zo lief wilde dat ik bij haar was als andersom. We hadden het steeds erg fijn samen, op bed, in elkaars armen, teder, liefdevol en meer... We vertelden elkaar de diepste geheimen, onze verlangens en onze gevoelens.
Die zomer gingen we ook af en toe naar een nabij gelegen park. Een pak wijn, wat biertjes, snacks. En natuurlijk altijd een gitaar; Serena vond het heerlijk als ik voor haar speelde en Freek en ik zongen ook vaak samen, tweestemmig, als vanouds. Op een avond, ik heb tot op de dag van vandaag nog altijd geen idee wat er gebeurde, kregen Freek en Serena ruzie. Serena besloot het conflict uit de weg te gaan en stond op. Linksom richting een bruggetje. Freek riep, nee, schreeuwde haar na. Hij stond op en rende haar al schreeuwend achterna. Het geluid dat hij produceerde begon steeds meer van zijn menselijkheid te verliezen en al snel werd het een wild gekrijs. In al de jaren dat ik hem had gekend, had ik hem nog nooit zo gehoord. Wat ik vervolgens hoorde kon ik alleen maar identificeren alsof Freek Serena sloeg; en flink hard. Ik hoorde Serena huilen en even later kwamen ze samen terug naar de plaats waar ik zat met Bram. Serena vroeg de sleutels van mijn huis die ik haar gaf. Ze gaf ze door aan Freek en hij vertrok zonder verder iets te zeggen naar mijn huis. Hij is daar een paar dagen gebleven terwijl ik met Bram en Serena in Bos en Lommer was. Toen Freek thuiskwam, leek alles weer koek en ei. Hij en Serena hebben niets uitgepraat maar gingen met elkaar naar bed; make-up-sex, zoals ze dat in het Engels noemen. In de maanden die hierop volgden, is het nog vaak voorgekomen dat Freek, na Serena verbaal en/of fysiek te hebben mishandeld, naar mijn huis werd gestuurd waar hij dan dagen, of zelfs meer dan een week, bleef, Serena en mij samen met Bram in Bos en Lommer achterlatend. Ook andersom gebeurde het dat Serena en ik voor een week of nog langer naar mijn huis gingen, niet per-sé na een ruzie maar vaak ook gewoon omdat we samen wilden zijn. Daar is Serena de eerste en enige persoon geweest die mij letterlijk heeft doen braken. Ze was vaak emotioneel en in de war en soms, heel soms, stelde ze voor dat wij elkaar misschien beter niet meer zouden kunnen zien. Het vooruitzicht haar niet langer in mijn leven te hebben, op wat voor manier dan ook, maakte mij letterlijk ziek. Gelukkig kwamen we steeds tot de conclusie dat we elkaar niet kwijt wilden en dat we niet zonder elkaar konden. Tot op heden prijs ik mijzelf gelukkig haar in mijn leven gehad te hebben. We hebben toen wel besloten wat wij hadden geen 'relatie' te noemen (what's in a name, right?) Ten eerste was Serena nog altijd getrouwd met Freek en ten tweede was zij bang dat, als we het wel als zodanig zouden benoemen, het uiteindelijk fout zou gaan en we elkaar nooit meer zouden zien.
Vanwege hoe Freek Serena behandelde, heb ik eens een Elvis-nummer op hun computer gedownload. Het verbaast mij nog steeds dat Freek, zelf zanger en volgens eigen zeggen zeer bekwaam in de Engelse taal, niet doorhad waar het over ging. De tekst was (ongeveer, vertaald uit het Engels):
Het doet mij pijn
Hem jou te zien behandelen
Zoals hij doet
Het doet mij pijn
Jou te zien huilen
Terwijl ik weet
Dat ik zo goed zou kunnen zijn
Als ik iemand had als jij
De tranen in jouw ogen
Doen mij pijn...
(It hurts me)
De dagen dat we met zijn allen in Bos en Lommer waren, begonnen meestal met het geluid van Bram die wakker werd, gevolgd door een roep vanuit Freeks en Serena's slaapkamer of ik voor Bram kon zorgen zo-dat zij konden blijven liggen. Soms deed ik alsof ik nog sliep en Freek niet hoorde, maar meestal stond ik op om voor Bram te zorgen. Ik deed dat ook graag, zeker omdat Bram (waarschijnlijk) mijn zoon was en ik, hoe dan ook, van hem hield. Later, toen ik eenmaal wist dat Freek en Serena weleens coke gebruikten en zij dat ook steeds vaker deden terwijl ik 'thuis' was, werd mij regelmatig gevraagd om met Bram naar zijn kamer te gaan en hem zoet te houden en te verzorgen zodat hij hen niet zou storen terwijl zijn aan het roken waren. Dit was nog voordat ik ook wel eens rookte, maar ook daarna kwam het nog wel voor dat ik naar Brams kamer werd verwezen. We deden praktisch alles samen, Serena, Freek en ik en we leefden als een gezin. De eerste feestdag die we in Bos en Lommer samen beleefden, was Sinterklaas. Samen met Serena heb ik cadeautjes gekocht op Bos en Lommerplein. Gewoon, leuke hebbedingetjes voor Freek, en Serena drong erop aan dat ze ook van alles voor mij zou kopen. Ik wilde eigenlijk niet bij hen zijn met Sinterklaas omdat ik vond dat dat een familiefeest was waar ik niet thuishoorde. Serena vond echter dat het feest niet zonder mij gevierd kon worden en besloot dat de avond voor Sinterklaas voor ons drieën was. Het werd een leuke avond met elkaar en de volgende dag ging ik naar mijn eigen huis om hen samen het eigenlijke Sinterklaasfeest te laten vieren. Natuurlijk wilde ik hen tijd samen geven en ik was dus ook niet van plan de volgende dag alweer terug naar Bos en Lommer te gaan. Serena had echter anders bedacht en zij belde en belde en belde mij, totdat ik uiteindelijk toegaf en weer naar Bos en Lommer ging. Ik was blij haar weer te zien, ook al had ik haar maar één dag hoeven missen. Inmiddels had ik voor Freek weinig achting en respect over; de man die ooit een goede vriend van mij was bleek de man die de vrouw van wie ik hield (en van wie hij ook zou moeten houden) mishandelde te zijn geworden. Het daarop volgende kerstfeest heb ik ook met hen gevierd maar met oud en nieuw was ik thuis aan de Herlaerstraat. Mijn buurvrouw Eline nodigde mij uit bij haar de jaarwisseling te vieren en dat heb ik gedaan. Haar familie was daar en ik heb het die nacht niet echt naar mijn zin gehad met mensen die ik niet kende en niet per-sé wilde kennen. Ik was blij dat Serena na een paar dagen weer belde om me bij haar thuis uit te nodigen en ik zat dan ook binnen vijf minuten in de bus richting Bos en Lommer. Een half uur later zagen wij elkaar weer...
De daarop volgende maanden verliepen min of meer gelijk aan de voorgaande, met dat verschil dat we vaker een 'gezellig avondje' hadden. Serena's idee van een gezellig avondje vergde dagen van planning en weken van sparen. Serena kreeg wekelijks geld van een budgetbeheersinstantie en dat werd dan apart gezet. Freek speelde voor de dagelijkse benodigdheden gitaar en waar hij geen geld voor had stak hij in zijn zakken zonder te betalen. Dan werd er een kleed op de woonkamervloer of op bed uitgespreid met allerlei hapjes. Ook was er altijd een etagère met verschillende drugs die Serena dan distribueerde. Het moet tijdens, of direct na, één van deze 'avondjes' zijn geweest dat ik voor het eerst cocaïne heb geproefd. Na die tijd is veel van mijn geld aan drugs besteed, hoewel ik er zelf weinig en vaak zelfs niets, van nam. Omdat mijn geld steeds op was, kon ik het financieel niet veroorloven terug naar huis te gaan en dus bleef ik, niet geheel tegen mijn zin, bij Freek en vooral Serena in Bos en Lommer. Tenminste, niet altijd bij hen beide omdat Freek vanwege zijn wangedrag nog steeds regelmatig door Serena of mijzelf de deur werd gewezen. Freek was steeds vaker weg en Serena en ik steeds vaker samen. We deelden alles: geld, eten en drinken, drugs, de zorg voor Bram en het bed.
Eén keer, toen Freek was in de stad aan het spelen was en Serena hem opzocht en ging ze bij hem op het trottoir zitten. Een man zag hen zitten en liep naar hen toe. Hoewel het overduidelijk was dat Freek en Serena samen waren, nodigde de man Serena uit voor een drankje, waar zij wel oren naar had. Ze ging met de man mee en liet Freek achter. Freek was begrijpelijk gepikeerd en had geen zin op haar te wachten en is naar mijn huis gegaan. Later die avond belde Serena mij om te zeggen dat ze een psychiater had ontmoet met wie ze naar het casino in Scheveningen zou gaan. Ze vroeg mij met klem haar ieder half uur te bellen of alles in orde was. Dit deed ik, totdat zij haar telefoon uitgezet had en ik het contact met haar verloor. De volgende morgen belde ze mij met de boodschap dat ze een auto-ongeluk hadden gehad. De psychiater had twee dronken jongens een lift gegeven en een van deze gasten trok plotseling aan de handrem, waardoor de auto in een slip kwam waarna ze tegen een vangrail tot stilstand kwamen. Ze had veel pijn in haar nek en zou door de psychiater naar huis worden gebracht. Eenmaal thuis, vertelde ze mij tot in detail wat er allemaal gebeurd was en dat ze niet met hem naar bed was geweest. Ik geloofde haar. Ze was erg moe en wilde slapen, met mij samen in bed. De psychiater kreeg een deken en mocht op de bank waar hij natuurlijk niet blij mee was. Hij heeft geen oog dicht gedaan, Serena en ik uiteindelijk wel. Freek belde die middag omdat hij zei aan te voelen dat er iets was gebeurd. Ik stelde hem op de hoogte en hij is gelijk naar huis gekomen.
Het is wel vaker voorgekomen dat Serena een nacht, of langer, wegbleef terwijl ze mij alleen, met Bram, in Bos en Lommer achterliet.
De dag van Brams verjaardag kwam Freek speciaal daarvoor naar huis (hij verbleef weer eens in mijn huis). Serena en ik hadden voor taart, slingers, cadeautjes en dergelijke gezorgd. Bram heeft een leuke dag gehad. Ik ben er niet helemaal van overtuigd dat bovenstaande accuraat is (nou ja, dat van die leuke dag wel), ik geloof dat ik Sinterklaas en Brams ver-jaardag door elkaar haal maar dat weet ik niet zeker.
Serena en ik deden vaak gekke dingen samen, dingen die zeker niet bij een man van mijn leeftijd pasten. Om de een of andere reden hadden die dingen vaak met water te maken. Erg vreemd, daar ik watervrees heb... Zo zijn we eens op Bos en Lommerplein in een fontein gaan spelen. Ik had Freeks gitaar bij me en we maakten muziek en sprongen, spetterden en speelden in het water als twee jonge honden. We vermaakten ons kostelijk totdat daar een politieauto stond en twee agenten uitstapten. Ze liepen op Serena af en vroegen om haar legitimatie. Die had ze niet bij zich en ze gaf hen een valse naam en (mijn) adres op. De politie controleerde de gegevens en ontdekte al gauw dat Serena had gelogen. Zij werd in de auto gepropt en ik vroeg of ik mee mocht rijden naar het bureau. Ik riep de agenten toe, die mij compleet negeerden. Uiteindelijk vertelden ze mij dat ik niet mee mocht rijden maar ze wezen me wel hoe ik lopend bij het bureau, dat vlak om de hoek bleek te staan, kon komen. Ik vond de weg en ben aldaar in de wachtkamer van het politiebureau blijven zitten. Om de tijd te verdrijven heb ik maar wat gitaar gespeeld, rustige muziek om de baliant niet te storen. Freek, die toevallig thuis was, werd gebeld en Serena's identiteitsbewijs werd bij hem door de agenten opgehaald. Freek kon namelijk niet naar het bureau komen omdat hij voor Bram zorgde die lag te slapen. Serena mocht na anderhalf uur weer gaan en onderweg is zij in een verlaten winkelwagentje gesprongen en heb ik haar geduwd. Ik rende in volle vaart met het wagentje door de straat en een paar keer kantelde het bijna om. Ik ben te oud in jaren voor dat soort ongein maar door haar voelde ik mij weer jong. Op zekere avond, Freek was thuis om voor Bram te zorgen, zijn Serena en ik naar een kraakpand in de Clerqstraat gegaan waar zij mensen kende. Nick was haar beste vriend daar. Van verschillende mensen kregen we verschillende drugs en flink onder invloed van onder andere LSD en XTC, besloten we met Nick te gaan zwemmen in één of andere plas die daar in de buurt zou zijn. De plas konden we niet vinden maar er waren grachten genoeg, dus we kleedden ons uit en sprongen in het dichtstbijzijnde water. Zoals ik al zei, ik heb watervrees dus ik kreeg direct een paniek-aanval. Serena zag dit en wilde mij redden. Ze sloeg van achteren haar armen om me heen en probeerde mij te kalmeren, wat mijn paniek alleen maar verergerde. Uiteindelijk is het mij met veel moeite gelukt via een bootje de gracht uit te komen. Serena dacht er niet aan haar kleding aan te trekken en we liepen, Serena in rode lingerie in ons midden, midden in de nacht over straat. Onderweg kwamen we een BMW motor en een man met een fotocamera tegen. Serena ging, in natte lingerie, op de motor zitten en de man nam foto's. Hij zou ze naar ons opsturen maar nu, jaren later, heb ik ze nog niet gezien. Het moeten ongetwijfeld prachtige foto's geweest zijn, het beeld staat nog altijd op mijn netvlies gebrand en volgens mij hadden ze op een kalender niet misstaan. Nick is later nog een aantal keer bij mij thuis geweest terwijl Serena daar ook was. Hij en vrienden van hem hebben ook een paar keer bij mij gelogeerd. Serena en ik zijn ook nog vaker in het kraakpand geweest en ik voelde me er steeds meer thuis. Niet veel later bereikte ons via het internet het nieuws dat Nick aan een maagbloeding was overleden. Serena was hysterisch en ontroostbaar. Wanneer Serena de weken daarna een vlieg zag die in de buurt van haar bed bleef rondvliegen, was zij ervan overtuigd dat het Nicks geest was; het gaf haar troost te denken dat Nick nog bij haar was en ik heb haar dan ook nooit tegen gesproken.
Serena en ik hadden besloten bij Flip, een vriend van Serena, op bezoek te gaan. We liepen hand in hand een zijstraat van de Overtoom in maar Flips huis bleek te zijn dichtgespijkerd en hij was dan ook niet thuis. We waren niet voor één gat te vangen dus we liepen, nog steeds hand in hand, weer de Overtoom in op zoek naar een telefooncel om van daaruit Flip te bellen. Onderweg kwamen we twee jonge mannen tegen, studententypes. Serena vroeg hen waar we een telefooncel konden vinden maar één van de mannen was ervan overtuigd dat Serena minderjarig en ik dus pedofiel was. Hij schreeuwde mij toe: "Wat doe je met dat meisje!?" Toen ik hem zei dat ze mijn vriendin was en dat we op bezoek zouden gaan bij een vriend die niet thuis bleek te zijn, geloofde hij me niet en hij werd hij agressief: "Blijf met je poten van dat meisje af!" en hij stormde op mij af om me een flinke dreun tegen mijn kin te geven, waardoor ik zeker een meter achteruit viel, keihard met mijn hoofd tegen een muur. Duizelig en gedesoriënteerd stond ik weer op. Serena maande mij verder te lopen; zij zou de mannen wel bezig houden. Met tegenzin liep ik, op mijn gemak, verder. Ik dacht dat als ik zou rennen, de agressieveling achter mij aan zou komen. Uiteindelijk vond ik een telefooncel maar omdat ik Flips nummer niet had, wachtte ik daar op Serena, die even later arriveerde. We hebben Flip niet gebeld maar zijn samen verder gelopen (wederom hand in hand) naar mijn huis aan de Herlaerstraat, waar bleek dat ik slechts een kleine wond aan mijn hoofd had die verder geen verzorging behoefde.
Ik ben ook eens met de hele familie (Freek, Serena en Bram) gaan zwemmen. Nou ja, echt zwemmen deed ik natuurlijk niet vanwege mijn watervrees (hoewel ik toch twee diploma's heb). We gingen naar een zwembad in de buurt en hadden daar een leuke tijd. Ik was niet voorbereid op dit uitstapje dus ik had geen zwembroek bij me. Wat zeg ik? Ik bezit niet eens een zwembroek; wat zou ik, als hydrofoob daar ook mee moeten? Ik kreeg een broek van Freek maar die toonde iets meer dan ik wilde laten zien. Na verloop van tijd wees Freek mij hierop. We zijn vaak van de glijbaan geweest, vooral Serena en ik, mijn benen om haar heen. Daarna ben ik met Bram in het pierenbadje gegaan en hebben Serena en Freek zich verder in het diepere water vermaakt. Wat zal ik zeggen; we hadden goede tijden en slechte tijden. Nou ja, Serena en ik hadden niet echt slechte tijden, zij en Freek wel maar dat waren voor ons dan weer goede tijden.
Op een gegeven moment had Serena het idee met elkaar op vakantie te gaan in Lochem, op landgoed Ruighenrode. Freek en zij zouden een huisje huren om daar een lang weekend samen met Bram door te brengen. Serena wilde echter pertinent niet gaan zonder mij. Ik zei dat ik naar huis zou gaan om een koffer in te pakken, maar was eigenlijk niet van plan mee te gaan omdat ik het nogal vreemd vond om samen op vakantie te gaan en ik niet dacht dat Freek dat erg op prijs zou stellen. We hadden afgesproken om elkaar om twee uur op Centraal Station te ontmoeten maar ik bleef thuis, in de hoop dat zij zonder mij zouden vertrekken. Je moet begrijpen dat het erg moeilijk is 'nee' tegen Serena te zeggen dus ik besloot dat dit de beste manier was om hen zonder mij te laten vertrekken. Ineens ging mijn telefoon over en ik zag op het schermpje dat het Serena was. Ik besloot niet te antwoorden. Zeker anderhalf uur lang ging mijn telefoon elke tien minuten, maar ik nam niet op. Plotseling werd er bij mij aangebeld en toen ik de deur opende stond er een mij onbekende oudere man voor mijn neus. Hij vertelde mij dat Serena mij probeerde te bereiken en of ik zo snel mogelijk naar het Centraal Station wilde komen waar zij nog steeds op mij wachtte. Het bleek dat ze in een telefoongids had gezocht naar iemand die bij mij in de straat woonde om hem te vragen bij mij langs te gaan. Daar ik niet langer kon doen of ik de telefoon niet had gehoord, besloot ik snel mijn koffer te pakken en naar Centraal te gaan. Ik ontmoette hen daar rond kwart over vier en we vertrokken samen naar Lochem. Daar aangekomen was het al donker en we waren eigenlijk veel te laat om nog in te checken. Aan de balie werden we toch geholpen en werd ons de weg gewezen. Die konden wij desalniettemin in het donker niet vinden. Op een kruising in het park besloten Freek en Serena samen verder te gaan en ik zou blijven wachten tot ze ons huisje hadden gevonden en mij zouden komen halen. Twintig minuten later kwam er een busje langs en riep iemand uit het open raampje: "Hé, jij bent Leo, stap in!" De man bleek mijn naam te ken-nen, dus verbaasd stapte ik in en de man en zijn vrouw brachten mij naar ons huisje. In Ruighenrode heeft Freek nog een mooie foto gemaakt van Serena en mij, met Bram in de buggy voor ons, een echt familieportret. Helaas ben ik hem kwijt geraakt. De verwarming in ons huisje bleek niet te werken en het beddengoed was niet schoon dus wij hebben bij de balie geklaagd en kregen een beter, groter huisje toegewezen en daar bovenop mochten we twee dagen langer blijven voor het ongemak. Over het algemeen hebben we een leuke tijd gehad. We hebben gewandeld, gemidgetgolft (midden in de nacht, Freek en ik eindigden gelijk) en gezwommen. Het zwembad lag op twintig minuten lopen van het park en, hoewel er beloofd was dat het een tropisch zwemparadijs was, het was gewoon een zwembad met glijbaan, peuterbad en draaikolk. Eerst gingen we om beurten van de glijbaan en vervolgens wilde ik de draaikolk proberen. Deze viel op verschillende snelheden in te stellen. Ik (zoals ik al heb gezegd, ik heb watervrees) had het gevoel te verdrinken en kon niet uit de draaikolk komen, tot de vrouw die hem bediende hem uitzette. Serena kon haar lachen niet inhouden en daarna gingen zij en Freek in de kolk. Zij kwamen er zonder al te veel moeite weer uit, hoewel de dame aan de knoppen hem voor hen harder had gezet omdat ze mij hadden uitgelachen. Ze vermaakten zich kostelijk en ik besloot met Bram in het pierenbadje te gaan. Ook hij had het erg naar zijn zin. Uiteindelijk zijn we, omdat de accommodatie niet naar belofte was, nog een dag langer in het park gebleven, wat ons overigens nooit in rekening is gebracht. Daarna weer naar Amsterdam en, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, ik ging met hen mee naar Bos en Lommer.
Korte tijd daarna, ik 'logeerde' nog altijd bij Serena en Freek, begon Serena gefascineerd, misschien zelfs geobsedeerd, te raken door bepaalde internetsites. Urenlang zat zij achter de computer verschillende pagina's te bekijken met slechts één thema: zelfmoord. Deze sites gaven tips en informatie, alsmede videobeelden en afscheidsbrieven van personen die een geslaagde poging hadden ondernomen. Vaak zat ik samen met Serena achter de computer. Freek had liever niet dat Serena deze sites bezocht en vroeg mij dit dan ook niet met haar te doen. Maar Serena was niet iemand die zich liet tegenhouden dus, of ik er nu bij zat of niet, zij bleef de pagina's met meer dan normale interesse bekijken. We hebben ook veel over zelfdoding gesproken; het hield Serena erg bezig en door er met haar op een bepaalde manier over te spreken hoopte ik haar op andere gedachten te kunnen brengen. Ik vertelde haar vooral over al de manieren waarop het mis zou kunnen gaan en wat dan de gevolgen konden zijn.
Jantje lacht, Jantje huilt: zo was Serena gebiologeerd door zelfmoord, zo weer was ze opgewekt, vrolijk en gek op haar eigen heerlijke manier. Overdag kon Serena erg zwaarmoedig en depressief zijn en de daarop volgende nacht boekte zij, bij voorbeeld, via het internet een reis voor haar en mij samen naar één of andere Turkse badplaats (Antalya, geloof ik; dat ligt toch in Turkije?) Omdat het al een uur of twee 's nachts was, sliep ik al half op de bank in de woonkamer dus ik vond alles best en toen ze mij vroeg of ik zin had om samen op vakantie te gaan stemde ik in. Natuurlijk wilde ik, diep in mijn hart, ook met haar gaan maar ik vond toch dat ik het tegenover Freek niet kon maken. En bovenal voelde ik mij er niet goed bij Bram bij Freek achter te laten (Freek zou geen geld voor eten kunnen verdienen terwijl hij voor Bram moest zorgen). De volgende morgen werd ik gebeld door het reisbureau om de gegevens te verifiëren. Ik vertelde de dame aan de telefoon dat de boeking in een gekke bui was gemaakt door mijn vriendin en dat wij niet echt van plan waren op vakantie te gaan. De vriendelijke vrouw wilde niet horen wat ik haar zei en deelde mij mee dat de vakantie geboekt was en betaald moest worden, of we nu zouden gaan of niet, dus we konden maar beter gaan. We zijn niet gegaan maar maanden later kreeg ik nog rekeningen op mijn deurmat. Uiteindelijk heb ik gelukkig niet hoeven betalen. Toch was ik stiekem graag met Serena weggegaan.
Het leven in Bos en Lommer ging zoals het ging: dan weer werd Freek weggestuurd en bleven Serena en ik samen achter, dan weer besloten Serena en ik naar mijn huis te gaan en bleef Freek thuis en vervolgens waren we gezamenlijk in Bos en Lommer, een gelukkig gezinnetje van vier. Serena en ik waren vaak samen en Freek elders. Serena had blijkbaar goed naar de zelfmoordsites gekeken, want het is meer dan eens voorgekomen dat zij met haar hoofd naar beneden op de vierde verdieping over het balkon hing, waarvandaan ik haar dan weer moest wegtrekken. Tot op heden weet ik nog niet of ze zichzelf serieus iets wilde aandoen of dat ze mij aan het uitdagen was. Ik denk een beetje van beide, maar steevast eindigden we, na een korte worsteling, samen in bed. Wat ik wel weet, is dat ze dit soort capriolen alleen uithaalde wanneer ze wist dat ik haar kon en zou redden. Serena verdween ook af en toe voor een paar dagen (wanneer zij en ik alleen waren) en dan zorgde ik voor Bram. Ik was gek op dat jochie dus ik deed het graag, maar ik maakte mij wel steeds zorgen om Serena, die vaak halverwege de avond haar telefoon uitzette, al had ze mij gevraagd haar elk half uur te bellen om te vragen of alles goed was. Ze kwam gelukkig altijd en ongeschonden terug en vertelde mij dan uitgebreid over wat zij had beleefd. Ze vond het ook steeds erg belangrijk mij te vertellen of ze al dan niet met de man met wie ze was geweest naar bed was geweest. In die periode altijd niet. Ik geloofde haar. Dat doe ik nu nog en dat zal ik blijven doen zolang ik leef.
Gedurende deze periode leerde ik ook Serena's moeder kennen. Wanneer Serena en ik bij mij thuis waren en Serena, en eerlijk gezegd ik vaak ook, trek in speed kreeg was Tina, de huisgenote van Eliza (Serena's moeder) het beste adres. Het was gratis en het was in de buurt. Dus we gingen vaak naar Eliza's huis om wat te kunnen gebruiken. We gingen altijd eerst naar de woonkamer waar Eliza meestal televisie zat te kijken maar wanneer Tina er was, gaven we Eliza vaak niet meer aandacht dan strikt noodzakelijk en vertrokken we snel naar de slaapkamer waar Tina woonde; de kamer die vroeger door Serena werd bewoond en die nu mijn thuis is en waar ik deze memoires aan mijn harde schijf toevertrouw. Ik bleef vaak wel iets langer in de woonkamer bij Eliza maar uiteindelijk ging ik toch altijd Serena achterna. Meer dan eens zijn we blijven slapen. Serena sliep vaak bij haar moeder in bed maar zeker niet altijd; soms sliepen we samen, in elkaars armen verstrengeld, op de bank. Eén nacht, Serena en ik lagen op de bank, liep Eliza door de kamer om naar het toilet te gaan. Zij dacht dat wij sliepen maar ik was nog klaarwakker. Mijn hand lag op Serena's bil en ik was niet van plan dit te verbergen dus mijn hand bleef waar hij was. Later hoorde ik dat Eliza dit erg vreemd vond omdat zij niet dacht dat Serena en ik iets samen hadden. Als ze toch eens had geweten wat ze nu weet...
Op een avond, Serena en ik waren weer eens samen in Bos en Lommer en Freek was naar mijn huis verbannen, wilde Serena onze eeuwige liefde en verbondenheid bezegelen. Hoewel zij, omdat ze ervan overtuigd was dat zij leed aan hepatitis-C (verschillende tests gaven verschillende uitkomsten dus we zullen het nooit definitief weten), absoluut niet wilde dat ik met haar bloed in aanraking kwam vanwege besmettingsgevaar, bedacht ze dat wij bloedbroeders zouden worden. Ik kende de risico's maar volgde haar desalniettemin naar de keuken waar we elkaar een klein sneetje in de vinger gaven, waarna we elkaar, bloed op bloed, aanraakten. Toen Freek de volgende dag thuis kwam en Serena hem vertelde wat we hadden gedaan, ging hij compleet door het lint. Hij begon weer te schreeuwen, te tieren en te krijsen. Het leek wel alsof hij dit erger vond dan het feit dat Serena en ik, meerdere malen, met elkaar naar bed waren geweest. Uiteraard is Freek wederom het huis uit gezet en naar de Herlaerstraat verbannen. Een jaar later heb ik, uit voorzorg, toch een bloedtest laten doen waaruit bleek dat ik niet besmet was. Nog later werd Serena ook weer getest en werd aangetoond dat zij geen (actieve) hepatitis had.
Omdat Serena linkshandig was en gitaar wilde leren spelen, heeft Freek een rechtshandige gitaar voor haar tot linkshandig laten ombouwen. Freek zou haar les geven maar, zoals zo vaak wanneer Freek iets beloofde, er kwam niets van. Omdat ik ook speelde en al sinds mijn veertiende ervaring had in het lesgeven hiervan, zou ik het Serena leren. Zodra Freek hiervan hoorde, kreeg hij natuurlijk weer eens een woede-uitbarsting: als hij het haar niet zou leren, zou niemand het doen, en zeker ik niet. Hij is die keer uit eigen beweging naar mijn huis vertrokken en, om de lieve vrede (voor zover die aanwezig was) te bewaren, hebben Serena en ik maar besloten dat ik haar geen les zou geven. Dit keer bleef Freek langer weg en waren Serena en ik een paar weken samen in Bos en Lommer. Dit was een tijd vol liefde en tederheid. We hebben veel gepraat over van alles en nog wat, we hebben gek gedaan en de liefde bedreven. We sliepen samen en werden samen wakker. Serena sloeg meestal haar benen om mijn middel en ik mijn armen om haar bovenlichaam. Het was heerlijk om, wanneer ik wakker werd, voor alles Serena's warme lichaam tegen mij aan te voelen en haar lieve gezicht te zien. Ze snurkte soms een beetje (hoewel ze dat zelf nooit zou toegeven) maar zelfs dat klonk mij als muziek in de oren.
Mijn ex-schoonouders waren inmiddels naar Costa Rica geëmigreerd en ze hadden mijn zoon Martin (over wie zij op verzoek van Britt en met min of meer gedwongen instemming van mijzelf de tijdelijke voogdij hadden gekregen) meegenomen. Ze hebben mij echter nooit gekend in hun beslissing naar Costa Rica te emigreren. Serena en ik hebben vaak en lang over deze situatie gesproken en Serena, die niet tegen onrecht kon en die mij niet ongelukkig kon zien, kwam met een oplossing zodat ik Martin kon terug-krijgen en zij en ik samen zouden leven en blijven. Zij zou Freek verlaten en met Bram en mijzelf, en natuurlijk Martin, een gezin vormen. Hoe graag ik ook op haar voorstel was ingegaan, en ik wist ook zeker dat we het zouden kunnen laten werken, ik kon het toch niet over mijn hart verkrijgen om Freek op zo'n manier te vernederen; bedenk wel, hij was ooit een vriend van mij en dat zal ik nooit vergeten. Uiteindelijk hebben we dan ook besloten van het plan af te zien. Zoveel liefde heeft nog niemand mij ooit getoond en heb ik evenmin voor iemand gevoeld.
(Dit intermezzo past eigenlijk nergens in deze memoires, toch zijn deze niet compleet zonder dat ik ook, misschien vooral, deze (één van mijn meest indrukwekkende en dierbare herinneringen opteken: op zekere avond, Serena en ik waren weer eens samen in Bos en Lommer, besloten we zogenaamde 'love drugs' te nemen wat ons een eindeloze nacht vol wilde seks beloofde. Misschien was het omdat wat 'Sera' en ik samen hadden zoveel dieper ging dan dat maar van seks is het die nacht niet gekomen. We wilden wel en we trokken elkaar de kleren van het lijd in afwachting tot het middel zou werken. Toen het effect uiteindelijk merkbaar was, lieten we ons op het matras dat op de woonkamervloer lag zakken. We gingen dicht tegen elkaar aan zitten, haar blote rug tegen mijn naakte borst en wat we toen beleefden staat nog altijd in mijn geheugen gegrift. Absoluut niets seksueels maar diepe verbondenheid, eenvoudigweg door elkaar vast te houden, te omhelzen, strelen, eindeloze tederheid, pure liefde.)
Op mijn beurt was ik er ook steeds voor Serena, ook wanneer Freek gewoon thuis en beschikbaar was. Niet omdat Freek er niet voor haar wilde zijn, maar Serena wilde mij vaak liever aan haar zij. Zo was ík degene die met haar mee ging naar de woningbouwvereniging om hun huurcontract te ondertekenen, wat voor de woningbouw gelukkig geen probleem bleek te zijn. Ook voor tandartsbezoeken wilde Serena het liefste mij mee hebben en dit deden we dan ook samen. Toen zij eens naar de kaakchirurg in het ziekenhuis moest om haar verstandskiezen te laten verwijderen, verkoos ze wederom mijn gezelschap boven dat van Freek. Na lang wachten werden wij de behandelkamer in gelaten. Er werd mij een blauw schort en een haarkapje gegeven terwijl Serena plaatst nam op de operatietafel. De anesthesist diende Serena een rustgevend middel toe waarna de eigenlijke verdoving werd gegeven. Ik stond direct naast de behandeltafel tot Serena volledig verdoofd zou zijn. Zij bleef echter klaarwakker tot de chirurg mij aanraadde haar hand vast te pakken. Drie seconden nadat ik dit deed was Serena onder zeil, waarna mij werd verzocht de ruimte te verlaten. Niet al te veel later werd Serena naar de uitslaapkamer gereden en werd ik er weer bij gehaald. Er werd mij verteld dat het wel even zou duren voordat Serena helemaal was bijgekomen maar meer dan vijf minuten later deed Serena haar ogen alweer open en was ze klaar om naar huis te gaan, wat haar door het verplegend personeel ten strengste werd afgeraden. Daar Serena zich niets liet gezeggen stond ze, zij het een beetje wankel, op en zijn we gearmd na een kort oponthoud in de rookruimte het ziekenhuis uitgelopen.
Serena genoot altijd intens van onze muziek-avondjes. Zij wilde dan liedjes horen en ik speelde ze graag voor haar. Als Freek erbij was, speelde hij meestal, maar hij was er steeds minder bij. Op een avond zag Serena een oproep op televisie voor het programma 'Popstars'. Ze wilde graag samen met mij auditie doen en we begonnen te oefenen. Ik verwachtte niet echt samen met Serena 'Popsterren' te worden maar het was erg leuk om samen met haar te zingen. Toen Freek achter ons voornemen kwam werd hij, je raadt het al: woedend; het bekende verhaal: schreeuwen, slaan, mijn sleutels aannemen en verbannen worden naar de Herlaerstraat. Serena en ik besloten toch door te zetten en werden door de programmamakers uitgenodigd voor een auditie voor televisie. Helaas werd van ons verwacht dat we twee aaneengesloten dagen dusdanig vroeg, voordat het openbaar vervoer ons zou kunnen brengen, in Aalsmeer zouden zijn dat het onmogelijk was deel te nemen. Helaas: een gemiste ervaring voor Serena. Ikzelf had wel al vaker audities mogen ervaren (samen met Freek maar ook alleen, voor verschillende televisiestations) en ik raad het iedereen met een sterke rug aan; je moet echter wel kritiek kunnen ontvangen of anders een flinke voorraad antidepressiva bij de hand hebben.
Op een middag, Freek was geld aan het verdienen en ik lag zoals gewoonlijk met Serena in bed, ging mijn telefoon. De boodschap op mijn scherm meldde mij dat het een nummer was dat ik niet in mijn geheugen opgeslagen stond. Gewoonlijk zou ik dan niet opnemen omdat ik een telefoonfobie heb, maar dit keer beantwoordde ik de oproep. Het bleek mijn ex, Britt, te zijn. Ze vertelde mij dat ze me graag wilde zien en dat ze zwanger was van ene Dennis, een jongen die ze had leren kennen maar met wie ze inmiddels niet meer samen was omdat hij haar regelmatig zou hebben mishandeld. Ik vertelde haar dat ik later terug zou zullen bellen. Ik overlegde met Serena die mij zei niets meer met mij te maken te willen hebben als Britt weer in mijn leven zou zijn. Een overduidelijk geval van jaloezie. Toen Serena en ik wat uitgebreider gepraat hadden, begreep ze mijn standpunt wel: ik kon een zwangere vrouw niet laten stikken, zelfs al was het Britt, die wat mij betrof... nou ja, je weet wel, weinig goeds. Ik sprak met Britt af dat ze mij de volgende dag in Bos en Lommer zou ophalen. Ik had namelijk geen geld voor het openbaar vervoer dus zij zou de tram betalen. Ze kwam op de afgesproken plaats (niet bij Serena's huis, die wilde niet dat Britt wist waar ze woonde) en tijd. Sinds die dag ging ik zo'n twee keer per week bij Britt op bezoek in het opvanghuis waar zij woonde om haar bij te staan. Voordat ik vertrok namen Serena en ik meestal eerst nog even een 'pofje'. Hoewel het logischer zou zijn vanaf mijn eigen woning naar Britt te gaan omdat dat dichterbij was, ging ik toch steeds nadat ik Britt had bezocht naar Serena, mijn echte thuis. Ik deed mijn best een goede vriend voor Britt te zijn zonder de illusie te wekken dat ik meer voor haar voelde. Freek was er tijdens deze periode eigenlijk niet zo vaak en Serena en ik woonden als het ware samen. We zorgden samen voor Bram, we sliepen samen en werden samen wakker. We leefden samen alsof we samen leefden.
Ik ging met Britt naar het ziekenhuis voor prenatale onderzoeken en echo's en ik was er steeds voor haar als ze me nodig had. Na een paar maanden bleek Britt geen plaats te hebben om te wonen nadat zij haar kind ter wereld gebracht zou hebben en ik bood haar aan bij mij in te trekken. Zoals ik al zei: ik kan een zwangere vrouw nu eenmaal niet laten stikken en een baby al helemaal niet. Serena, hoewel ze had gezegd mij uit haar leven te bannen als ik nog iets met Britt te maken had, belde me een paar dagen nadat ik weer in mijn eigen huis was ingetrokken met Britt. Zij en Freek kwamen langs en we hadden, hoewel Britt een hekel aan Serena had en Serena niet wilde dat Britt in mijn leven was, een gezellige barbecue. Eigenlijk mocht ik Britt destijds niet echt (ik had teveel met haar meegemaakt) maar ik kon haar gewoon niet laten vallen, zeker niet nu ze zwanger was. Maar ik hield nog altijd van Serena op een manier waarop ik nooit van Britt had gehouden of zou kunnen houden, en zij van mij. Serena was grootmoedig genoeg om Britt, meerdere malen, haar verontschuldigingen aan te bieden voor wat er was voorgevallen tussen haar en mij terwijl Britt en ik getrouwd waren en Britt beweerde deze te accepteren. Britt deed vanaf die dag alsof ze een vriendin van Serena was maar de realiteit bleek anders te zijn. Serena en ik voelden dit duidelijk aan en deden steeds als wij elkaar zagen ons best Britt niet te laten merken dat wij van elkaar hielden. Klaarblijkelijk lukte ons dit niet al te goed want elke keer dat wij elkaar aankeken sprongen de vonken over. Britt had dit natuurlijk door en dus deden Serena en ik dan maar ons best elkaar helemaal niet aan te kijken, wat ons natuurlijk erg moeilijk viel. Britt ging ook regelmatig met Serena wat drinken en soms ging ook ik mee. Britt ging vaak iets eerder weg dan ik en ik bleef dan met Serena achter om onze drankjes nog even op te drinken. Wanneer ik dan tien minuten na Britt thuis kwam, ook al waren Serena en ik maar kort samen geweest, was Britt steeds zeer achterdochtig. Ze heeft zelfs eens beweerd dat Serena en ik, terwijl we minder dan vijf minuten samen waren geweest in een vol café, het toilet in waren gegaan voor een vluggertje. Ze had, na jaren met mij getrouwd te zijn geweest, trouwens moeten weten dat ik niet eens van vluggertjes hou. Ook had Britt de gewoonte, wanneer Serena en ik even samen waren geweest, met mij de liefde te willen bedrijven. Op zich niet vervelend natuurlijk maar vervolgens zei ze dan, midden tijdens ons liefdesspel: "Je denkt nu zeker aan Serena, hè?" Het moge duidelijk zijn dat dit mijn libido sterk deed afnemen. Eén keer, ik was Britts opmerkingen zo zat, noemde ik, terwijl we gemeenschap hadden, Serena's naam. We zijn na die keer volgens mij niet meer met elkaar naar bed geweest. Ik moet zeggen dat ik het ook niet echt heb gemist.
Gedurende deze periode zijn Freek en Serena uit elkaar gegaan. Freek woonde op een kamer bij mij in de buurt en Serena verbleef die tijd vaak bij John, een man die ze kende en die bij mij in de buurt woonde. Wanneer zij uit wilden gaan, brachten ze Bram vaak bij Britt en mij. Wij zouden dan een paar uur op hem passen en zij zouden hem later ophalen.
Op een avond, Anita, een ex-heroineverslaafde vriendin van Britt logeerde bij ons, was Bram ook bij ons. H
|
