Volg ons op facebook
|
< terug
geen titel
feedback van andere lezers- Pake
Heel goed jongeman... ! Ik vraag me wel af wat die man gezien heeft, maar alla.
* correcties en voorstellen voor verbetering
[] kanttekeningen
Drie mannen, waarvan Charlie alleen *de kruin, ellebogen, benen en voeten kon zien, zaten lang uitgezakt *elk in een tot op de draad versleten armstoel naar een teeveeprogramma te kijken. Ze negeerden Charlie's begroeting volkomen, zoals ze zelfs *elkaar leken te negeren, zo gefixeerd *kleefden hun ogen aan het in een hoek, tamelijk hoog aan de muur bevestigde televisiescherm*, waarop zich een chaotische variétéshow afspeelde.
Een vierde man, in een blauwe broek, lichtblauw hemd en met kort, dik, zwart krulhaar, zat achter een tafel, met zijn gezicht naar de deur, een kaartspel te spelen.
Charlie liep op de man toe, reikte hem haar paspoort aan en zei, eenvoudigweg: 'Alsjeblief.'
De man, die zijn kaartspel al even onverstoord had verder gezet, sloeg zijn ogen heel even op het paspoort, om ze vervolgens op Charlie te richten.
'En wat moet ik daarmee?' vroeg hij.
'Ik wil naar de Onderwereld.'
'Waarschijnlijk,' gromde de man, waarna hij zich op nieuw op zijn bezigheid concentreerde. Charlie probeerde uit te vissen welk spel hij speelde, maar slaagde er niet in enige *ordening in de volgorde van de op tafel verdeelde kaarten te zien en kwam als fervent kaartspeelster tot de conclusie dat hij een spel uit de Onderwereld moest spelen*.
'Steek dat prul maar terug weg,' mompelde de man, 'daar kan je niks mee aanvangen in de Onderwereld. Officieel bestaat die immers niet, en dus kunnen er ook geen bilaterale akkoorden mee gesloten worden, *om grensoverschrijdende zaken te regelen.'
'Bedoelt u dat ik er zo maar ***je demonstreert hier een lelijk grammaticaal gallicisme!, brrr, terwijl Vlaams zo mooi is (ik ben Nederlander)* heen kan stappen?' vroeg Charlie, behoedzaam, omdat ze geen zin had om het slachtoffer te worden van juridische haarkloverij.
'Zo simpel is het nu ook weer niet,' grinnikte de man. 'Dat zou wat zijn, *zeg.'
Charlie stak haar paspoort *weer weg en wachtte op meer, maar de man verdiepte zich alleen maar verder in zijn kaarten.
'Mag ik dan weten wat er nog mij gevraagd wordt?' zuchtte ze terwijl ze het steeds moeilijker kreeg haar afkeer voor bureaucraten te verbergen.
'Om te beginnen, mag je je uitkleden,' antwoordde de man koudweg, 'helemaal.'
'Wat?!' [hahahaha, die is goed!]
Charlie's mond viel open. Ze *plaatste haar handen in haar zij [handen steek je wel in je broekzak, maar niet in je zij] en fronste de wenkbrauwen.
'Je hebt me wel gehoord,' zei de man. 'Tenzij je hier wil kamperen tot volgende week.'
'Ik snap 'em niet,' zei Charlie met een *gegeneerd lachje.
De man klakte met zijn tong en schudde het hoofd.
'Kijk om je heen. Ziet jij hier een vrouw? Nee dus. Wel, wettelijk gezien is het mannelijke grenswachters ten strengste verboden leden van het andere geslacht te fouilleren, en de eerstvolgende vrouwelijke grenswacht heeft pas volgende week dienst. *Ik ben als grenswachtcommandant verantwoordelijk voor iedere schelmenstreek die een langs hier gepasseerde bezoeker in de Onderwereld uithaalt, welke andere keus rest mij dan vrouwen aan een visuele controle te onderwerpen, uiteraard net niet tot op het bot?'
'U hebt mijn toelating mij te fouilleren,' probeerde Charlie zich er onderuit te praten.
'Dat wil ik best geloven,' zei de man, 'maar de wet is de wet. Al zet u een toelating op papier, dan nog moet de wet gerespecteerd blijven.'
Charlie slaakte een diepe zucht. Het was natuurlijk niet de eerste *sinds ze in dit lastig parket verzeilde, maar dat nam niet weg dat ze er niet aan gewend geraakte en zich onmogelijk zonder slag of stoot kon overgeven.
'En wat,' zei ze, 'als ik nu beweerde geen vrouw te zijn?'
De man smeet zijn kaarten met een doffe klap op tafel, keek Charlie aan, begon te grinniken en zei: 'Goed geprobeerd! Jij had advocate moeten worden. Ik trap in die flauwekul, begin aan je te frunniken en jij legt meteen klacht tegen me neer. Sorry, meid, maar ik mag dan wel maar een commandant van een simpele instelling als een grenspost zijn, onnozel ben ik niet; en zeker niet blind.'
Charlie wierp een steelse blik *in de richting van de drie teeveekijkende mannen. Die waren *kennelijk ofwel doof, ofwel ongelofelijk onverschillig, ofwel beide. Dat zou natuurlijk veranderen, dacht ze overtuigd, * zodra ze uit de kleren *zou zijn gegaan en ze haar geheim had prijsgegeven. Maar er zat blijkbaar niets anders op, dan voor de zoveelste keer in haar leven te moeten onthullen wat ze liever als een schat, gevuld met twijfels en vraagtekens, verbo*rgen hield.
Zich voorbereidend op reacties waarvan de aard min of meer te voorspellen viel begon ze met haar bovenste kleren uit te trekken. De commandant toonde niet de minste emotie, legde niet eens een tevreden grijns * op zijn lippen, en had ondertussen zijn *kaarten opnieuw bijeen gegraaid.
Toen Charlie haar broek en onderbroek in één beweging afstroopte veranderde er tot haar verbijstering nauwelijks iets. De vent bekeek haar, weliswaar van kop tot teen, maar deed weinig meer dan mompelen: 'Nu ja, een freak meer of minder in de Onderwereld…' en gebaarde dat ze zich moest omdraaien.
Zijn *onderkoelde reactie, die zo goed als gelijkstond met een verbazingwekkend stilzwijgen, *leidde er vanzelfsprekend ook niet toe dat zijn ondergeschikten gealarmeerd werden. Daarmee *was de barak niet overspoeld door een luidruchtige hilarische opwinding, zoals Charlie had gevreesd, maar bleef ze ondergedompeld *in een vervelende stilte zoals die alleen door een stel onverbeterlijke luiaards kan worden gecreëerd.
'Even bukken,' vroeg de commandant met een vermoeide zucht, waarop Charlie gehoorzaamde met een verward gevoel van opluchting, ook al liet de vent haar, naar haar zin, veel te lang in die positie staan.
'Klaar,' zei de commandant uiteindelijk, 'trek je kleren maar weer aan. Het is in orde.'
Terwijl ze haar kleren weer aantrok stelde Charlie zich voor de eerste keer in haar carrière de vraag of ze niet beter naar een ander baantje kon uitkijken. Maar de vraag loste even snel op als ze was opgekomen en maakte plaats voor een innerlijke trots op haar doorgedreven professionalisme.
'Hier,' zei de commandant terwijl hij een klein, groen boekje naar Charlie uitstak. 'De infobrochure van de Onderwereld. Even aftekenen voor ontvangst en je kan vertrekken.'
Charlie nam het boekje in ontvangst, zette een haastige krabbel op een vergeeld formulier vol onleesbare handtekeningen en vertrok zonder nog een woord te zeggen.
koyaanisqatsi: Wat een pak werk... ;-) (maar bedankt vd tips) - greta
Pake vraagt zich af wat er te zien viel toen de broek uitging. Ik weet het wel ...
Gewaagd detail heer K. ;-)
koyaanisqatsi: Oh ja? Dan weet u meer dan ik... :-p
|
