naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Zoals het klokje tikt 16

door Hoeselaar

In vlagen zag hij zijn allereerste meisje, ach dat waren beelden van al lang geleden, Angela noemde ze zich. Het was een frêle verschijning, en zo teer en heel anders. De jongens moesten haar niet omdat ze een sproeterig gezicht had. Ze noemden haar dan ook de roestbak, en dat enkel omdat ze van nature rossig haar droeg. Hij had Angela bij het zeilen kennen geleerd, maar ze was in feite niets voor hem, ze verbruikte in feite meer mannen dan jurken en dat kon wel eens aan de vele afwijzing gelegen hebben. Ja, en toen na een hele tijd kwam Lisbeth opeens in zijn leven. Franck vermande zich; Als ik hier zo blijf suffen krijg ik niets gedaan. Eerst even alles weer op zijn plaats zetten en dan nog het gras maaien en dan controleren of ik nog wel genoeg benzine voor dat ding heb, want anders sta ik nergens. Wat was dat nu weer? In een ferme ruk draaide Franck zich om zijn eigen as. Het was alsof er een iemand door de kamer liep, maar dan zonder hoorbare voetstappen. Zeker was hij zich niet, maar het scheen alsof iemand of iets doorheen het huis stoof zonder een enkel geluid van zich te geven. Echt had hij niets gezien maar het was alsof hij vanuit zijn ooghoeken een kleine donkere gestalte had zien lopen die daarbij ook nog eens zo een rare reuk achterliet. Direct nadat Lisbeth de trap op rende had hij dit ook al waargenomen, maar er verder geen acht op gegeven. Nu eerst begreep hij dat als deze schim langs hem door stoof ook zijn nekharen rechtop gingen staan.
Ik zal toch niet bij het kopen van deze pendule ook nog eens een probleem mee hebben gekregen? Ach nee! Dat is allemaal larie en apekool, geesten bestaan gewoon niet en daarmee is alles gezegd. Toch maar goed dat ze gisteren hun plannen doorgevoerd hadden. De hemel had zich dichtgetrokken en het zou zeker niet lang meer duren of de eerste druppel zouden het maaien doen uitstellen.

Het was een stevige wind die Lisbeth's gezicht geselde, dat deerde haar niet, in tegendeel, ze hield wel van een stevige bries. Hier aan de kust kon het soms echt stormen en daar bedoelt men echte harde storm die de pannen van de daken rukte, eentje waar je echt niet goed van werd. Dan sloegen de golven tussen de rotsen omhoog, en zag je waterfonteinen van wel veertig vijftig meter hoog, en dan het lawaai dat dit spektakel dan ook begeleidde, en soms wel honderd meter ver te horen was. Nu het zomer is, was het een makkie, maar in de winter als de echte stormen de kusten teisterden en je hierboven nauwelijks recht kon houden, dan liep Lisbeth hier het liefst.

Telkens ze een slechte bui had, of als haar iets dwars zat dan was ze hier te vinden, en als ze dan uitgewaaid was, keerde ze ontspannen en gewapend met een glimlach weer huiswaarts. Ze voelde hoe dat de wind haar huid masseerde ook al kwamen tranen in haar ogen dat deerde niet. Dit was haar uitlaatklep, haar psychiater en haar onzichtbare vriend tegen wie ze alles kwijt kon. Als ze terugdacht aan de laatste nacht dan werd het haar te gortig, dan zou ze het liefst de hele nacht willen overdoen, en voor niets of niemand nog uit het bed komen. Nu eerst drong het tot haar door dat ze zichzelf niet in toom had kunnen houden. Een feeks had het niet zo erg op de spits kunnen drijven als dat zij zich hier had laten gaan. Dit had hij niet verdiend, trouwens zij was het die rommel maakte en dus moest zij ook de rommel die zij veroorzaakte opruimen, niet deze schat van een Franck.
Franck was speciaal om haar een fantastische morgen te bezorgen, vroeg opgestaan. Ook hij, had een slechte nachtrust gekend en dacht toch eerst aan zijn geliefde. Hij moest heel zachtjes naar beneden zijn gelopen zonder mij ook maar een keer te storen, welke man doet dat vandaag de dag nog, hé? Ze stampte van kwaadheid op de grond als wilde zij zichzelf tuchtigen.
Hij had een bezoek aan de bakker gebracht, was de krant in de kiosk gaan halen en was onderweg ook nog eens bloemen gaan plukken en daarmee thuis ook nog eens de tafel gedecoreerd, en wat deed ik kip zonder kop? Ik vermazzelde de hele opzet door mijn stomme onachtzaamheid. Nee, ik moet me in het vervolg beter onder controle houden, anders zou het wel eens definitief spaak kunnen lopen. Enkele maanden geleden na een stevige ruzie waarbij een deel van het servies het ontgelden moest, werd besloten om een duur eet en koffieservies te kopen dit met het oog om niet zo maar het geld het venster uit te gooien. Eigenlijk hadden we dat helemaal niet nodig want als je bedenkt dat het toch maar in de kast staat en enkel bij feestelijkheden als een soort kroonjuweel op de tafel moet pronken, hoefde het eigenlijk niet, maar ja Franck wilde het eenmaal zo. Het viel bij ons allebei meteen in de smaak en Franck plaatste het in de vitrinekast vanwege het Wedgwood effect.

Goh, ik zie hem al over de grond kruipen en alle scherven bijeen rapen, wat zal zijn reactie daarop zijn? Ik durf er niet aan te denken, hoe hij zich daarbij gaat voelen. Zou hij me dat ooit kunnen vergeven? Hij had zich toch zoveel moeite gedaan, en zich zo op mijn reactie verheugd. Ik moet even aan iets anders gaan denken mijn zinnen op iets anders focussen want anders word ik nog gek. Lisbeth bleef staan en keek van hier boven over de zee. Men kon van hier redelijk ver over de zee kijken, hier op het hoogste punt waar je toch gemakkelijk drie of wel vier honderd meter hoog zit. Het zicht was bijna perfect te noemen en het zou prachtig geweest zijn mocht Franck hier bij me zijn. In de verte was er een zeilboot die moeilijkheden had, misschien bij het keren te veel water gemaakt?

Dit is nu Franck's leven. Alles wat op het water dobberde of varen kon, daar kende hij alles van. Geen wonder als je bedenkt dat hij met zijn oom Charles, de broer van zijn moeder, al als kleine uk mee uit mocht gaan varen. Ik heb al die foto's samen met zijn moeder doorgenomen, ik zie haar nog glunderen als het over haar Franckyboy ging. Ja zo noemt ze hem nog altijd. Nee, met zijn vader heeft hij niet zo en goede band, ik geloof dat hij het niet verdragen kan dat hij een baantje heeft van acht tot vijf en verder niets. Geen hobby's geen dingen waar hij voor zou gaan stelen, nee, een echte huissloof maar dan eentje zonder een greintje actie of fantasie.

feedback van andere lezers

• Wee
  De wind woelt mij meestal onrust, maar langs het water is het wel heerlijk uitwaaien.
  Met serviesgoed smijten, hm ... je brengt me op een idee :)
  Graag gelezen weer, Willy.
  x
  Hoeselaar: Sta graag in de wind en laat me uitwaaien maar niet bij koud-nat weer zoals nu.
  Dit stuk is de aanloop naar een reeks drama's waarvan de schaduwen lichtjes zichtbaar worden.