Volg ons op facebook
|
< terug
Zoals het klokje tikt 19
Wat was er met hem gebeurt? Hij zat daar en staarde voor zich uit niet meer wetend wat te doen. Het net beleefde voelde alsof hij in een waterval terecht kwam en door de centrifugerende kracht uit de baan werd geslingerd. Langzaam kwam leven in zijn lijf maar toch begreep niet wat hem zojuist overkwam. Heb ik een herseninfarct opgelopen? Of een toevallige duizeligheid? Heb ik iets aan mijn hart? Allerlei vragen teisterden zijn schedelpan, de een nog absurder dan de volgende, Goh, Lisbeth was jij nu hier, je kon me zeker helpen, want haar moeder was toch ook verpleegster geweest, ja, die wist meteen in zo een geval wat er gedaan moest worden.
Zo iets had hij nog nooit van zijn leven meegemaakt. Langzaam reageerde zijn lichaam weer normaal De hartslag bleek ook normaal te worden en ook de duizeligheid verdwenen, dus moet ik maar weer door gaan met dat waarmee ik zojuist bezig was. Franck hief zich uit de stoel, schoof die met zijn knie een beetje terzijde en strekte de handen uit om de pendule weer op te nemen. Hij had de pendule nog niet eens helemaal met zijn handen omklemd of er ontweek een schorre kreet diep vanuit zijn strot die als er toehoorders waren geweest ze tot op driehonderd meter afstand hadden kunnen horen. De verschrikkelijke pijnscheut die door de handen omhoog steeg doorkliefde eerst zijn armen om daarna zijn hele lichaam in te palmen. Op het moment dat hij de klok weer losliet voelde hij hoe dat de huid aan de binnenkant van zijn handen scheurde en een verschrikkelijke brandlucht de kamer vulde. Nadenken kon hij onmogelijk, concentreren op wat zojuist met hem gebeurde, daartoe was hij niet in staat. Franck lag op de grond tussen de zetel en de commode. zijn hele lichaam weigerde dienst en verkeerde in een soort van shock alles aan hem deed verschrikkelijk pijn. Hij wilde opstaan maar zijn benen weigerden hun dienst. Hoelang hij daar gelegen had kon hij onmogelijk achterhalen. Het was alsof alle kracht uit zijn lichaam vloeide en hij een deel werd van de vloer. Langzaam kwamen zijn hersenen weer bij positieven en begon zijn realiteitszin de situatie te evalueren. Zijn toestand was hopeloos dat besefte hij ook wel maar hier liggen blijven in onmiddellijke omgeving van die verdomde klok kon hij ook niet. Het was hopeloos om hem gesteld ook omdat er niemand in de buurt was die hem ter hulp kon snellen.
"Ik moet hier weg, dreunde het door zijn hoofd verder kwam hij niet met zijn overdenking Zie me hier nu liggen, niemand in de buurt om me omhoog te helpen. Franck keek om zich heen om de situatie te kunnen inschattende waarin hij nu verkeerde en zag dat zijn pyjama waarin hij naar het dorp was gereden was overal met bloed bevlekt was. Het werd hem op dit moment klaar dat hij zo niet liggen kon blijven, ook al omdat hij het enorm koud kreeg. IK MOET HIER WEG! Ik moet hier weg ! Zijn hele leven speelde zich hier op de grond in enkele tellen af. Hij zag de weer de ruïne die ze samen opknapten, de uren van hard labeur het plezier, de pijn, het verdriet en de vreugde die ze hier samen beleefden, en nu dit. Met de laatste krachten die Franck van heel diep uit zijn binnenste haalde, schoof hij naar achteren om zo met zijn rug tegen de muur te komen. Als hij zich nu met de voeten kon afzetten dan maakte hij kans om rechtop te kunnen staan. Centimeter na centimeter rees hij ondersteund door een onmenselijke wilinspanning langs de muur omhoog, tot hij uiteindelijk rechtstond. Hij hoorde zichzelf klappertanden maar was apentrots dat hij het zover had kunnen brengen. De auto! Schoot het door zijn hoofd, de auto. Hij moest zien om heelhuids in de auto te geraken, maar hoe? Hij stond nu wel recht maar durfde zich geen millimeter te bewegen, het was alsof de klok hem de weg versperde, hem gebood daar te blijven staan. Franck's ogen zochten naar een uitweg maar hij moest langs dat verdomde geschenk van Lis. "Lisbeth waar ben je!, Bevrijd me, alsjeblief kom hier heen! Lisbeth help me, alsjeblief". Hij wilde een pas vooruit zetten maar het was alsof de voeten aan de grond vastgeplakt waren. Na nog een immense poging kreeg hij het gevoel dat hij zijn evenwicht ging verliezen. Hij schoot als een afgevuurde kogen door de kamer en stond voor hij het zelf in de gaten had al midden in de gang. En weer dreunde de wens naar vrijheid door zijn hoofd. Naar buiten !! Uit het huis zover als mogelijk en zo snel als het kan weg van hier. Franck trok de voordeur open en rende als een kip zonder kop naar de Astor Martin die als de ultieme verlossing op hem wachtte. Het dak stond nog open en daarom ook sprong hij over het portier in de wagen. Een diepe zucht van verlichting en een gevoel van extase maakte zich meester van hem. Hij had dit heelhuids overleefd, hij was dat ding te slim af geweest. Lisbeth zou dit nooit geloven, dit was ook niet te geloven, dit was zo absoluut absurd, zo crimineel en idiootst. Dit kon door geen enkel normaal en logisch denkend mens als waar aangenomen worden. Aitsch! Aaie, wat is dat? Doordat Franck zijn handen op het stuur legde en dit vastgreep bemerkte hij pas wat met zijn handen gebeurd was. Nu eerst zag hij dat de binnenkant van de handpalm slijmerig en rauw voelde en dat beide kanten nat door het bloeden waren. Het was ook nu pas dat de pijn de overhand kreeg en de scheuten elkaar in een seconden tact elkaar opvolgden. Weer vloog de wens van WEG! !WEEEGG, weg van hier door zijn hoofd. Franck doorzocht met veel pijn de zakken van zijn pyjama om de sleutel te nemen en zo de motor te kunnen starten. Goh,--die lagen binnen op het aanrecht, daar had hij ze bij het decoreren van de ontbijttafel neergelegd. Alsof hij tegen een blinde muur gereden was zo voelde hij zich op dit moment. Zweet vormde zich als een dikke laag op zijn voorhoofd. Om hier weg te raken moest hij de sleutel zien te bemachtigen en daarvoor dus weer door de hel gaan. Alleen al bij de gedachte dat hij door de gang naar de woonkamer te moest rennen, en dan de sleutel zien te pakken krijgen en dan weer heelhuids uit het huist te raken, werd het hem zwart voor de ogen. Franck staarde voor zich uit en hoopte dat Elisabeth elk moment het erf zou oplopen om hem uit zijn precaire situatie te redden. Dit bleek dan toch een ijdele hoop want van die kant hoefde hij voor het moment geen hulp te verwachten.
feedback van andere lezers- Pake
Je bent zonder twijfel gezegend met veel fantasie en met verhalend vermogen, maar redactioneel rammelt je verhaal werkelijk aan alle kanten. Als je dit op school bij Nederlands zou presenteren dan kreeg je werkelijk een onvoldoende. Het moet je gewoon nog eens duidelijk gezegd worden. Je bent een wel heel ruwe diamant. Ik kan alleen maar herhalen wat ik je ooit eerder gezegd heb, ga op een schrijverskursus en laat je vormen.
Hoeselaar: Pake ik word dit jaar 76 en heb het Nederlands zo met en met geleerd, denk dat ik te oud ben om nog aan zulk een cursus te beginnen.
Bedankt dat jij je toch de moeite nam om me te lezen ook al deden je de ogen daarbij pijn.
Willy - Wee
Ik ben ook nog op zoek naar een mooie klok, maar weet je, ik doe het voorlopig wel met mijn horloge. Veronderstel ...
x
Hoeselaar: Ja, stel je voor dat je voor hetzelfde geld zo als Franck aankomt, dat zou dan erg zijn, niet?
Dank je wel
Willy
|
