|
< terug
Zoals het klokje tikt 22
Na drie of vier maanden verflauwde de aandacht van Jens naar mij toe, hoewel hij me graag in zijn gezelschap hield. Ik was een pluspunt voor hem; was geletterd en wist hoe om te springen met die mensen die hij voor zijn doeleinden nodig had. Daarom ook dat er een hoogoplopende ruzie ontstond, toen een van zijn toevallige kennissen een oog durfde te werpen op zijn Lisbeth. Ik wist dat Jens Franck enkel maar zolang nodig had, tot dat hij zijn einddoel binnen bereik zag, en dan zou hij hem als een uitgewrongen dweil wegsmijten. De feesten die Jens gaf, waren berucht om hun uitzonderlijke protsigheid en geldverachting. Het kon nooit te veel of goed genoeg zijn, alles moest overtreffend zijn, koste het wat het koste. Goederen waren hem belangrijker dan mensen. Volgens Jens was iedereen te koop als je maar de waarde kende of hem een waarde toedacht in overeenstemming met zijn kunnen. Natuurlijk liet Jens uitschijnen dat hij uniek en de man was die alles wist, maar in het achterhoofd zijn zwakten kende, en deze handig ja zelf gewiekst wist te omzeilen. Elk idee dat iemand naar voren schoof, bleek door hem al bedacht te zijn, maar nog niet tot uitvoering werd gebracht. Ja, en juist daar moest ik op Franck verliefd worden.
Lisbeth belandde met haar gedachten bij het feest dat Jens ter ere van zijn eigen verjaardag gaf. Ik kende bijna iedereen die op het plezierjacht verbleef of werkte, tot het keukenpersoneel toe, ja, zelfs de toiletdame werd in de tijd dat ik aan boord kwam een vriendin. Jens had haar al meerdere malen daarop geattendeerd, dat zij maar een werkvrouw was, en dus ook zo behandeld diende te worden. Nee, dat was te gortig voor me, en ik nam dit bevel dan ook niet ernst. Als gastvrouw moest ik de gasten die de loopbrug op liepen met hun naam en titel begroeten, en daar kwam ook een man die ze al meermaals bij Jens gezien had met zijn hand ver uitgestrekt om me te begroeten. De man die mij daar met een brede lach begroette bleek een vaste krachtige hand te hebben, en zijn ogen heel apart, ze straalden geloofwaardigheid en vastberadenheid uit. "Hallo, mijn naam is Franck Jennings, hier is mijn invitatie, ik geloof dat ik je al meer hier gezien heb, want ik ben ook een kennis van Jens".
De wijze waarop Franck de nadruk legde op 'ik ben ook een kennis' maakte me nieuwsgierig. Doordat er nog meerdere gasten de jacht opliepen kreeg ik niet de tijd om met deze gast een gesprek aan te knopen, maar dat ik dit zou doen, dat stond toen al als een paal boven water vast.
De wind had zich gedraaid en veroorzaakte onder op zee bijna een crash
"Goh, wat is die idioot daar aan het doen riep ze verschrokken en hield daarbij een hand voor haar mond. Ze zag beneden twee zeilboten die bij het wenden met elkaar in aanvaring kwamen.
"Wat 'n stommerik is dat die horen niet thuis op zo'n boot". Lisbeth ergerde zich als mensen zonder enige zeil ervaring zomaar aan het racen begonnen. Hier konden doden bij vallen, wat 'n klungelaars. Gelukkig liep alles met een sisser af, en kon ze zich verder aan het dagdromen zetten.
Ze was geheel uit wandelritme geraakt en zag dat ze bijna op het eindpunt aangekomen was. Ja, nu moest ze toch terug en ze stroopte haar trainingsmouw omhoog en zag dat ze al meer dan een uur aan het kuieren was. Omdraaien en terug, flitste het door haar hoofd. Franck zal niet weten waar ik zit en die maakt zich altijd zo druk als ik eens over tijd ben. Bij een van de menhirs die hier rondgestrooid lagen bleef ze even staan om zoals ze dat altijd deed haar spieren te stretchen. Gek toch dat ze beiden in hetzelfde beroep bezig waren, ik als binnenhuisarchitect en Franck als architect en dan zich troffen op een plaats waar de warboel tot kunst verheven werd.
De charme en aandacht die hij mij schonk gebiologeerde me, ik werd toen ongewild op slag smoorverliefd. Ja, ik had me natuurlijk tegenover Jens schuldig gevoeld waarmee ik dan toch al twee jaar min of meer verkering had. Hoe meer ik er nu over nadenkt, des te meer besef ik dat er nooit sprake was van een echte relatie tussen Jens en mij. Dat met Franck was veel sterker dan alles van te voren, dit ongelooflijke gevoel kon ik onmogelijk met Jens delen. Jens was zeker razend toen ik hem mijn liefde voor Franck opbiechtte, en het kwam dan ook tot een harde verbale confrontatie. Gelukkig was daar nog dat oude vrouwtje die voor een cateringbedrijf bij Jens werkte en die dit feest mee verzorgden. Zij kwam gelukkig op het juiste moment tussenbeide en bracht ons twee kemphanen tot inzicht. Later vernam ik dat hij deze vrouw en het bedrijf waarvoor ze werkte om die reden had ontslagen; ook al wist hij met stellige zekerheid dat ze het enkel om mij te beschermen deed. Eigenlijk kon Jens er niets aan doen dat hij zo handelde, hij had nooit geleerd hoe men met geld en met mensen om moest omgaan. Zij ouders waren al vroeg gescheiden en daardoor verbleef hij eens hier dan daar bij een van de ouderparen en omdat hij zag hoe zijn vader de mensen bedotte leerde hij zich dat ook aan. Hij speelde zijn ouders telkens hij iets meende nodig te hebben tegen elkaar uit en kreeg daardoor alles van hen gedaan.
Van de enkele druppeltjes zo-even was het nu aan het motregenen gegaan daarom zette ze een snellere pas in.
Het was nog maar 'n paar honderd meters tot ze Franck stevig omarmen kon, ze voelde net zoals in het begin van hun relatie weer in haar buik die vlinders de kop op steken. Mijn strategie is nu om Francky-boy tot boven het kookpunt uit te halen en hem dan die verwenbeurt toe te kennen die al lang op zich had liggen wachten. De beelden die ze voor haar geest haalde waarin ze alle remmen zou lossen, zou ze nooit met niemand anders delen. Omdat hun huis op een glooiende heuvel ligt kan ze het erf van hieruit nog niet zien maar de kromme door de wind gevormde zeedennen wel. Het geluksgevoel waarvoor ze zich eerst zelf schaamde maakte nu plaats voor een gevoel van uiterste euforie. Elke vezel van haar lichaam brandde van verlangen, het was alsof ze in vuur en vlam stond. Ze huppelde dan ook als een klein meisje in hink stap naar de dennen toe.
|
