Volg ons op facebook
|
< terug
Zoals het klokje tikt 24
"Trek het je niet aan meisje, je weet wie dat zegt,hé? Hij weet niet eens hoeveel pijn hij jou maar ook mij en Franck daarmee aandoet, het is een klier van een vent, ik weet nu nog altijd niet hoe dat ik het zoveel jaar met hem heb uitgehouden. Zeg het eens meisje, wat heb je op je lever".Lisbeth viel meteen met de deur in huis;
"Marianne is Franck bij jou? Ik heb bij ons het hele huis afgezocht, ben ook buitenom het huis gaan zoeken maar i vond hem niet, hij s nergens te bespeuren. Het ergste nog is dat ik het vermoeden heb dat er iets vreselijks gebeurd moet zijn, maar ik weet nog niet wat. Ik zou ook niet weten hoe of wat de oorzaak zou kunnen zijn van zijn verdwijning". "
Ach meisje, zo dadelijk staat Franck bij jou voor de deur met een bos bloemen in z'n hand en zegt hallo schat die zijn voor jou".
"Nee, Marianne ik maak me echt zorgen, ik ga iets verder van huis eens polshoogte nemen, ik bel je meteen terug als ik nieuws heb, ja dat beloof ik je, daaaag".
Eva had woord gehouden, het was wel iets later geworden maar ja dat heb je zelf ook niet in de hand met dat drukke maandagverkeer. Het geknars van rollende kiezelstenen onder de wielen van een stoppende auto bevestigde Lisbeth, dat Eva het erf opgereden was. Het portier draaide open en een bezorgd kijkende vrouw van om en nabij de vijf en dertig stapte uit een firmawagen. Het logo van een grootwarenhuisketen prijkte midden op de motorkap en aan de flanken van deze duur uitziende Van. De gestalte van de zoeven uitstappende vrouw bleek even groot te zijn als die van die in de deuropening bijna hangende Lisbeth. Het achterovergekamde en tot een staart gebonden bruine haar, blonk altijd alsof de zon zich zelf daarin spiegelde maar nu met het regenweer was daar nu weinig van te zien.
Eva kende dit koppel heel goed, misschien wel beter dan zij zichzelf. Zij en Lisbeth waren al van op school hartsvriendinnen, en hadden geen geheimen voor elkaar. Lisbeth's vriendin, is een vrouw waar je zogezegd paarden mee zou kunnen gaan stelen, een vriendin waar je echt op kon bouwen. Zoals het onder vriendinnen betaamd, kende ze alle geheimen die Lisbeth ooit had, en wist ze ook hoe daarmee om te springen, zonder dat ze eventuele brokken maakte. Soms was het frustrerend om al op voorhand een antwoord te weten, op een vragen die nog niet gesteld werden, maar wel door het met de jaren lang kennen verwacht konden worden. Wat Lisbeth bij haar achterover leunende houding meteen aan Eva's uitstappen opviel, was haar praktische kleding. Eva is altijd al een pragmatische vrouw geweest, en haar kleding was daar natuurlijk een bewijs van. Jeans en een slobbertrui, stevige wandelschoenen waren de kenmerken van deze vrolijk ogende en doortastende vrouw. In tegenstelling tot Lisbeth, draagt Eva het kastanjebruin haar in een gevlochten staart dat minder onderhoud vergt in haar drukke job. Het was telkens weer leuk als je onder het wandelen Eva's haarvlecht zag heen en weer wiegen. Eva is een vrouw met een klare kijk op de dingen, en ze heeft bovendien ook een uitgesproken mening, die ze dan met hand en tand weet te verdedigen. Niet voor niets staat ze aan het hoofd van een supermarktketen die door het hele land filialen bezit. Nu Eva over het erf naar Lisbeth loopt, zou een vreemde meteen aan haar manier van doen gezien hebben dat deze vrouw een sterke uitstraling bezat, dit is een leidinggevend iemand. Met uitgestrekte armen omhelzen zich de twee hartsvriendinnen waarbij het snikken en huilen sowieso al voorgeprogrammeerd was. Eva zette zich in diezelfde hurkende foetushouding als haar vriendin en vroeg op moederlijke toon wat er zoal voorgevallen was.
"Ik heb niet alles kunnen plaatsen wat je me aan de telefoon vertelde, Lis, dus vertel het me nog eens, wil je"? Waarbij ze haar arm bemoederend om haar schouders legde. Met horten en stoten begon Lisbeth haar relaas te doen al vanaf het zeldzame straatje en dito winkel. Telkens onderbrak ze haar verhaal om de neus te snuiven en haar ogen te betten.
"Dat wil dus zeggen dat Franck nog altijd niet terug is, en ook niets van zich heeft laten horen, tja dat is vreemd. Waarom staat de auto van Franck met het dak nog half open? Bij dit weer is dat toch een zonde, vind je ook niet"?
Eva liet haar vriendin even los en liep naar de wagen, keek in het compartiment, en hield verschrikt de hand voor de mond.
"Moet je dat zien, och kijk toch eens, heb je dat gezien het leder is volledig doorweekt, voor dat je dat weer droog hebt ben je al een paar dagen verder". Lisbeth verontschuldigde zich,
"Ben bij de auto geweest maar ik weet niet hoe dat allemaal werkt".Ze was blijven zitten en keek van daaruit naar Eva op, ze zei niets maar wees in de richting van de vensters waarbij haar tranen opnieuw opwelden. Eva liep in de richting waarheen de hand van haar vriendin wees en vroeg:
"Wat is daar, Lis. Wat bedoel je, waar moet ik naar kijken? Bedoel je de vensters? Wat is daarmee"? Doordat Lisbeth midden in een huilbui zat kwamen haar woorden maar half verstaanbaar uit haar mond en het enige wat Eva daaruit begreep was het woord bloed.
"Bloed bedoel je? Waar? Eva bleef voor het eerste venster staan en zocht naar eventuele sporen van bloed en ontdekte een dieprode vlek die ook op de regenwering van het kozijn te zien was. "Het is niet veel maar zo te zien lijkt het me dat vers bloed ".
feedback van andere lezers- Wee
Mooi de vriendschap tussen de twee vrouwen beschreven.
Ik houd van je details, hoe je de kleding beschrijft, de wiegende vlecht.
'waarbij het snikken en huilen sowieso al voorgeprogrammeerd was', vind ik leuk :) (is ook wel een beetje waar hoor).
x
Hoeselaar: Wee, ik schrijf zomaar voor de vuist weg maar heb wel een plot dat ik precies zo volg als dat ik het heb voorgesteld.
Weet wel waar dit eindigd maar kan nog in de loop van het verhaal veranderen
Willy
|
