Volg ons op facebook
|
< terug
Begin van een nieuw verhaal
Het is kwart over vier in de namiddag en de straat waarover Jeffrey fietst ligt er verlaten bij. Het is zo dat het hier nooit zo druk wordt als men dat van andere kleine steden gewoon is. Hier in de buitenwijken waar zich nieuwe bewoners gevestigt hebben, ziet het heel anders uit dan toen dit hier nog een oervervelend nest was.
Omdathij hier geregeld doorfiets, bleef hij wel eens aan de rand van het bos staan om het verschil te zien hoe dit dorp in een korte tijd veranderd was. Daar waar men de nieuwe school bouwde, daar lag vroeger een doorwaadbare oversteekplaats voor al het vee dat men met grote kuddes tot daarginds dreef, tot waar die dikke eik nog steeds staat. Goh dat waren nog eens tijden en ook weer niet, want het hele dorp werd dan in een roodgele stofwolk ondergedompeld die men al van veraf kon zien. Ergens ben ik blij dat dit voorbij is, want veel heeft het toen voor de bevolking niet opgebracht. En dan aan het eind als al die runderen op wagons geladen waren, begon het grote bezuip dat soms dagenlang aanhield en oneindig veel ruzies vechtpartijen en gewonden opleverde. Enkele van die barhouders zijn toen steenrijk geworden, maar die arme drommels die wekenlang in de meest erbarmelijke omstandigheden het vee tot hier moesten drijven, voor hen was het maar een habbekrats wat ze van dit werk overhielden. Het stof wegdrinken zeiden ze maar de verleidingen waren zo groot dat ze na twee dagen geen dollarcent meer overhielden. Hier, waar ik nu sta lagen tot een paar jaren terug nog de rails die de honderdduizenden stuk's vee naar de grote steden vervrachten moesten. En daar waar palen uit de grond steken, daar waren de omheiningen waarachter het vee gehouden werd. Een heel groot deel van de houten gebouwen die toen in allerijl werden opgetrokken waren even snel weer met de grond gelijk gemaakt als hadden ze nooit bestaan. Nee! Ik heb ongelijk. Kijk daar links van me, daar, daar heel in de verte, het is van hieruit bijna niet meer te zien, daar staan nog enkele van die oude houten gebouwen waar vroeger de veedrijvers hun centen verteerden. Dit stuk spookstad heeft de gemeente extra laten staan en onderhoudt het zelf voor de toeristen die nu in dikke sleeën deze wegen plat rijden. Op de weg hiernaartoe had Jeffrey evenbij het nieuwe tankstation annex wegrestaurant halt gehouden om daar een kleinigheid tot zich te nemen. Hij was een trouwe klant geworden die men met zijn voornaam aansprak. Bij zijn bezoek zag hij een jong stel dat met een jeep aan kwam rijden en het restaurant al kibbelend betraden. Zij was de baas dat zag je meteen want hij liep als een verslagen haantje achter haar aan en droeg daarbij een dikke aktetas. Dit paar trok zijn aandacht omdat ze zo sterk van karakter van elkaar verschilden. Bij het kiezen van de tafel was zij het die de plaatsen koos, bevelen gaf wat de consumptie betrof. Een blik van haar was genoeg om Jeffrey duidelijk te maken, dat hij zich met zijn eigen zaken bezig moest houden. Een ouder echtpaar kwam langs de tafel waaraan Jeffrey plaats had genomen en stootte onvrijwillig tegen hem aan, waarbij de vrouw een onverstaanbare "sorry" liet horen, en hem met haar sneeuwwitte tanden toelachte. De man die haar begeleidde keek me verwaand aan alsof hij van ik weet niet waar afstamde, waarbij hij een gewillig groetje aan hem verspilde in de vorm van een vingertip op de hoedrand van zijn Stetson. Soms als hij er langs fietste vond hij de parking helemaal vol, maar vandaag was het rustig alsof het een regendag zou worden. Hij had in het restaurant een kleinigheid tot zich genomen en was bij het naar buiten gaan tegen een oude vriend aan gestoten die hij in geen jaren meer gezien had. Perry, zo heette hij, werkte vroeger in de zagerij die vlak naast het postkantoor lag, waar hij toen als postbode werkte. Telkens als hij met zijn jeep van zijn brieventoer terugkwam en even tijd had, maakten ze gezamelijk een babbeltje. Ze hadden ieder afzonderlijk en zonder dit te van elkaar te weten een meisje kennen geleerd dat uit hetzelfde dorp was waar zij ook woonden. Een van hem was Jeffrey's vrouw geworden en dat andere meisje was met Perry getrouwd zonder datt ze dat van elkaar wisten. Perry was dan ook op de begrafenis van zijn vrouw geweest, nu twaalf jaar geleden. Perry en Manny wonen in het buurdorp en ze hebben drie zonen waarvan de oudste ook al grootvader is geworden. Het was toch fijn om nog eens iemand tegen het lijf te lopen waar je vroeger zoveel mee omging.De laatste keer dat ze elkaar tegen kwamen, was vlak voor de Kerstmis van verleden jaar. Jeffrey had Perry teon niet meteen herkend maar toen hij Manny zag wist hij meteen wie dat ze waren. Als je ouder wordt laat het geheugen steekjes vallen. Manny was ziek zoals zijn Perry hem toevertrouwde, hij was even naar dit restaurant gekomen omdat bij hun in het dorp geen winkeltje meer is en hij voor de krant tot hier moest komen.
feedback van andere lezers- Pake
Willie, omdat dit het begin is van een nieuw verhaal, moet je het ook helder en stevig neerzetten. Het zit nu vol kleine foutjes, maar ook de intermenselijke verhoudingen/relaties mogen steviger uit de verf komen. Kijk er naar nog eens naar. Niet te snel alweer verder willen.
*, [commentaar],(weg)
door Hoeselaar
Het is kwart over vier in de namiddag en de straat waarover Jeffrey fietst ligt er verlaten [tegenwoordige tijd]bij. Het is zo dat het hier nooit zo druk word*t als men dat van andere ka*leine steden gewoon is. Hier in de buitenwijken waar zich nieuwe bewoners [verleden tijd]ha*dden gevestigd, zag het heel anders uit dan toen dit hier nog een oervervelend nest was.
*Omdat hij hier geregeld doorfietst*, bleef hij wel eens aan de rand van het bos staan om *(het verschil) te zien hoe dit dorp in een korte tijd veranderd was. Daar waar men de nieuwe school bouwde, daar lag vroeger een doorwaadbare oversteekplaats voor al het vee dat men met grote kuddes tot daarginds dreef *tot daar waar die dikke eik nog steeds staat. Goh dat waren nog *eens tijden en ook weer niet, want het hele dorp werd dan in een roodgele stofwolk ondergedompeld die men al van veraf kon zien. Ergens ben ik blij dat *dit voorbij *is, want veel heeft het toen voor de bevolking niet opgebracht. En dan aan het eind als al die runderen op wagons geladen waren, begon het grote bezuip dat soms dagenlang aanhield en oneindig veel ruzies vechtpartijen en gewonden opleverde. Enkele van die barhouders zijn toen steenrijk geworden*, maar die arme drommels die wekenlang in de meest erbarmelijke omstandigheden het vee tot hier moesten drijven, voor hen was het maar een habbekrats wat ze van dit werk overhielden. Het stof wegdrinken *zeiden ze maar de verleidingen waren zo groot dat ze na twee dagen geen dollarcent meer over*hadden. Hier*, waar ik nu sta lagen tot een paar jaren *terug nog de rails die de honderdduizenden stuk*s vee naar de grote steden vervrachten moesten. En daar waar palen uit de grond steken, daar waren de omheiningen waarachter het vee gehouden werd. Een *(heel) [of: “Het grootste deel..] groot deel van de houten gebouwen die toen in allerijl werden opgetrokken waren even snel weer met de grond gelijk gemaakt*, als hadden ze nooit bestaan. Nee! Ik heb ongelijk. Kijk daar links van me, daar, (daar) heel in de verte, het is van hieruit bijna niet meer te zien, daar staan nog enkele van die oude houten gebouwen waar vroeger de veedrijvers hun centen verteerden. Dit stuk spookstad heeft de gemeente *expres extra laten staan en onderhoudt het zelf voor de toeristen die nu in dikke sleeën deze wegen plat rijden. Op de weg hiernaartoe had hij even halt gehouden bij het nieuwe tankstation annex wegrestaurant om daar een kleinigheid tot zich te nemen.
*[even terughalen over wie je het hebt!]Hij was een trouwe klant *[over wie heb je het?]geworden die men met zijn voornaam aansprak. Bij zijn bezoek zag hij *een jong stel dat met een jeep aan kwam rijden en het restaurant al kibbelend betraden. Zij was de baas dat zag je meteen want hij liep als een verslagen haantje achter haar aan en droeg daarbij een dikke aktetas. Dit paar trok *(meteen) zijn aandacht omdat ze zo sterk van elkaar verschilden. Bij het kiezen van de tafel was zij het die de plaatsen koos, bevelen gaf wat de consumptie betrof. Een blik van haar was genoeg om Jeffrey te zeggen dat hij zich *maar beter met zijn eigen zaken bezig *kon moest houden. Een ouder echtpaar kwam langs de tafel waaraan hij plaats had genomen en stootte onvrijwillig tegen hem aan, waarbij de vrouw een onverstaanbare"sorry" liet horen en hem met (haar)( sneeuw)ivoorwitte tanden toelachte. De man die haar begeleidde keek me verwaand aan alsof hij van ik [wie is ik?]weet niet waar afstamde, waarbij hij een gewillig groetje aan me verspilde in de vorm van een vingertip op de hoedrand van zijn Ste*tson. Soms als hij er langs fietste vond hij de parking helemaal vol*, maar vandaag was het rustig alsof het een regendag zou worden. Hij had daar *[waar?] een kleinigheid tot zich genomen en was bij het naar buiten gaan tegen een oude vriend [Perry?] aan *gelopen gestoten*, die hij in geen jaren meer gezien had. Perry werkte vroeger in de zagerij die vlak naast de het postkantoor lag, waar hij toen werkte. Telkens *als hij met zijn jeep van zijn toer terugkwam *maakte hij even tijd *(even tijd had, maakten ze) *voor een babbeltje. Ze hadden ieder afzonderlijk en zonder dit te weten een meisje leren kennen dat uit *(een en) het zelfde dorp stamde *als waar zij ook hun levenslicht vonden.
>>>hier begint het echt verwarrend te worden, al die mensen en relaties beter neerzetten
Hoeselaar: Je hebt volkomen gelijk Pake en ik ben dan ook blij dat je me onder de armen grijpt. Mag ik weten waarvoor het * teken staat, sorry dat ik je dit vraag, je zal me wel voor achterlijk houden maar dat kan me niets schelen, ik wil deze taal en haar mogelijkheden onder de knieen krijgen
Willy - greta
Gewoon leuk begin van een prettig verhaal Hoeselaar!
Hoeselaar: Dank je wel Greta, gelukkig heb ik Pake hier gevonden die mijn tekst doorneemt en me op fouten wijst, zo leer ik nog iets bij. - Wee
Je bent een doorbijter, Willy, ik heb bewondering voor je en ga je nieuwe verhaal graag volgen.
Laat je je klokje ook nog wel door tikken?
x
Hoeselaar: Dank je wel Wee, ben blij dat je me volgen gaat en wat het klokje betreft , ben ik gestopt omdat er geen reacties meer kwamen en daardoor dacht dat het verhaal misschien te eentonig werd hoewel dit niet het geval is
Prettige avond
Willy - hettie35
Een fijn verhaal om te lezen willy, fijn dat Pake je wat tips geeft
dat hebben we allemaal nodig als we gaan schrijven.
Een royale uitstekend hoort hier. Groetjes Hettie
Hoeselaar: dank je wel meiske lief dat je even tijd vond om me te komen lezen, groetjes aan heel de familie van een onbekende bekende
Willy
|
