Volg ons op facebook
|
< terug
beestig verhaal 6.1
Jessy wist niet waar ze het had. Verbaasd keek ze toe hoe de deftige dame van de Bentley uitstapte en vervolgens niet alleen Astrid, maar eveneens Louis bleek te kennen. Haar verbazing maakte snel plaats voor een binnenpretje van formaat, toen ze van op de zijlijn meemaakte hoe de deftige dame Max, de parkwachter, ongegeneerd de mantel uitveegde. Als een onvervalste Spaanse furie zette ze hem op zijn plaats, waarop het slachtoffer van haar woede eieren voor zijn geld, en tegelijkertijd het hazenpad, koos.
"Zo, daar zijn we voorlopig van verlost" was haar droge commentaar, en in één beweging keerde ze zich naar Jessy toe.
"En wie mag dit schatje dan wel zijn?" Wie het schoentje past, trekke het aan, gniffelde Jessy, zich er bescheiden van bewust dat niet zij, maar Bandiet, het betreffende schatje was.
"Make, wat een verrassing," hoorde Astrid een mannenstem mompelen. Terwijl aaide de barones Bandiet , glunderde Jessy , probeerde Astrid haar hond te fatsoeneren met een nat tissuetje en piepte de Maltezer. "Wat een bende", verzuchtte de barones. Ze had meteen spijt dat ze gekomen was , want ze vreesde dat met deze onopgevoede bandieten helemaal geen fokprogramma kon gestart worden.
Toch vroeg ze sportief:"Komen jullie mee naar de tearoom van het Grand Hotel? Ik trakteer."
Met z'n allen verlieten ze de hondenweide. De viervoeters waren weer netjes aangelijnd en dribbelden braaf naast hun baasjes. Stiekem hoopten ze op een klontje of een koekje met een frisse slok erbij.
Bas z'n neus verried hem niet, hij herkende deze dadelijk en herinnerde zich het huis en de stallingen waar hij met z'n broers en zussen opgroeide. De grote weide en de bossen achter het huis staan nog diep gegrift in zijn geheugen. Daar kon hij zich tenminste uitleven en konijnen achternajagen.
Aan de uitgang van het park trekt Bas zich met een stevige ruk los van Louis en rent als een bezetene naar "de barones" die deze onverwachte uitbraak niet had zien aankomen. Pardoes struikelt ze en valt achterover in het gras met Bas naast zich, likkend aan haar handen. Het paniekerige geroep van Louis, dat overstemd wordt door het luid geblaf van de andere honden, verdwijnt in het niets.
Jessy aanschouwde de chaos met een mengeling van leedvermaak en ontzetting, maar met haar nuchtere verstand en praktische ingesteldheid nam ze onverwijld de touwtjes in handen.
Met een hoffelijk gebaar hielp ze de arme barones overeind, kalmeerde Bas en droeg Preciosa over aan de armen van Astrid. Ondanks haar spontane afkeer van deze laatste, had ze er in de gegeven omstandigheden toch wel mee te doen en in een opwelling sprak ze het ontredderde groepje toe.
"Mensen, dit gaat hier helemaal fout, mevrouw, bedankt voor het aanbod, maar in deze toestand laten ze ons in geen enkel etablissement binnen. Ik woon hier vlak om de hoek, kom gewoon gezellig allemaal bij mij een kop koffie drinken, dan kunnen we gelijk een beetje kennismaken met elkaar"
"Wat is het hier gezellig", verzuchtte Astrid , toen ze met z'n allen rond een grote tafel gingen zitten. Ze keken recht in de veranda die achter het huis gebouwd was. Daar gaven twee jonge meisjes enkele kleuters een fruitpapje, schattige peuters met blonde krulletjes kropen over de mat en een baby deed een dutje in zijn park. De poezen soesden en genoten achter het glas van de zon.
Jessy was in de weer met koffie en frisdrank en vertelde terloops dat ze onthaalmoeder was, sinds kort had ze enkele kinderverzorgsters in dienst genomen om haar te helpen.
Na wat gebabbel over alledaagse dingen besloot Astrid dat het tijd werd om het heikele onderwerp ter sprake te brengen. Terwijl ze zich tot niemand in het bijzonder richtte begon ze met een onvaste maar vriendelijke stem: "Ik zou jullie iets willen vragen. Omdat ik onlangs gescheiden ben zoek ik dringend werk. Mijn droom is om honden te fokken. Maar omdat ik niet over een startkapitaal beschik vrees ik dat het bij een droom zal blijven. Mocht iemand van jullie hulp nodig hebben bijvoorbeeld als gezelschapsdame of als kinderoppas , op mij kan je rekenen."
In spanning wachtte ze of iemand zou reageren.
Louis zat er bij en keek er naar. Zijn inbreng bleef beperkt tot het nippen van z'n koffie en het instemmend beamen wat de anderen zegden. In bijzijn van zijn moeder, de barones, voelde Louis zich altijd zo klein en kwetsbaar, niet dat dit anders beter aanvoelde maar toch, bij haar was het helemaal "down the ladder". Hij rolde zich helemaal terug in zijn eigenste ik. Daar voelde hij zich veilig.
Bas daarentegen liet uitgebreid zijn neus z'n werk doen. Ondertussen kan hij zowel Bandiet als Preciosa rekenen onder zijn vrienden. Zijn triestige blik en lange flaporen vielen in de smaak van Preciosa, die het innerlijke van zijn "hond zijn" doorzag. Voor haar had hij een boontje.
Bandiet daarentegen is een toffe speelse rebel, een vriend om mee te dollen. Deze maakte er steeds weer een spelletje van om Bas in z'n oor te bijten en dan op de vlucht te slaan, wetende dat hijzelf toch tien keer sneller was. In de kleine, maar prachtig ingerichte tuin was het een kabaal van jewelste toen deze twee achter elkaar aanzaten. Preciosa bekeek hen vanachter de glazen verandadeur en kreunde zachtjes.
Het gerinkel van de deurbel deed alle hondenoren spitsen
feedback van andere lezers- Wee
Een beestig kabaal in een menselijk verhaal :)
Erg leuk, schrijvers!
x
elpe: Ook wij zijn benieuwd hoe het zal lopen....
|
