|
< terug
Zoals het klokje tikt 30
Lisbeth had telefonisch een advertenties in de plaatselijke dagbladen laten plaatsen om achter de eventuele verblijfplaats van Franck te komen. Eva was blij met dit besluit. De onzekerheid van het niet weten wat er werkelijk gebeurde, vrat aan hun beider gemoed, liet hen geen rust. Daarom ook dat Lisbeth besloten had om de volgende nacht toch maar in haar eigen huis te blijven, wie weet kon Franck onverwacht terug komen, want de laatste nacht had ze bij Eva geen oog dicht gedaan. Dit schuldgevoel dat ze tegenover Franck ondervond knaagde en had het slapen onmogelijk gemaakt. Stel, dat hij terug komt en voor een gesloten deur staat, dat kan toch niet, hé? Hoe dat ze het huis verliet, en of ze de voordeur open had laten staan wist ze niet meer, het was dan ook zo een moeilijke dag geweest. Het was Eva die Lisbeth uit haar gepeins haalde en vroeg of ze dan toch niet iets eten wilde. Voor zover als ze wist had Lisbeth sinds gisteren geen hap meer tot zich genomen en was het enkel thee die haar maag vulde. Ze drong aan om een sneetje tot zich te nemen, maar Lisbeth's hoofd schudde van nee. Zo had ze haar vriendin nog nooit meegemaakt, er had zich dan ook nog nooit zo een situatie voorgedaan, gelukkig maar. Lisbeth had de hele bovenverdieping onderste boven gehaald, elke lade doorgewoeld elke plastiekzak of doos leeg gegooid, het matras omgekeerd, onder kast en bed naar aanwijzingen gezocht maar niets gevonden dat een reden van zijn verdwijning verklaarde.
Alleen al bij deze gedachte dat Franck misschien gewond buiten moest liggen, liet haar geen rust vinden, zodat ze tot dit besluit kwam in het vervolg thuis te blijven. Gelukkig bleef het volgende nacht rustig. Eva die als eerst beneden was liep meteen de stal in waarin ze gisteren de auto van Franck hadden ondergebracht om hem te laten drogen. Eva was op technisch vlak veel meer onder zich uit dan Lisbeth, ze had dan ook meteen de sleutels van de bolide meegenomen. Het was zo een van die oude sportautos die haar dromen liet, en daarom graag achter het stuur wilde zitten. Het leer was nog steeds door en door nat zodat er van rijden geen rede kon zijn. Daarom dat ze nieuwsgierig als ze is, nog wat in de stallen rond snuffelde en een grote grasmaaier ontdekte. Tja nu het gras buiten toch hoog stond kon ze zich deze luxe wel veroorloven om met dit monster een toertje te draaien. Maar daarvoor moest ze wel eerst de sportwagen uit de stal krijgen, en dat was het probleem. Gisteravond hadden ze met hun twee-en deze auto de stal ingeduwd waarbij Lisbeth duwde en Eva stuurde. Eva zocht naar iets dat ze op de zetel kon leggen en zo het voertuig naar buiten rijden. Ze vond een deken die over een kruiwagen heen lag die Eva dan ook gebruikte om haar kleding bij dit manoeuvre te beschermen. Ze liep naar binnen haalde de sleutel die ze nu wist te hangen en reed de bolide het erf op. Enkele minuten later sprong Lisbeth met twee stappen gelijk van de trappen af terwijl haar hart dubbel sloeg. Het geronk van de grasmaaier deed haar emotievol juichen. Dit geluid kende ze maar al te goed. Als in een trance liep ze het erf op om haar Franck in haar armen te sluiten niet wetend dat de bestuurder niemand anders was dat Eva. De vreugde van zojuist veranderde op slag in een diepe ontgoocheling die ze dan ook razend van woede van zich af schreeuwde. Dit gebeurde uit pure vertwijfeling, zo had Eva het zeker niet bedoeld en liet het gevaarte dan ook staan waar het stond en liep op Lisbeth toe.
"Sorry, Lis, ja sorry ik had je moeten vragen en je er op voorbereiden. Goh meisje toch". Het schokkend lichaam van Lisbeth hing als het ware tegen Eva aan. Eva kon dan wel leiding geven maar deze emotie was voor haar ook teveel.
"Sorry Lis,sorry Lisbeth, sorry ik had beter moeten weten. Het was het mobieltje van Lisbeth dat rinkelde;
"Ja, hallo, met wie? Kunt u binnen tien minuten terug bellen want hier buiten is er een hels lawaai waardoor ik u niet kan verstaan". Eva loste haar omarming en deed de motor stoppen.
"Wie was dat, heb je nieuws van Franck? Lisbeth bleef besluiteloos staan alsof ze niet begreep wat er gaande was, en zei;
"Ik heb het niet begrepen, ik meende dat die man over de universiteit sprak, maar heb hem gezegd om over tien minuten nog maar eens terug te bellen". Lisbeth wreef met de rug van haar hand een traan van haar wang en snikte nog even na. Eva die haar vriendin vragen aankeek en niet begreep waar dit gesprek over ging, vroeg nog eens ging het over Franck Lisbeth schudde van neen, hij zei dat hij me spreken wilden maar vertelde me niet waarover". Samen gearmd liepen ze naar binnen, de kolos van een grasmaaier recht voor de huisdeur gestald. Ik ga een kopje thee zetten bood Eva aan en verdween voor even de keuken in. Lisbeth zat aan de tafel waar de Pendule nog altijd verkeerd om geplaatst stond en draaide haarmobieltje heen en weer. Bij het tweede geluid opende Lisbeth haar telefoon en hoorde aan de andere kant van de lijn een energieke stem achter Lisbeth vragen. Hij wilde contact opnemen en het liefst een persoonlijk gesprek voeren en als het even ging binnen een kwartier. Hij verbleef in een pension aan de hoofdstraat van het dorp waar zij woonde, hij had daar zijn intrek genomen om dit gesprek te kunnen voeren. Eva die met de kopjes aan gedragen kwam vroeg nogmaals of het gesprek over Franck ging.
"Binnen een kwartier is deze man hier en ik weet nog steeds niet waarvoor hij me zo dringend spreken wil. Hoe zie ik eruit, kijk eens Eva, heb ik niet te zeer gezwollen ogen en zie je dat ik gehuild heb". Eva knikte van niet maar wist wel beter. " hij zal zo wel hier zijn, aan zijn stem te horen moet het een jonge man zijn, zou hij iets weten van Franck of kent hij hem misschien wel, ach ik weet het allemaal niet meer, het is me eht teveel aan het worden".
|
