|
< terug
Zoveel maanden later
Hier zit ik dan, zoveel maanden later en nog steeds geen stap vooruitgekomen, en ook al is de lucht blauw als nooit eerder, ik voel me gewoon rot.
Vraag me niet wat ik nu het liefst zou willen doen, ik zou het bij God niet weten, liefst van al zou ik alleen willen zijn. Me van niemand iets te hoeven aantrekken, geen gekibbel ook. Ik voel de kilte over mijn ziel zweven, ik voel hoe de sombere gedachten weer komen opzetten.
Ik heb een zodanige nood aan warmte en genegenheid die me op een speciale manier zouden moeten toegediend worden.
Ik voel ook dat ik me afsluit van andere mensen, ook al menen ze het echt goed met mij, ik keer me in mezelf.
Mijn eens zo sterke wil is geknakt, heeft een stevige knauw gekregen. Nu alles achter de rug is besef ik weer hoe hard ik haar nodig heb, en al zegt er iets in mij vanbinnen haar te haten, toch weet mijn hart dat ik in de fout ben gegaan. Ik zal waarschijnlijk geen rust vinden vooraleer ik me daar heb bij neergelegd.
Misschien brengt de komende lente wel een andere kijk op dingen, misschien staan er mooie dingen te gebeuren, misschien...
feedback van andere lezers- geertje
Ik ben er zeker van !
Mooi kortverhaal Johan. Jouw pesonage...'n mysterie nog.
de hoed, wat was er met de hoed ? :-)
liefs
roggemanj: de hoed draag ik graag als ik mijn mooie wandelingen maak.. - Ghislaine
Met genoegen gelezen. Een tip waar je mee doet wat je wenst;
Het woord God wordt steeds met een hoofdletter geschreven. In dit geval zou ik het vervangen of weglaten.
roggemanj: bedankt voor je goddelijke tip :-) - Leona
hoed? Welke hoed? is hij eruit gehaald?
drie keer herlezen, geen hoed gevonden ...
zal ik dan maar gaan slapen ;)) denk dat het nodig is hé!!
jaja, er komen zeker mooe dagen, de baby komt :))
roggemanj: bedankt voor je leuke reactie - puk
De lente komt, het licht versterkt, maar de mensen zijn hetzelfde.
roggemanj: Hopelijk versterk ik samen met het licht..
|
