Volg ons op facebook
|
< terug
Basje (3)
Gerlin had net gevraagd aan zowel Basje als Anton om eens met hen te kunnen praten. Basje stond nog steeds even stil naar zijn tenen te staren, terwijl Anton meteen naar voren was gelopen. Hij ging bij op het verhoog staan, vlak naast Gerlin.
Basje durfde niet op te kijken en nog veel minder durfde hij te bewegen. Wat moest hij nu doen? Iedereen wachtte op hem. Er was duidelijk iets aan de hand en hij had er iets mee te maken, maar wat? Hij wist het echt niet. Hij kwam slechts een keer per maand buiten, om zijn inkopen te doen bij Ineke. Deed hij daar iets verkeerd mee? Terwijl Basje zo stond na te denken, stond Anton van zijn ene been op zijn andere te wippen op het verhoog. 'Kom op, Gerlin, vertel me nou! Wat is er aan de hand? Heb ik iets gewonnen?' vroeg hij vrolijk.
'Nee Anton, je hebt niets gewonnen. Ik vrees zelfs dat ik niet zo'n prettig nieuws voor je heb', begon Gerlin. Antons gehuppel verminderde en uiteindelijk stond hij stil.
Omdat alle blikken nu terug naar voren waren gericht, durfde Basje weer op te kijken. Hij zag dat Antons gezicht een beetje fronste. Zelf was hij ook bang voor wat er komen zou. Hij wist dat hij er ook iets mee te maken had. Maar wat hadden hij en Anton nu gemeen? Nog minder dan niets, zo dacht Basje.
'Luister Anton. Je weet dat iedere bosbewoner zijn eigen taak heeft in dit bos. De familie Eend zorgt er voor dat het bos proper blijft, Ineke heeft haar groentewinkeltje, de Fladdertjes verzorgen alle feesten in het bos, Simon Uil is dokter, en ga zo maar door. Iedereen helpt mekaar, maar dat wist je al wel.'
Anton knikte en hij keek een beetje bang voor wat komen zou.
'Iedereen die je hier ziet', ging Gerlin verder, 'doet wel iets voor het bos. Nu zijn ze de laatste tijd een beetje ontevreden. Weet je waarom?'
Anton staarde nu ook naar zijn tenen. Hij durfde niet meer om zich heen te kijken. Basje was echter helemaal verbaasd. Niemand had hem ooit verteld dat je iets moest doen in het Grote Bos om er te mogen wonen. Als hij dat geweten had, had hij wel een andere plaats gekozen om te wonen.
'De bosbewonertjes zijn een beetje ontevreden over jou, omdat je nooit iets doet in het bos, Anton. Je hebt miljoenen vrienden en bent in zovele clubs in de aangrenzende bossen, maar je hebt hier nog nooit iets gedaan om de bewoners hier te helpen.' Gerlin zei dit op een rustige manier. Ze was helemaal niet boos, omdat ze wist dat Anton het nooit met opzet had gedaan. Ook wilde ze Basje helemaal niet kwetsen, want wat ze zei, was ook aan hem gericht.
'Het is niet dat ik jullie niet wil helpen,' stamelde Anton verlegen. 'Ik ben gewoon nergens goed in.'
Onder de toeschouwers klonk wat gemompel. Basje keek nu heel aandachtig naar Anton. Als hij nergens goed in is, dan ben ik echt een nietsnut, zo dacht hij bedroefd. Hij wilde zich omdraaien en zijn voordeur achter zich sluiten, zodat hij er niets meer mee zou te maken hebben. Net toen hij dat wilde doen, riep er een bosbewoner vanuit het publiek: 'Als jij in niets goed bent, Anton, dan is Basje echt niets waard!'
Gerlin keek woedend om zich heen. Wie had zoiets beledigends durven zeggen?
'Ik wil niet dat er iemand hier zo spreekt!' zei ze boos. 'Zo over een mede bosbewoner spreken is nog veel erger dan niets te doen in het bos!'
Het werd muisstil onder de toeschouwers. Niemand durfde meer te bewegen.
'Ik ben er zeker van dat Basje en Anton het niet met opzet hebben gedaan. Als niemand hen ooit verteld heeft dat we graag hebben dat ze helpen in het bos, is het zelfs helemaal hun schuld niet, maar onze schuld, omdat we het hen niet vertelden,' ging Gerlin streng verder.
Basje voelde zich nu helemaal vreemd. Hij was beschaamd, omdat hij daar maar stond te staan, maar hij was ook zeker verbaasd. Verbaasd omdat Gerlin hem verdedigde. Waarom deed ze dat? vroeg hij zich af. Ze kent me zelfs niet eens.
Gerlin keek eventjes vriendelijk van Basje naar Anton en weer terug. 'Iedereen is wel ergens goed in. Je moet het gewoon ontdekken in jezelf. Daarom stuur ik jullie twee op reis. Ik heb een goede vriend ergens in het zuiden, waar het lekker warm is. Hij leeft in zee en heet Armando. Als jullie hem ontmoeten, geef hem dan een dikke zoen van mij.'
Anton keek nu heel verbaasd. 'Moeten we samen op reis gaan en die vriend van je zoeken? En dan zullen we weten waar we goed in zijn? Dat vind ik wel heel vreemd!'
'Als je op reis bent, kom je soms in situaties die je niet had verwacht. Op die manier ga je dus zien hoe je er op reageert en waar je dus goed in bent. Snap je?' vroeg Gerlin.
Basje vond dat haar uitleg best wel eens zou kunnen kloppen; maar moest hij nu met Anton op reis? Iemand die hij helemaal niet kende? Iemand die zo gewoon was aan vrienden? Hij voelde zich heel onzeker over de hele situatie.
Hij schraapte zijn keel. 'Is het ook goed als ik gewoon naar een ander bos verhuis?' vroeg hij zo luid hij kon. Gerlin keek verbaasd op. 'Dat mag je, maar ik zou het jammer vinden mocht je van ons wegrennen.'
Het liefst van al zou Basje van alles en iedereen weg gerend hebben, heel zijn leven lang. Maar als donderslag bij heldere hemel, besefte hij dat hem dat nooit zou lukken. Als hij dan toch vrienden moest maken, zou hij het liefst bevriend zijn met iemand als Anton. Die durfde alles en zou steeds de leiding nemen.
'Wil je dan niet met me op reis, Basje?' vroeg Anton lichtjes gekwetst.
Basje raapte al zijn moed bijeen en glimlachte: 'Ik wil graag met je op reis, Anton!'
En zo gebeurde het.
feedback van andere lezers- GoNo2
Wacht op 't vervolg!
tinucha: komt er zo aan :) - Pake
Nou, nou, ik vind dat je in je verhaal sterk gegroeid bent. Lees nou je eerste aflevering nog eens door en trek die op naar het nivo van deze laatste aflevering. Ik vind het meer dan goed! Prima om voor te lezen op school! Je vind tzt wel iemand die er tekeningen bij kan maken. Ga vooral door.
*voutje
() weglaten
Gerlin had net gevraagd aan zowel Basje als Anton om eens met hen te kunnen praten. Basje stond nog steeds even stil naar zijn tenen te staren, terwijl Anton meteen naar voren was gelopen. Hij ging *bij op het verhoog staan, vlak naast Gerlin.
Basje durfde niet op te kijken en nog veel minder durfde hij te bewegen. Wat moest hij nu doen? Iedereen wachtte op hem. Er was duidelijk iets aan de hand en hij had er iets mee te maken, maar wat? Hij wist het *(echt) niet. Hij kwam slechts een keer per maand buiten, om zijn inkopen te doen bij Ineke. Deed hij daar iets verkeerd mee? Terwijl Basje zo stond na te denken, stond Anton *op het verhoog van zijn ene been op *(zijn)het andere te wippen. 'Kom op, Gerlin, vertel me nou! Wat is er aan de hand? Heb ik iets gewonnen?' vroeg hij vrolijk.
'Nee Anton, je hebt niets gewonnen. Ik vrees zelfs dat ik niet zo'n prettig nieuws voor je heb', begon Gerlin. Antons gehuppel verminderde en uiteindelijk stond hij stil.
Omdat alle blikken nu terug naar voren waren gericht, durfde Basje weer op te kijken. Hij zag dat Antons gezicht een beetje fronste. Zelf was hij ook bang voor wat er komen zou. Hij wist dat hij er ook iets mee te maken had. Maar wat hadden hij en Anton nu gemeen? Nog minder dan niets, zo dacht Basje.
'Luister Anton. Je weet dat iedere bosbewoner zijn eigen taak heeft in dit bos. De familie Eend zorgt er voor dat het bos proper blijft, Ineke heeft haar groentewinkeltje, de Fladdertjes verzorgen alle feesten in het bos, Simon Uil is dokter, en ga zo maar door. Iedereen helpt mekaar, maar dat wist je al wel.'
Anton knikte en hij keek een beetje bang voor wat komen zou.
'Iedereen die je hier ziet', ging Gerlin verder, 'doet wel iets voor het bos. Nu zijn ze de laatste tijd een beetje ontevreden. Weet je waarom?'
Anton staarde nu ook naar zijn tenen. Hij durfde niet meer om zich heen te kijken. Basje was echter helemaal verbaasd. Niemand had hem ooit verteld dat je iets moest doen in het Grote Bos om er te mogen wonen. Als hij dat geweten had, had hij wel een andere plaats gekozen om te wonen.
'De bosbewonertjes zijn een beetje ontevreden over jou, omdat je nooit iets doet in het bos, Anton. Je hebt miljoenen vrienden en bent in zovele clubs in de aangrenzende bossen, maar je hebt hier nog nooit iets gedaan om de bewoners hier te helpen.' Gerlin zei dit op een rustige manier. Ze was helemaal niet boos, omdat ze wist dat Anton het nooit met opzet had gedaan. Ook wilde ze Basje helemaal niet kwetsen, want wat ze zei, was ook aan hem gericht.
'Het is niet dat ik jullie niet wil helpen,' stamelde Anton verlegen. 'Ik ben gewoon nergens goed in.'
Onder de toeschouwers klonk wat gemompel. Basje keek nu heel aandachtig naar Anton. Als hij nergens goed in is, dan ben ik echt een nietsnut, zo dacht hij bedroefd. Hij wilde zich omdraaien en zijn voordeur achter zich sluiten, zodat hij er niets meer mee zou te maken hebben. Net toen hij dat wilde doen, riep er een bosbewoner vanuit het publiek: 'Als jij in niets goed bent, Anton, dan is Basje echt niets waard!'
Gerlin keek woedend om zich heen. Wie had zoiets beledigends durven zeggen?
'Ik wil niet dat er iemand hier zo spreekt!' zei ze boos. 'Zo over een mede bosbewoner spreken is nog veel erger dan niets te doen in het bos!'
Het werd muisstil onder de toeschouwers. Niemand durfde meer te bewegen.
'Ik ben er zeker van dat Basje en Anton het niet met opzet hebben gedaan. Als niemand hen ooit verteld heeft dat we graag hebben dat ze helpen in het bos, is het zelfs helemaal hun schuld niet, maar onze schuld, omdat we het hen niet vertelden,' ging Gerlin streng verder.
Basje voelde zich nu helemaal vreemd. Hij was beschaamd, omdat hij daar maar stond te staan, maar hij was ook zeker verbaasd. Verbaasd omdat Gerlin hem verdedigde. Waarom deed ze dat? vroeg hij zich af. Ze kent me zelfs niet eens.
Gerlin keek eventjes vriendelijk van Basje naar Anton en weer terug. 'Iedereen is wel ergens goed in. Je moet het gewoon ontdekken in jezelf. Daarom stuur ik jullie twee op reis. Ik heb een goede vriend ergens in het zuiden, waar het lekker warm is. Hij leeft in zee en heet Armando. Als jullie hem ontmoeten, geef hem dan een dikke zoen van mij.'
Anton keek nu heel verbaasd. 'Moeten we samen op reis gaan en die vriend van je zoeken? En dan zullen we weten waar we goed in zijn? Dat vind ik wel heel vreemd!'
'Als je op reis bent, kom je soms in situaties die je niet had verwacht. Op die manier ga je dus zien hoe je er op reageert en waar je dus goed in bent. Snap je?' vroeg Gerlin.
Basje vond dat haar uitleg best wel eens zou kunnen kloppen; maar moest hij nu met Anton op reis? Iemand die hij helemaal niet kende? Iemand die zo gewoon was aan vrienden? Hij voelde zich heel onzeker over de hele situatie.
Hij schraapte zijn keel. 'Is het ook goed als ik gewoon naar een ander bos verhuis?' vroeg hij zo luid hij kon. Gerlin keek verbaasd op. 'Dat mag je, maar ik zou het jammer vinden mocht je van ons wegrennen.'
Het liefst van al zou Basje van alles en iedereen weg gerend hebben, heel zijn leven lang. Maar als donderslag bij heldere hemel, besefte hij dat hem dat nooit zou lukken. Als hij dan toch vrienden moest maken, zou hij het liefst bevriend zijn met iemand als Anton. Die durfde alles en zou steeds de leiding nemen.
'Wil je dan niet met me op reis, Basje?' vroeg Anton lichtjes gekwetst.
Basje raapte al zijn moed bijeen en glimlachte: 'Ik wil graag met je op reis, Anton!'
En zo gebeurde het.
tinucha: Dank je! ik besef dat er aan het eerste deel iets schort.... ga er me dit weekend eens over buigen! want je weet hoe dat gaat, soms stromen de woorden zo uit je vingers en op andere dagen is de delete toets je beste vriend...
bedankt om weer de moeite te nemen van het zo grondig te lezen! - Hoeselaar
Knap, ik lees je verder
Willy
tinucha: dank je wel :)
|
