|
< terug
De Waarheid gepubliceerd in Muzikaal Verhalen
Niemand die het ooit begreep, niemand kwam te weten waarom. Zelfs Erwins vader had geen idee. Maar ja, die vond zichzelf dan ook een geschenk aan de mensheid. Hoe zou die nu kunnen denken dat hij de trekker was van het pistool waar de jongen mee schoot? Dat zijn lievelingslied zijn anders zo laffe, achterbakse zoontje veranderde in een openlijke, onvervaarde Nemesis. En in plaats van de waarheid uit zichzelf te halen, liet hij de meester van de jongen het graf in gaan als pedofiel.
Erwin voelde zich leeg en rustig. Na het schot was hij lekker op zijn kamer gaan spelen, eindelijk verlost van dat vreselijke lied. Van alle commotie in de buurt merkte hij niets. Hij nam simpelweg het gegil van de vrouwen en even later de loeiende sirenes op in zijn spel, zoals hij dat altijd gedaan had met geluiden van beneden.
Alles had hij altijd in zijn spel kunnen laten verdwijnen. Moeders belgerinkel bij het wegfietsen naar haar werk. Het vegen van vaders bezem als hij wachtte op de meester. Het klikken van het slot van zijn kamerdeur als vader hem insloot. De fluisterend stemmen en de rare geluiden van meester en zijn vader, geritsel van kleren, de twee mannen onder de douche. Het gegiechel van de jonge buurvrouw als zijn vader voor het huis met haar flirtte, terwijl de meester op zijn fiets stapte. De jaloerse stem van zijn moeder die dacht dat vader verliefd was op de buurvrouw.
De eerste woensdagmiddagen had hij de Waarheid van Marco Borsato nog wel kunnen inpassen, maar op een dag waren zijn angst en boosheid samen gesmolten in de muziek. De bal in zijn maag leek te stijgen om in zijn hoofd uit elkaar te spatten. Hij had zijn waterpistool op zijn speelgoed leeg geschoten in het ritme van het lied.
Dat was toen hij vier was, nu was hij tien. Borsato had zijn Waarheid vaak verkondigd en Erwins angst groeide bij elke noot, ook als hij het lied gewoon op de radio hoorde. Een jaar geleden had hij bij meesters komst tegen zijn vader gezegd:
"Ik wil buiten spelen, niet opgesloten op mijn kamer. En ik wil Kabouter Plop horen, niet die stomme Borsato."
Zijn vader had gelachen en hem toch in zijn kamer opgesloten.
"Niet zeuren en tegen niemand iets zeggen dan mag je vanavond mee op duiven schieten bij de beek."
Zijn vader had de cd zachtjes aangezet, tot De Waarheid begon. Toen dreunde het weer door het huis. Erwin schoot met zijn maïsschieter de lamp kapot. 's Avonds leerde zijn vader hem schieten.
"Elke man moet op duiven kunnen schieten, dan kun je iets nuttigers doen dan een boek lezen. Niet huilen, die duif maakt de stoep anders maar vuil."
Erwin vond het niet leuk en ging nooit meer met zijn vader mee. Maar op Marco's Waarheid schoot Erwin in het vervolg met zijn denkbeeldig wapen in het rond, pang, pang, pang-pang op het ritme van het lied. Hij was de koning te rijk toen hij naar de woensdagmiddagclub in het buurthuis mocht, hij sloeg geen middag over.
Al een jaar lang had Erwin het lied niet gehoord en zijn angst was diep weggestopt.
Vanmiddag ging de club niet door, alle leiders waren ziek, de kinderen werden naar huis gestuurd. Erwin zette teleurgesteld zijn fiets in de schuur en besloot in het leesboek van school te gaan lezen, dat boven op zijn kamer lag. Zijn laarzen liet hij in de schuur staan. Onderaan de trap schopte hij tegen een tas, er vielen schoolschriftjes uit. Wie zette die daar nu neer, vader hield niet van rommel. Op de trap vond hij vier schoenen in een grote maat. Zijn vader werd vast heel boos als hij dat zag, Erwin mocht nooit met schoenen naar binnen, daarom droeg hij meestal laarzen, die kon hij gemakkelijk uitdoen. Niemand kwam hier met schoenen naar binnen, anders werd het huis vuil.
Erwin wilde net de deur van zijn kamer opendoen toen Marco Borsato door het huis galmde. De Waarheid. Ineens zat de angst weer in zijn hoofd en stond hij met zijn vaders wapen in de hand te schreeuwen.
"Lelijke vuilmaker, rommelbeest, ik ga iets nuttigers doen dan een boek lezen."
Meester kwam uit de badkamer toen Erwin schoot, zijn vader trok net zijn shirt aan. Net als bij de beek met de duif moest Erwin huilen toen meester aan zijn voeten viel, maar hij veegde gauw zijn tranen weg voor pa ze zag.
"Die maakt het huis niet meer vuil." zei Erwin trots.
De politie begreep niets van Erwin. Als hem gevraagd werd de waarheid te vertellen begon hij met een denkbeeldig wapen om zich heen te schieten. En op de vraag:
"Waarom schoot je je meester dood, had hij je iets gedaan?" antwoordde hij steeds:
"Omdat het een vuillak was en om De Waarheid."
De psychologen sloten na een jaar het onderzoek met 'misbruikt door leraar'.
Toen Erwin weer thuis kwam werkte zijn moeder op donderdag. Zijn vader had een nieuwe vriend, een tennisleraar die van André Hazes hield.
feedback van andere lezers- Vansion
af - zo goed als perfect
- puk
Dank je. Het is ook geweldig om het in een boek te zien. - geertje
ronduit shitterend, marja
geen woord dat niet op zijn plaats staat
dat einde zegt zoveel in weinig woorden
André Hazes.... :-)
AF !
groet
puk: Dank je.
|
