Volg ons op facebook
|
< terug
Basje (4)
Basje en Anton waren op reis. Ze moesten een zekere Armando zoeken, die in zee leefde. Als ze hem zouden vinden, zouden ze ook weten waar ze goed in waren. Zo had Gerlin hen verteld. Anton had een auto, daar zouden ze mee op weg gaan, helemaal naar het zuiden.
'Het is toch weer een oh zo mooie ochtend, denk je ook niet, Basje? En kijk eens naar al die bloemen en mooie struiken langs de weg. Ik had nooit gedacht dat er naast drukke bezigheden ook nog een mooie buitenwereld bestond.' Antons lange oren flapperden in de wind. Het was namelijk geen gewone auto waarin ze reden, het was een cabrio, je weet wel, zo'n auto zonder dak. Toen Basje dat gezien had, die ochtend, was hij dolblij geweest. Hij voelde toen al hoe de wind later die dag door zijn vacht zou waaien.
'Ja, ik weet wat je bedoelt.' Basje sloot eventjes zijn ogen en glimlachte. De wind voelde zo heerlijk. Hij zette zijn zonnebril af en bekeek de omgeving nog eens wat beter. Ze waren nog maar net een paar uur van het bos weg, maar toch zag het er hier al helemaal anders uit. Er waren in de verte lichte heuvels te zien. Ook de open vlaktes waren voor hem helemaal nieuw, hij was immers nooit uit het bos geweest. Hij vond het gewoon prachtig. Nu kon hij zo ver kijken als hij wilde! Hij zette zijn zonnebrilletje weer op zijn neus- want die zon scheen toch wel harder dan hij verwacht had- en legde zijn voeten op het handschoenbakje. Nu lag hij min of meer uitgestrekt. Hij voelde een leuk kriebelend gevoel in zijn borstkas. Een gevoel van compleet gelukkig te zijn. Hij had het nooit eerder gevoeld, toch wist hij dat het dat was. Ondertussen bleef Anton de hele tijd maar door ratelen over de minst belangrijke dingen eerst. Basje trok er zich weinig van aan en probeerde op de juiste momenten een 'ja' of bevestigend 'hmm' te zeggen, om toch te doen alsof hij luisterde. Voor hun vertrek was Basje wel wat nerveus geweest. Zou hij, Basje, een echte vriend hebben na deze reis? Hij wist niet goed hoe hij er zich bij moest voelen. Hij hield zo van zijn ingebeelde vrienden, hij wou hen niet aan de kant zetten. Maar misschien hoefde dat ook helemaal niet. Hij kon er 's nachts, in zijn dromen, nog vele avonturen mee beleven.
Op het einde van de eerste dag was Anton vreselijk moe van het rijden en het babbelen, zodat hij, na het opstellen van het tentje op een open vlakte, meteen in slaap viel. Dit was voor Basje wel een kleine opluchting. Eindelijk echte stilte. Hij was alles behalve moe, omdat hij heel de dag niets had moeten doen. Hij legde zich neer op het gras en keek naar de adembenemende sterrenhemel.
Toch wel een beetje jammer dat Anton nooit eens van de stilte kan genieten. Is hij dan echt bang voor de stilte of is het gewoon een reflex van hem om te beginnen praten? Als hij het nu eens voor een keer allemaal stilletjes in zich zou kunnen opnemen en eventueel neerschrijven. Zou dat dan geen oplossing zijn?
Basje moet die avond al denkend in slaap zijn gevallen, want de volgende morgen, toen Anton hem wakker maakte, stelde hij verbaasd vast dat hij op het gras lag te slapen, in plaats van in de tent.
Ze stonden op en ontbeten.
'Ik heb heerlijk geslapen. Een unieke ervaring, zo in de natuur. Ik denk erover vanavond ook uit de tent te slapen en eens naar de sterrenhemel te kijken. Wist je dat ik daar normaal nooit tijd voor heb. Ik slaap gemiddeld maar twee uur per nacht. Af en toe gebeurt het dan wel eens dat ik overdag ineenstort, maar je moet er iets voor over hebben, als je een druk programma hebt.'
Basje keek Anton aan, een tikje geërgerd deze keer. Anton scheen dit niet te merken en ratelde gewoon verder. Basje begon het dus nu al, de tweede dag, een beetje beu te worden dat Anton nooit kon zwijgen. Gisterenavond was het nog medelijden dat hij had gevoeld, nu was het al meer ergernis. Ze braken het tentje op en laadden alles weer in.
Basje genoot weer van de zon. En hoe meer ze naar het zuiden reden, hoe warmer ze begon te schijnen. Weer vond hij het geweldig hoe de wind door zijn vacht speelde. Toch genoot hij minder dan gisteren. Hij vond Anton minder en minder sympathiek worden.
Anton, langs de andere kant, vond het jammer dat hij heel de tijd aan het woord moest blijven. Hij had gehoopt Basje beter te leren kennen, maar die vertelde nooit iets over zichzelf.
feedback van andere lezers- GoNo2
Dank u!
tinucha: aub! - Pake
Je maakt meer fouten dan anere keren. Je gaat toch niet teveel haasten hè, dat gaat ten koste van de kwaliteit. Ik zou even pauze nemen. Les dit nog eens goed door over een dag o drie. Ik heb het bekeken tot aan &&&&& Veel fouten kun je er zelf uithalen als je even wat afstand neemt.
[in zou dit omgooien. Eerst vertellen wat ze gaan doen, daarna pas op reis laten gaan.]Basje en Anton *zijn op reis gegaan [waren op reis]. Ze moesten een zekere Armando *gaan zoeken, een zeedier (die in zee leefde) [hier loopt met de tijden verkeerd; een zeedier leeft in zee (tegenwoordige tijd), ook toen *z e op reis gingen ]. Als ze hem zouden vinden, zouden ze ook weten waar ze goed in waren. Zo had Gerlin hen verteld. [TIJDEN!! Als Anton een auto HAD dan konden ze er niet meer mee op reis.] Anton had een auto, *een Cabrio nog wel. daar zouden ze mee op weg gaan, helemaal naar het zuiden.
&&&&&
- Hoeselaar
Vond dit iets minder maar om het verhaal van basje te vervolledigen moet ik het wel helemaal lezen
Willy
tinucha: goed om weten! dank je wel voor de eerlijkheid!
|
