|
< terug
Zoals het klokje tikt 31
Hij, ja, het was een man die belde, maar die niet meteen wilde zeggen waarom hij een gesprek met mij wou hebben. Zo naar de stem te oordelen vermoed ik dat het nog een jonge man moet zijn, en hij verzekerde me dat hij geen reporter noch van een tijdschrift te komen. Zelfs na langer aandringen wilde hij niets kwijt over zijn eigenlijke bedoeling en maakte een afspraak voor zo dadelijk. Gek toch, als je iemand een bezoek brengt en dat bezoek aankondigt dan zeg je toch waarover je het hebben wil. Deze man niet, ach we zullen wel horen wat hij te vertellen heeft.
De tractor stond nog in de weg toen een blauwe Fort Escort het erf op stoof. Het schurend geluid van rollende kiezelstenen hield met een ruk op. De man die uitstapte, was net gekleed, droeg een kostuum waarvan de ellebogen met lederen schuurstukken bezet waren. Zijn bruine schoenen blonken alsof men er de zon in zag, en zijn aktetas had dezelfde kleur als zijn schoenen. Een man met dezelfde smaak als Franck vond Eva. Lisbeth die hem inliet was zich niet zeker of ze wel een gesprek met deze vreemde wou. Nog voor dat hij de woonkamer binnenstapte reikte hij een stevige maar gevoelvolle hand aan Lisbeth. Hij stelde zich voor als Peter Chelwood reporter van beroep met een hang naar het paranormale, het onbegrijpelijke als dat beter te begrijpen valt vulde hij eraan toe. Beide vrouwen keken zich verward en nogal verrast aan, dit hadden ze zeker niet verwacht. Zenuwachtig draaide Lisbeth om de man heen zonder hem een stoel aan te bieden. Het was Eva die dit voor haar met een brede glimlach deed. Eva kon haar ogen niet van zijn donkerblond krullende haren afhouden. Ze monstert hem alsof het om een militaire keuring ging. Niets ontging haar, zelf niet de ietwat onzekere tic die hij prijs gaf. Peter nam plaats en begon meteen door met de deur in het huis te vallen:
"Mevrouw, men heeft mij een bericht toe laten komen dat door uw postbode werd opgetekend en doorgegeven aan de plaatselijke krant. Zij op hun beurt wisten niet goed wat ze van dit bericht moesten beginnen en stuurden dit verder naar de politiebureau. Daar vonden ze dat ze al genoeg problemen met levenden hadden en geestverschijningen over lieten aan andere instanties, en zo kwam dit bericht bij ons op de universiteit terecht. U moet weten dat ik op mijn desk een enveloppe vond met daarin het bericht dat een brievenbesteller waarin er gewag wordt gemaakt over een onverklaarbaar fenomeen dat tijdens uw afwezigheid hier plaatsgevonden moet hebben". Lisbeth had maar half meegeluisterd zij was in de ban van Peters zwoele stem en dito gevormde lippen, ze leken veel op die van Franck. Eva die wel luisterde en zijn woorden bijna at, lekte haar lippen als smaakte ze al de uitwerking van zijn woorden. Het was Eva die hem vroeg of hij die hele weg van Cambridge tot hier in een keer had gereden, want merkte ze op, dat het hier toch om een hele afstand handelde. Nee, was zijn antwoord ik kom en woon voor enkele dagen hier in de buurt Na een eerste kopje thee en wat koekjes kwamen de tongen los, die van Eva tenminste. Ze verried hem dat ze ook niet van hier stamde maar in het naburige stadje een driekamerflatje bewoonde. Er ontstond een gesprek waarbij Lisbeth zich echt overbodig voelde, ook mede doordat ze nu nog meer haar Franck miste.
Bij elk gerinkel van de telefoon vlogen beide vrouwen in sneltreinvaart naar hun mobieltjes waarvan dat van Lisbeth op de tafel lag. Het bleek een vals alarm te zijn want zo snel dat Lisbeth opsprong zo snel was ze ook weer aan tafel konen zitten. Het was Eva die aan Peter voorstelde om samen met hen het middagmaal te nuttigen. Peter bedankte daarvoor maar zei dat hij zoveel mogelijk van de vorige dag te weten wilde komen, zodat hij zich een beeld kon vormen van wat er zich hier werkelijk afspeelde. Lisbeth vertelde hoe zij de hele gebeurtenis zag zonder dat ze met concrete bewijzen voor de dag kon komen, steeds weer onderbroken door huilkrampen en veel gesnuif. Tijdens dit gesprek werd Peter afgeleidt door een blinkend voorwerp dat van onder de kast weerkaatste. Hij stond op en vroeg of hij het gesprek even mocht onderbreken en dook zonder op een antwoord te wachten op de vloer en haalde iets blinkends er van onderuit. Nog voor dat Peter Chelwood zich had opgericht kwam er van achter hem een vreselijke gil, het was Lisbeth die in dit voorwerp Francks uurwerk herkende. Ze stoof naar voren en rukte het kleinood uit de bezoeker zijn handen terwijl deze pluisjes van zijn knieën sloeg. Peter en Eva stonden verdwaast te kijken en zagen Lisbeth met het het polshorloge naar de keuken lopen. Lisbeths gekrijs was niet aan te horen, het was Peter die meteen achter haar aan vloog en een arm om haar sloeg.
feedback van andere lezers- Wee
Een stevige maar gevoelvolle hand, klinkt goed :)
(Regel 18: monsterDE, r.28: lIkte haar lippen. Tweede stukje, r.3: aan tafel koMen, r.8: afgeleiD, r.13: verdwaasD.)
Willy, kijk bij herlezen even weer naar tt en vt. Ik bedoel het niet als kritiek, en het zijn maar kleine puntjes, maar je zou je verhaal zo tekort doen.
x
Hoeselaar: Beste Hanna, mag ik je zo noemen?
Ik ben blij met elke hint die me verder helpt, heb wel fantasie om iets te schrijven maar de taal steekt me telkens weer een stok tussen de spaken.
Zal alles nog eens doornemen.
Groetjes; Willy
|
