|
< terug
Zoals het klokje tikt 32
"Kijk dan toch, waarbij ze het horloge krampachtig in haar hand hield en aan Peter toonde,het lijkt alsof het Franck's vel is die in flarden aan het armband hangt". Haar krampachtige houding en het vertwijfelend huilen waarbij ze de horloge tegen zich aan drukte als wilde ze onder druk die beelden oproepen die aan dit gebeuren vooraf gingen. Weer bracht ze het kleinood aan haar lippen en drukte dit zo hard dat het bloedige sporen achterliet. Nu eerst begreep Peter dat deze Franck dit horloge nog aan zijn polsen gedragen had en dat het verdwijnen iets met deze gebeurtenis te maken moest hebben. Eva was ook de keuken in gelopen en zag hoe Lisbeth het horlogen in haar hand liet ronddraaien. Het zag er vies en vettig uit alsof het uit een smeerolievat werd opgevist. Haar gezicht vertrok in een ongewilde grimas die ze door zich van Lisbeth te keren wilde verbergen.
"Zie je dan niet dat dit de verbrandde huidresten van Franck zijn, schreeuwde ze verwijtend? "God, wat zou er toch met Franck gebeurt zijn, zie je hoe dat hier uitziet het is of ik Franck hier voel, bij deze woorden drukte ze het nogmaals heel innig tegen zich aan. De angst en de vertwijfeling kon Peter goed van Lisbeth's betraande gezicht aflezen en ook de hulpeloosheid van haar vriendin Eva. Hij zelf had enkele momenten van het voorafgaand verhaal genoteerd maar kon zich echt geen beeld maken wat hier werkelijk afgespeeld moet hebben. Hij stond hier en wist niet hoe hij op deze situatie moest reageren. In zo een omstandigheid had hij nog nooit in zijn leven verkeerd, als hij al eens in een rare toestand verzeilde raakte ging het meestal om gebeurtenissen die lang voor zij geboorte plaats vonden. De mensen die hij dan bezocht waren ook niet emotioneel bij het onderzoek betrokken en bleken enkel maar nieuwsgierig te zijn op wat eventueel gevonden zou worden. Hij die bekend was als een koele kikker die boven de ongewone dingen stond, stond nu met een mond vol tanden en wist zich geen houding aan te meten. Het was Eva die zijn probleem begreep en hem even terzijde trok; "laat haar even haar gang gaan, ze moet dit zelfs kunnen verwerken, ze kan dit niet plaatsen, en het vinden van dat horloge maakt alles nog veel gecompliceerder. Het enige wat ik doen kan is dat ik voor haar klaar sta als dat nodig mocht zijn". Peter die zo sterk onder de indruk was van wat hier zo net gebeurde nam afscheid en beloofde zodra hij nieuwigheden had deze met hen te delen. Het telefoontje naar de politie bracht geen zoden aan de dijk. Een beambte vertelde aan Eva dat men het signalement van Franck in de computer gegeven had en alle burelen in een wijde omgeving zijn foto nu bezaten. Eva had handen te kort om Lisbeth te ondersteunen, ze nam een lange wandelingen op zich om haar op andere gedachten te brengen. De nacht verliep zoals verwacht zonder geklop of getik, het was alsof de pendule blij was dat Eva hier aanwezig was, ook de volgende morgen bleef kalm totdat er een telefoontje van het politiebureau kwam, dit zette het leven van Lisbeth helemaal op z'n kop.
feedback van andere lezers- Wee
Een luguber stukje, Willy. Wat laat je die arme Franck allemaal doorstaan?
x
Hoeselaar: Tja, Hanna hoe kan ik daar anders een thriller van maken, ik kan je verzekeren dat het waarschijnlijk anders uitdraait maar laat me verder niet in de kaarten kijken.
Dank je wel voor het blijven volgen
Willy
|
