Volg ons op facebook
|
< terug
Basje (7)
De tocht naar Armando was zwaar voor Basje. Niet alleen omdat hij Anton moest ondersteunen. Nee, ze moesten ook nog eens een steile berg beklimmen. Die Armando woonde achter de berg. En hoewel de zon nog steeds zo mooi scheen en de bloemen langs de kant van de stoffige zandweg even kleurrijk waren, kon Basje absoluut niet genieten. De stekende pijn in zijn korte beentjes was ondragelijk en de arm waarmee hij Anton ondersteunde, was gevoelloos geworden. Het was vreselijk heet, daar in het zuiden. Basje wou eventjes rusten, maar durfde dit niet te vragen aan Grobowo, dus sleepte hij zichzelf en Anton verder. Het zweet droop nu van zijn voorhoofd en de pijn nam met de seconde toe. Toch was Basje trots op zichzelf. Hij kon het nog steeds niet geloven dat hij degene was die de beslissing had genomen om met een vreemde wolf mee te gaan. Hij kon nog minder geloven dat Anton wel tien keer zo bang was als hij. Het gaf hem een goed gevoel. Misschien was hij dan toch helemaal niet zo stil en onzeker als hij zelf dacht. Toen ze op de top van de berg stonden, zag Basje de zee. Ze daalden af tot vlak bij het water. Toen ze daar aankwamen, begon Grobowo te janken. Basje werd weer onzeker. Wie zou die Armando kunnen zijn? Toch geen haai die hen zou opeten? Nee, dat kon niet, stelde hij zichzelf gerust. Armando was immers een vriend van Gerlin Lieveheersbeestje.
Toen Grobowo drie keer luid gejankt had, zweeg hij en keek het duo aan. Anton hing bewusteloos op Basje te steunen en die kleine, maar dappere beer had het verdomd moeilijk de haas rechtop te houden.
'Wie is die Armando, eigenlijk?' vroeg Basje zacht aan Grobowo.
'Oh, je hoeft niet bang te zijn, het is een aardig dier. Hij is speels en goed in het helpen van andere dieren.'
Basje was een beetje gerustgesteld met dit antwoord. Ze stonden in stilte te wachten tot er plots vlak voor hen in het water beweging kwam. Vlak voor Basje kwam een mooie, grote dolfijn zijn hoofd boven steken.
'Aha, daar heb je hem!' zei Grobowo, 'Dit zijn twee dieren die op reis zijn, Armando, en volgens mij kunnen ze jouw hulp gebruiken.'
'Dank je, Grobowo, maar ik zie dat je deze arme stakkers weer veel schrik hebt zitten aanjagen. Probeer dat niet meer te doen in het vervolg.' Hij richtte zich tot Basje en vroeg: 'Vertel eens, beste beer, wie ben je en wie is je vriend die op je schouder hangt?'
'Ik ben Basje, meneer Dolfijn, en dit hier is Anton. We komen vanuit het Grote Bos, een heel eind hiervandaan en we werden naar hier gestuurd door Gerlin Lieveheersbeestje. Ze zei dat we je vele groeten van haar moesten doen.'
'Ah natuurlijk, die lieve Gerlin toch! Lang geleden dat ik haar nog eens zag. Geef haar een dikke zoen van me terug! Maar goed, hoe bevalt het je hier, Basje? Vind je het hier mooi?'
'Zeker meneer Dolfijn, ik heb nog nooit zulke prachtige blauwe bloemen gezien en de zon die hier schijnt, lijkt ook veel warmer te zijn dan die bij ons schijnt.'
'Ik hou ook enorm van deze plaats, ja. Maar noem me asjeblief niet meneer Dolfijn, ik ben Armando, ok? Oh ja, die bloemen, dat zijn anjorisbloemen. Je kunt er lekkere blauwe limonade van maken. Ik heb het recept hier ergens, ik geef het jullie mee, als souvenir aan jullie reis en aan mij.'
Basje wist niet goed wat hij hier op moest zeggen. Hij wist niet hoe limonade smaakte, dus laat staan blauwe limonade.
'Wacht eens, ik heb hier nog wat over van het feest van vorige week, wil je eens proeven?' vroeg Armando. Basje nam de fles aan en zette deze aan zijn lippen. Hij proefde en wist niet welke smaak er zich in zijn mond opborrelde. Het was heerlijk!
'Geef ook een beetje aan je vriend, dan komt hij misschien terug bij bewustzijn,' stelde Armando voor. Toen Anton de heerlijke vloeistof aan zijn lippen voelde, was hij meteen weer bij bewustzijn.
'Wow! Wat is dat voor een overheerlijke smaak! Basje, ik wil meer!' Plots scheen Anton te beseffen dat hij niet wist hoe hij op deze plaats was terechtgekomen. Toen hij ook nog eens Armando zag, dacht hij helemaal dat hij droomde.
'Je bent flauwgevallen toen je Grobowo zag, weet je nog?' vertelde Basje hem.
'Ah ja.' Anton voelde zich een beetje beschaamd dat Basje blijkbaar de zaak meer onder controle had gehad dan hijzelf.
'Kom toch mee in het water, neem een frisse duik, het zal je goed doen!' Armando dook weer onder en kwam even later weer boven. 'Het is geweldig! Kom er gewoon bij!'
Basje nam een aanloop en sprong zelfverzekerder dan ooit tevoren het water in. Hij zwom naar Armando toe, die nam hem op zijn rug en samen maakten ze grote sprongen in het water. Basje schreeuwde het uit van de pret! Anton stond ondertussen nog steeds langs de kant. Hij durfde de zee niet in. Tot Basje naar hem toe kwam en hem mee het water introk.
'Enige, officiële, beste vriend, dit is geweldig! Geniet er toch van!' lachte Basje vrolijk. Hij spartelde met zijn pootjes in het water en maakte Anton, die nog maar tot buik in het water was, compleet nat. Nu begon ook Anton te lachen. Hij besefte dat hij voor het eerst in zijn leven bang was geweest, maar dat was nu voorbij. Hij nam een flinke duik en ook hij klom op Armando's rug. Het trio speelde tot laat in de nacht. Op het einde zei Armando nog: 'Basje, je hebt daarstraks juist gehandeld, wees niet altijd bang voor vreemden, soms kunnen ze je echt wel helpen, of jij hen. En Anton, je bent geen super-haas, het is ok om eens ergens bang voor te zijn. Leer ook genieten van de stilte, want die is soms meer dan goud waard!' Bij deze wijze woorden zwom hij weg en liet de twee vrienden alleen op het strand achter.
Van de terugreis herinneren ze zich tot op de dag van vandaag weinig.
Maar het resultaat van hun trip is nog steeds zeer duidelijk. Zo geeft Basje deze avond een feest en zal in het vervolg in het bos helpen, waar ze hem ook nodig hebben. Anton daarentegen wil niet meer gestoord worden. Hij schrijft vanaf nu verhalen voor alle bewoners en is ook een specialist geworden in het maken van de anjorislimonade van Armando Dolfijn.
|
