|
< terug
Galtur de Grote (25)
12.
Mon Lucius en Lou De Weerdt stonden ontdaan te kijken naar de overblijfselen van de totaal uitgebrande Vagebond. Enkel de kiel lag er, weliswaar zwartgeblakerd, onbeschadigd bij. Van de kajuit restte niets dan vuile stinkende asse door het bluswater getransformeerd tot een natte brij. Veel bruikbaars voor haar onderzoek had het Parket niet kunnen vinden.
"Dat moeten professionals geweest zijn, de brandweer was er volgens de politie nochtans snel bij." Mon was net ontslagen uit het ziekenhuis waar Lou hem had opgehaald.
"Arme Galtur, dat verdiende hij niet."
"Lou, je doet alsof hij er niet meer is."
"Ik vrees het ergste Mon."
"Weet je al meer van de politie ?"
"Ze lossen weinig, ik heb geholpen aan een robotfoto, zeer gelijkend moet ik zeggen."
"Die Rus kan zich binnenkort niet meer vertonen."
"Ik weet niet dat dit positief is voor…, oh Mon kijk," Lou wees met tranen in haar ogen naar de achterzijde van de Vagebond. Daar dobberde half in het water het grote blauwe bord met de rood-gele letters "Galtur the Great".
"Daar was hij zo fier op," Mon slikte zijn woorden weg.
"Met de Mechelse kleuren," snikte Lou alluderend op de rood-gele combinatie. In een troostend gebaar legde Mon zijn arm om haar schouders.
"Hij woonde hier zo graag, hij begon zich zelfs een beetje Maneblusser te voelen."
Maneblusser was een spotnaam voor de Mechelaars.
"En toch wou hij weg, met een nieuw schip."
"Dat heb ik nooit begrepen."
"Galtur heeft nog veel vraagtekens Lou, daar had ik mij bij neergelegd. Wil je me vergezellen naar mijn huis, ik vrees voor wat ik daar ga aantreffen."
"Natuurlijk", Lou vermande zich en volgde hem naar zijn woning.
Lou kende Mon Lucius haar hele leven al. Zij was de dochter van een zus van zijn vrouw. Het was ook Mon die Galtur in contact had gebracht met Lou. Samen met haar man André was Lou een tiental jaar geleden een taxibedrijf begonnen. Hun zaak floreerde en het wagenpark groeide gestaag aan, tot het ongeluk van André daar drie jaar geleden abrupt een einde aan maakte. Lou hield zielsveel van haar man, viel in een zware depressie en de zaak zou het verlies amper overleven. Een zware leninglast, dure personeelskost, bikkelharde concurrentie en kostbare brandstofprijzen vroegen om een efficiënte leiding. De eerste deurwaarders meldden zich aan. Met de hulp van Mon raakte Lou uiteindelijk uit haar indolentie en ze herpakte zich. Om een faillissement te vermijden verkocht ze haar zaak en de volledige infrastructuur, behalve de Mercedes van André. Daar kon ze geen afstand van doen, ook niet van het taxi-embleem op het dak. Van de ruim 100.000 km op de teller had André er minstens 99.000 zelf van afgehaspeld. De kansen keerden toen ze van de levensverzekering van haar man een fiks bedrag kreeg uitgekeerd. Ze kocht een kleine flat net buiten het centrum van Mechelen en stichtte een nieuwe firma. Taxis De Weerdt deed het vooralsnog met één wagen, de Mercedes. Veel verdiende zij daar niet mee maar samen met de opbrengst van het resterende verzekeringsgeld had ze voldoende ruimte om te overleven.
Mon vond zijn woning terug zoals hij ze had achtergelaten. In de living was hier en daar een voorwerp verplaatst en een stoel verschoven, mankementjes die hij meteen herstelde. De aanwezigheid van Lou had hem een hart onder de riem gestoken. Ze had met hem heel het huis doorlopen en even hadden ze het te kwaad gekregen toen ze Galtur's hoed en jas netjes aan een klerenhanger zagen hangen. Liefkozend had Lou haar hand over de jas laten glijden en de miniatuurtjes hadden een heldere klank nagelaten.
feedback van andere lezers- joplin
hoed en jas zijn er nog!
xx
|
