|
< terug
Broodnodig 1
Het is allemaal gedaan. Te laat! Zie me hier nu staan op de band, helemaal klaar om gesmolten te worden. Herwerkt tot een ander doeleinde. Hoe is het zo ver kunnen komen? Het begon allemaal die ene middag, toen Kevin me uit z'n rugzak haalde. Het was een zonnige dag, dus hadden de collega's besloten buiten te eten. Terwijl ik lekker in het zonnetje, op de tafel, mijn ding stond te doen, zag ik haar plots. Ik had haar nog nooit eerder op tafel gezien. Oogverblindend mooi was ze. Haar felle kleuren deden me denken aan een heerlijke lentepicknick. Zo eentje tussen twee dolverliefde mensen die niet van elkaar kunnen afblijven. Ze was vervaardigd uit een stevig soort plastiek, bestendig tegen dat zelfde dolverliefde koppel dat zoenend over haar heen zou rollen. En dan was er ook nog haar ideale maat, een capaciteit van zo'n viertal boterhammen. Echt de perfecte brooddoos!
Zelf ben ik van een goedkoop plastiek gemaakt, nogal grijs en heb een capaciteit van zo'n achttal boterhammen. Lichtjes saai, maar wel oer degelijk, zo zou ik mezelf het liefst beschrijven. Maar degelijk wordt in deze tijden vaak niet meer geapprecieerd.
Oprecht verbaasd merkte ik echter dat zij me ook had gezien. Duizend gedachten raasden door me. Ik wou haar aanraken, haar voelen en laten voelen hoe zeer ik haar apprecieerde. Ik wou samen met haar opgeborgen worden zodat we voor eeuwig samen zouden kunnen blijven.
Een half uur lang bleven we elkander aanstaren, terwijl Kevin me langzaam leeg at. Toen hij alle boterhammen uit me had opgegeten, voelde ik me veel leger dan anders. Ze zou perfect in me passen, bedacht ik me toen en vanaf dat moment kon ik aan niets anders meer denken. Mijn bestaan had eensklaps al zijn zin verloren, want een brooddoos zou er naar moeten verlangen om gevuld te zijn met boterhammen, niet met een andere brooddoos. Dat heeft immers compleet geen nut! Maar hoe hard ik het ook probeerde, ik kon ze niet meer uit mijn gedachten krijgen.
'Is ze echt zo mooi?' vroeg de Wuppertare-clan geïnteresseerd.
'Jullie hebben er geen gedacht van,' antwoordde ik dromerig. Het was avond en we stonden samen te keuvelen in de kast, zoals iedere avond.
'Ik zou haar altijd bij me willen hebben,' zuchtte ik.
De Wuppertare-clan kon me goed verstaan. Ze waren een familie, ze konden niet zonder elkaar. Ik wist wel dat ze me zouden verstaan.
'Morgen zie je haar vast weer. Probeer dan iets tegen haar te zeggen, waag je kans!' was nog hun advies.
De volgende morgen gebeurde echter het ondenkbare. Toen Kevin me uit de kast haalde om me te vullen, glipte ik per ongeluk uit zijn handen en kwam onzacht op de vloer terecht. Een vlammende pijn schoot in me. Ik was gebarsten.
'Onbruikbaar,' hoorde ik Kevin mompelen en hij zette me resoluut terug in de kast.
'Wat doet hij nu?' vroeg de Wuppertare-clan.
Ik zuchtte mistroost. 'Me vervangen door een mooier en steviger exemplaar, vrees ik.'
Ze zuchtten allemaal tegelijk.
'Nu ga je haar niet zien vandaag.'
Alsof ik daar zelf nog niet aan gedacht had. Nooit zou ik haar nog zien, haar in me kunnen voelen, haar laten zien dat ik veel meer was dan een gewone, grijze brooddoos.
'Nee, zo mag je niet denken! We gaan een plannetje bedenken. Je moet en zal haar je liefde tonen!'
feedback van andere lezers- Wee
Brooddozenliefde, haha, wat een leuk verhaal :)
Wuppertare-clan, in de zachte pastellen, en een deksels zuchtje om goed af te sluiten?
Heb er van genoten, Tinucha.
x
tinucha: Ja, die potjes van de Wuppertare-clan functioneren het best als ze af en toe eens mogen zuchten :) - badstop
Ik ben er ontroerd van. Grappig gevonden.
tinucha: dank je :) - joplin
't zal de lente zijn
leul bedacht
xx
tinucha: dank je! het leven is ook veel mooier als de lente in de lucht hangt! - Annelies
Ik heb dit graag gelezen! Interessante kijk :)
tinucha: dank je wel :)
|
