|
< terug
Drukkerij " Het Klaverblad "
Hij gelooft er niet meer in. Ze hebben hem al zoveel wijsgemaakt. Vandaag is het dit, morgen is het dat. 't Is crisis, er moet overal bezuinigd worden. Een reorganisatie dringt zich op. De taken zullen herverdeeld worden om efficiënter te werken. Er is teveel personeel voor te weinig werk. Hij heeft er zo z'n bedenkingen bij. De helft van de administratie is familie van de grote baas. Zitten de hele dag met hun duimen te draaien. Spelletjes spelen op de pc, daar zijn ze goed in. Maar o wee, als je vraagt om papieren in orde te maken. Dan kijken ze je aan alsof je het achtste wereldwonder bent. Schuiven de papierwinkel door naar de oudste bediende, die het dan maar moet oplossen. Dat heb je met die familiebedrijven. De oudste bediende zucht, vloekt binnensmonds en doet het werk waar een ander voor betaald wordt. Hij kan niet anders, gezien hij z'n job niet wil verliezen. Toen de 'ouwe' nog baas was, ging het er wel een beetje anders aan toe. Die was niet te lui om z'n handen uit z'n mouwen te steken. Grote bestelling? Geen nood. We steken een tandje bij. Komaan mannen, we laten ons niet kennen hé? De 'ouwe' gaf het voorbeeld en z'n enthousiasme was aanstekelijk. En het lukte nog ook. De bestelling was op tijd klaar, ze kregen er een premie bovenop. Uit dankbaarheid zouden ze voor hem door het vuur lopen. Maar tijden veranderen, mensen en machines ook. De firma werd groter en groter. De kinderen van de baas ook. Die moesten allemaal een job hebben. Karel, de jongste zoon, heeft het welgeteld twee dagen volgehouden in het atelier. Na de tweede dag hield hij het voor bekeken. Er stak een splinter van een palet in z'n hand. Pijnlijk geval, werkongeval en z'n pianolessen kwamen in het gedrang. Exit Karel. We zullen hem op de administratie zetten. Wat kan er daar gebeuren hé?
Willem, de oudste, zat er al. Heeft boekhoudkunde gestudeerd. Kon amper tot tien tellen. Moest al z'n vingers gebruiken om tot deze som te komen. Maar een pc heeft een ingebouwde rekenmachientje. Dus zal het hem worst wezen. En op de drukpersen zitten er automatische tellers. Die tellen de bladen, daar dienen ze voor. Ja toch? Hij besteedde z'n tijd en aandacht liever aan het vrouwelijk schoon. Maakte hen het hoofd zot met z'n wilde verhalen. En ook een beetje met z'n Porsch Cabriolet. Welke jeugdige deerne wil er niet gezien worden met de zoon van de baas? Hij maakte handig gebruik van z'n status. Als boekhoudkundige hield hij z'n veroveringen nauwgezet bij in een rood boekje. Gaf de meisjes die in z'n bed beland waren achteraf een score van één tot tien. Sofie voerde nog steeds de lijst aan. Sofie was ook de enige die het zelf uitgemaakt had. De enige die het aangedurfd had om hem voor flierefluiter uit te schelden. Ze hoorden haar roepen tot in het atelier. Haar woede kwam boven de drukpersen uit. Wie had ooit kunnen denken dat er in zo'n klein lijfje zoveel opgekropte woede kon zitten? Maar haar woede was rechtvaardig, ze had Willem betrapt met haar collega in het archief. Waren lekker een potje aan het vrijen. De 'ouwe' moest tussenbeide komen of er waren ongelukken gebeurd. Chantal en Sofie waren vanaf die dag geen vriendinnen meer. Willem trok er zich weinig van aan. Als papa ooit zou stoppen, werd hij de grote baas. Met z'n lengte van bijna twee meter zou hij het ook letterlijk en figuurlijk zijn. En dan vlogen ze allebei buiten. Hij verkneukelde er zich nu al op. Maar eerlijk is eerlijk, in z'n rode boekje stak Sofie er met kop en schouders bovenuit. Haar borsten ook, om nog maar van de rest niet te spreken…
Toen kwam de dag dat de dochter ook haar intrede maakte. Ze zag er een vrolijke meid uit. Had iets over zich dat de harten van de werklui in het atelier deed sneller slaan. Haar lach en speels gedoe viel in de smaak van het personeel. Probeerde voor iedereen een vrolijk woordje over te hebben. Had goede ideeën om het leven op de werkvloer aangenamer te maken. De 'ouwe' maakte haar personeelsdirecteur. Haar deur stond voor iedereen open. Willem zag het met lede ogen aan. Lydia, z'n zusje, keurde openlijk z'n gedrag af. Lydia en Karel zouden er alles aan doen om hun vader te overtuigen dat z'n keuze om Willem de baas te maken, een verkeerde keuze was. Maar de ' ouwe' was een keikop, dat wisten ze ook. Willem zette een strategisch plannetje op om z'n broer en zusje zoveel mogelijk te dwarsbomen. Met medewerking van z'n mama, want die had dertig procent van de aandelen. En bij mama kon hij weinig verkeerd doen. Als eerstgeborene, na een lange bevalling die de nodige complicaties teweeg brachten door een scheef bekken, was hij van in het begin een moederskindje. Hij is het heel z'n leven gebleven. Die band was onverbreekbaar met elkaar verbonden…
©GoNo
feedback van andere lezers- joplin
vreselijk zo'n typetje!
xx
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Leuke KM oh- oh -oh
GoNo2: Dank u! - koyaanisqatsi
En zooooooo herkenbaar... ;-)
GoNo2: Dank u! - Wee
Een vervolgje, hoop ik toch, alsjeblieft?
x
GoNo2: Dank u!
|
