|
< terug
Ik ben geen lezer
Op een van de zeldzame zomerdagen van 2011, ging ik met onze jongste kleindochter Rosie, naar het speeltuintje bij ons in de straat. We gaan dan schommelen, dat wil zeggen, zij zit erop en ik duw. Ze is vier en kan het makkelijk zelf, maar het is leuker wanneer opa duwt. Even later kwam een oma met een meisje, ongeveer even oud als Rosie, naar ons toe. Het meisje ging met Rosie spelen, haar oma ging op het bankje bij de speeltuin zitten. Nu had ik even vrij zodat ik ook kon gaan zitten.
De vrouw, die ik nog nooit eerder had gezien, vroeg aan mij: "Hoe gaat het met je boek?"
Verbaasd keek ik haar aan en antwoordde: "Goed."
"Ik heb het in de winkel zien liggen."
"Dat is leuk."
Op haar gezicht lag een schaduw van een glimlach, in haar ogen niet.
"Ik ben helemaal geen lezer."
"Dat kan, ik ook niet."
Even was ze stil en zei dan voor zich uitkijkend: "Mijn dochter heeft zelfmoord gepleegd. Een prima baan, mooi huis, alles had ze voor elkaar en toch…."
Tja, daar zit je dan. Ik vroeg haar of ze hulp had gekregen. Dat had ze, maar die mensen begrijpen niet wat je meemaakt.
"Vooral met de feestdagen zoals kerst en haar verjaardag is het moeilijk," verzuchtte ze.
Dat kon ik mij voorstellen. Ze vertelde dat ze zich schuldig voelde. Ook dat kon ik mij indenken. We keken naar de twee spelende meisjes en ik zei tegen de vrouw: "Voor hen moeten we doorgaan, zij hebben daar recht op."
"Daar heb je gelijk in."
Het gesprek kwam ook op de ziekte van mijn zoon en hoe dicht hij bij de dood was geweest. Ik vertelde de vrouw dat een deel van wat hij had meegemaakt in mijn boek beschreven is. Hier was ze wel in geďnteresseerd.
"Doe mij toch maar een exemplaar of verkoop je ze niet zelf?"
"Jawel hoor. Ik zal er thuis een halen."
Rosie vond dit maar niets: "Ik wil nog spelen," mopperde ze.
"We gaan samen een boek halen en dan gaan we weer naar de speeltuin."
Een béétje achterdochtig over het wel of niet teruggaan ging ze toch mee. Terwijl ik het boek aan de vrouw gaf, rende Rosie weer naar haar nieuwe vriendinnetje toe.
"Hoe kom je aan die mooie foto's op de omslag?"
"Die heb ik in de vakantie gemaakt."
Oma belde naar mijn mobiele telefoon: "Komen jullie eten."
"Sterkte," zei ik tegen de vrouw.
Ze glimlachte nu ook met haar ogen en zei: "Nu heb je me toch noch aan het lezen gekregen."
feedback van andere lezers- warket
Heb je het boek werkelijk geschreven of is dit kortverhaal fictie?
badstop: Het is werkelijk geschreven en het verhaal is echt gebeurd. - joplin
toevallig kom je iemand tegen
en beiden voelen zich even beter
alsof ik erbij was
xx
badstop: Je was welkom. - koyaanisqatsi
mooi
badstop: Dat vond ik toen ook. - MarieChristine
Kort maar mooi en ontroerend.
Laatste zin : toch noG?
badstop: De g wordt nagekeken, bedankt voor de tip.
|
