Volg ons op facebook
|
< terug
Het geschrift van de melanoom (1)
Biep. Biep! Biep!!
Ze kan zich niet meer herinneren hoeveel jaren geleden ze de beslissing heeft genomen om de wekker verder dan armlengte van haar bed te zetten, maar het idee schiet nog steeds niet zijn doel voorbij. Elke morgen wordt ze zo verplicht om van onder die warme lakens te komen om van het gedreun te worden bevrijd. Met een wekker naast haar hoofd zou ze nooit haar veilige schuilplaats verlaten.
De 23-jarige jongedame, nu kruipend uit het bed, heet Yana. Het was haar moeder die voor deze naam verantwoordelijk was. Haar vader was dan wel de man des huizes die het gezin leidde en de grote beslissingen nam, maar die naam, daarover had haar moeder mogen beslissen.
Yana. Het blijkt Grieks te zijn voor 'opbouwend'.
Wil het zeggen dat mensen op haar kunnen bouwen, kunnen vertrouwen, of dat ze zelf 'opbouwend', optimistisch, constructief is ingesteld?
Beide verklaringen zijn op haar van toepassing. Ze zal inderdaad nooit je vertrouwen schaden en steeds het positieve in alles proberen te zien. Haar moeder had de juiste naam gekozen.
Yana. Het klinkt ook een beetje exotisch en wild, maar dat past al heel wat minder bij haar. Ze is niet echt spontaan. Dat Zuid-Amerikaanse vuur, die passie en ontembaarheid heeft ze zeker niet in zich. Wel integendeel, ze is zelfs ietwat ouderwets, een beetje conservatief, zeker wat romantiek betreft: laat de man maar de eerste stap zetten.
Ze beseft wel dat ze misschien net door die houding aan te nemen, ze nog steeds niet de man van haar leven gevonden heeft. Haar vriendinnen hebben het haar al meermaals op het hart gedrukt: "En wat als hij ook zo denkt? Wat als hij ook vindt dat de ander maar de eerste stap moet zetten? Dan zal je nog dikwijls in je grote bed alleen wakker worden !". Maar tot nu toe is ze nog niet overtuigd. Trouwens welke man wil er nu naast zo een ochtendhumeur wakker worden.
Gelukkig duurt dat miserabel gevoel maar enkele tellen. Het uit het bed stappen richting wekker en dan richting douche. Alles bij elkaar twee minuten, maar dat zijn meestal wel de ergste van de ganse dag.
Ook deze morgen geeft ze zich dan maar over aan de nieuwe dag. Een tweede opgave wacht haar op: de alarmklok staat op haar sofa en de verleiding is dan toch o zo groot om daarop terug in slaap te vallen en naar die droomwereld terug te gaan waar echt alles volmaakt is.
Vandaag heeft ze aan de verleiding kunnen weerstaan en vervolgt ze haar ochtendritueel. Eerst een zalig warme douche en vervolgens haar haar drogen en tanden poetsen. Een beetje raar misschien, maar ze kleedt zich inderdaad pas daarna aan. Haar haar drogen en tanden poetsen doet ze in het kostuum dat ze van haar schepper heeft gekregen. Ze kan genieten van die volledige vrijheid. Mits er een dansbaar nummer uit haar radio weerklinkt, durft ze zelfs zo, naakt, meedansen en uit de bol gaan terwijl ze haar tanden poetst. De ideale manier om het zandmannetje uit haar lijf te krijgen.
In haar jeugd heeft ze echter nooit zo'n dingen gedaan of over gepraat. Thuis had iedereen altijd braaf niets onthullende kledij aan. Haar bloedeigen ouders of broers heeft ze nooit naakt gezien.
Ook over sex en relaties werd er thuis nooit een woord gerept. Hoogstwaarschijnlijk werd het woord sex in die 18 jaar dat ze thuis heeft gewoond nooit met die drie letters uitgesproken. Taboe was het niet echt, maar als er niks moest over gezegd worden, werd het best ontweken.
In relaties was zij er ook niet happig op om zomaar uit de kleren te gaan of over sex te praten. Ondanks haar goedgevormde lichaam, had ze toch een zekere schaamte over zich. Heel wat mannen die ze heeft gedate vonden dat zeer sexy, dus heeft ze daar eigenlijk nooit iets aan gedaan.
Vandaag geen swingbaar nummer, maar toch heeft ze het enge geluid van de wekker al achter zich gelaten wanneer ze zich begint aan te kleden.
Zoals het een moderne vrouw betaamt, moet ze toch even checken of wat ze heeft uitgepikt wel goed bij elkaar past en of haar haar OK zit en er geen andere onjuistheden worden gesignaleerd. Ze bekijkt zichzelf even met een goedkeurende blik in de spiegel en trekt vervolgens de voordeur achter zich dicht.
Tijd voor een stevig ontbijt neemt ze niet. Als je jezelf als vrouw maar twintig minuten geeft om je ochtendritueel uit te voeren, is er geen tijd om te eten. Soms, als haar kapsel plotsklaps in de plooi valt, probeert ze snel twee boterhammen in de toaster te gooien, vervolgens wat smeersel op te kladden en die onderweg naar het station op te eten.
Eigenlijk vindt ze dit zo onvrouwelijk: een gehaaste vrouw die op een boterham zit te kauwen onderweg naar het station. Daarom durft ze op andere morgenden eens bij de bakker binnen te springen om een croissant en een koffie te kopen en deze rustig op de trein te nuttigen, terwijl ze de krant leest. Dat staat veel beter. Veel vrouwelijker, veel verleidelijker. Je weet maar nooit …
Zelfs al was het een toevallige voorbijganger, ze zal altijd proberen een goede indruk te maken. Een doorstappende, snel etende vrouw heeft nu net iets minder sex-appael dan de vrouw die in de trein een pagina van haar krant omslaat terwijl ze van haar koffie nipt en sensueel met haar voet haar kuit aanraakt. Ze zou het haar hele leven beklagen moest ze haar toekomstige man tegenkomen die 'Sorry, maar er hangt wat choco aan je rechtermondhoek' als openingszin gebruikte.
De treinrit duurt elke ochtend ongeveer een kwartier. Meestal leest ze de gratische krant 'Metro' dan snel door, maar steeds vaker laat ze deze naast zich liggen en denkt ze aan al de dingen die ze die dag van plan is te doen, alle acties die ze wil ondernemen, mensen die ze moet aanspreken, dingen die ze niet mag vergeten. Vaak zijn deze 15 minuutjes het meest productieve kwartier van de dag.
Maar soms, heel soms, laat ze haar gedachten echt volledig de vrije loop. Dan denkt ze aan hoe ze de toekomst ziet, wat ze wil bereiken in het leven, wat haar gelukkig zal maken. Ze is ervan overtuigd dat ze op professioneel vlak geen klagen zal hebben. Over haar privé-leven is ze iets minder zeker.
Ze weet wel al exact hoe haar huis er zal uitzien, zelfs tot de kleur van de badkamer toe. Maar ze weet niet - maar hoopt wel - dat daar ook een man zal rondlopen.
Telkens als ze die persoon wil focusseren, vertroebelt het beeld. Ze krijgt alleen maar een immens warm gevoel, maar geen detail van zijn gezicht.
Eigenlijk vindt ze dit niet zo abnormaal. Ze weet van zichzelf dat ze niet zozeer op het uiterlijk van een man valt, maar op zijn karakter, zijn manier van doen, zijn eigenaardigheden en zijn groot hart.
Als ze met dit warme gevoel de trein afstapt mag je ervan op aan dat het een geweldige dag wordt. Ze weet - hoopt - dat ze ooit die man zal ontmoeten. Ooit komt hij wel en dan zal ze het weten, tenzij geen van beide de eerste stap zet.
Vandaag is het echter één van die gewone dagen waarin ze de krant voor zich liggen heeft en haar gedachten al bij het werk zitten. Maar ze had wel beslist om zichzelf te verwennen en toch een croissant en koffie van 2.5 euro te kopen. Eigenlijk verschrikkelijk duur, maar soms trekt ze zich daar echt niks van aan.
Ze was opgevoed met de mentaliteit om geen geld door ramen en deuren te smijten. Haar ouders waren helemaal niet arm, maar deden toch nooit onnodige uitgaven. Zelf heeft ze zich daar een beetje van afgezet, denkt ze toch. Ze moet echter aan zichzelf toegeven dat ze eigenlijk altijd naar de prijs kijkt, twee keer nadenkt en dan pas iets koopt. Dat gaat dan wel enkel over grotere aankopen. Verwennerij van enkele euro's, kan ze zich wel door laten verleiden. Maar daar heeft ze dan ook echt wel plezier in. Zo kan ze van een slecht humeur ineens een geweldig opgewekt persoon worden als ze zichzelf trakteert op iets extras zoals croissant en koffie.
Onbewust zoekend naar een vrijgezel, kijkt ze, nippend van de hete koffie, rond in de wagon en valt het haar nu pas op dat iedereen zo dun gekleed is. Eigenlijk is het onverstaanbaar: het is einde januari en de temperatuur is deze morgen al opgeklommen tot een graad of tien. Spijtig dat ze dat niet eerder had opgemerkt, dan had ze haar jas thuis kunnen laten.
Misschien een beetje a-typisch voor een vrouw, maar met jassen heeft ze geen goede band. Ze associeert die altijd met een benauwd gevoel. Koud weer staat bij haar voor verplicht ongezellig binnen zitten omdat je buiten niks kan gaan doen. Soms heeft ze het gevoel dat ze in een te koud land is geboren, maar de echte Belgische chocolade om een warme coco mee te maken, maakt veel goed.
Zelfs op die dagen dat ze helemaal verzeild is in gedachten, doet ze steeds toch nog even de 'Metro' open. Daarin staat een rubriekje waar lezers hun ding kwijt kunnen. Als het niet gaat over iemand die de eerlijke vinder bedankt voor de teruggevonden paraplu, is het wel iemand die graag die blonde stoot op de trein van Antwerpen naar Beveren van 7.56 eens beter had leren kennen. Eigenlijk is het compleet belachelijk, maar toch. Toch wil ze het elke dag even gelezen hebben. Al is dat het enige uit gans het krantje, ze zou zo eens een boodschap aan haar gericht moeten missen. Geen idee van wie ze iets zou moeten krijgen, maar toch, hoop doet leven.
Maar ook vandaag … geen boodschap voor haar.
De Interbrew fabriek voorbij. Dat is het moment om terug naar de realiteit van werk en het gewone leven te komen. Na die croissant en het besef dat het een zonnige dag zal worden, kan vandaag haar humeur sowieso al niet stuk, zelfs niet door al die mensen die staan te drummen om als eerste uit de trein te raken, alsof ze daar een prijs voor zouden krijgen. Ze blijft gewoon rustig zitten, tot die bende druktemakers een beetje gevorderd zijn en dan volgt zij pas met haar tas in de ene hand en het lege koffiebekertje in de andere.
De zon schijnt recht in haar gezicht als ze uitstapt. Wat een zaligheid. De warmte nog in zich opnemend begint ineens iets te trillen in haar tas. Het is haar gsm. Proberend de stroom van pendelaars te volgen, opent ze haar tas en zoekt troosteloos naar dat stomme ding. Eigenlijk wil ze helemaal geen gsm, maar haar moeder dacht daar indertijd anders over.
Toen ze nog op kot zat, was ze daar niet te bereiken. Haar moeder vond dat voor een jong meisje niet doenbaar. Beiden zijn dan tot het compromis gekomen dat haar moeder het mobieltje zou betalen, maar dat Yana het toch meestal bij zich zou dragen. Nu, enkele jaren later, moet ze toch vaststellen dat ze niet zonder dat rotding kan. Het bellen zelf vindt ze niet zo geweldig, maar die smsjes. Even melden dat ze is aangekomen, of dat ze even later gaat zijn. Echt handig.
Haar probleem is meestal dat, als het eens een keer rinkelt, ze dat ding niet tijdig vindt. Moeite doen om in de handleiding te zoeken hoe je de instellingen kan veranderen heeft ze nog nooit gedaan. Daar is ze dan weer te koppig voor. Net wanneer ze de koude ronding voelt, stopt het ding met vibreren. Pff, die zal dan maar moeten terugbellen. Ergens zal er wel zo'n functie bestaan om te zien wie je heeft gebeld, maar ook dat had ze na vijf jaar nog niet uitgepluisd.
Zonder ook maar even op te zien is ze in die tijd al wel een meter of tien verder richting trap gestapt. Aangezien er van de andere kant ook een hoop mensen komen aangestormd, die tevens vaak met hun gedachten elders zitten, moest ze wel tegen iemand opbotsen.
Zo'n puur blond haar had ze nog nooit gezien en die rode jas, zo gewaagd, maar zo correct…
feedback van andere lezers- GoNo2
Goed geschreven en beschreven!
toetast: Thanks ! - joplin
vlot beschrijvend
xx
toetast: Thanks ! - koyaanisqatsi
Veelbelovend! (gezien de luie aard vd meeste lezers misschien in kortere stukjes in sturen -die commentaar kreeg ik vroeg namelijk)
toetast: Thanks ! (ik zal mijn best doen, maar een vloeiende pen is soms moeilijk te stoppen) - Wee
Dit smeekt om een vervolg! :)
Heerlijk lezen!
x
toetast: Thanks ! Dat vervolg is er ondertussen van gekomen. Is het eerste stuk van een eerste versie van een boek dat ik lang geleden heb geschreven en ben nu bezig aan de 'opsmuk'. Nu en dan een eerlijke commentaar keeps me going :-)
|
