|
< terug
Geloof verzet bergen II
Argus had niet gedacht dat hij het zo lang op zijn paard kon uitgehouden maar de werkelijkheid had hem ingehaald, het werd dan ook al redelijk fris. Op het grote rechthoekige binnenplein zag hij kamelen en enkele paarden waarmee men bezig was hen voor de nacht te verzorgen. Enkele mannen hadden de dieren met dekens afgedekt om hen tegen de nachtelijke kou te vrijwaren. Dat het redelijk fris was kon hij door de zweetdampen zien die vanonder de dekens omhoog stegen, hijzelf had daar geen notitie van genomen maar zag ook dat Camiel redelijk zweette.
Men had hem vanmorgen bij aanvang van zijn reis dus geen verzinsels verteld. Alles wat hij tot nu toe zag boezemde hem dan vertrouwen in. De jonge knul die naar hem toe rende, hield op ongeveer een meter voor het paard halt en maakte een diepe buiging. Goh! Als ook de gasten zo verwend zouden worden als de dieren hier voor de stallingen, kon hij met een gerust hart zich voor een nacht laten inkwartieren. De stalknecht vroeg met een brede lach of hij de net aangekomen gast uit het zadel mocht helpen, wat hij ook wenste.
Eens op de grond vroeg hij of de gast overnachten wilde of dat het enkel maar om een korte verpozing ging, in dit geval wilde hij het paard drinken laten en een zak voer geven. Argus maakte hem met een handbeweging duidelijk dat hij eerst gewisheid wilde inwinnen vooraleer hij tot het op stal zetten overging. De jonge man begreep de beweegredenen en maakte een soort van reverence waarbij hij zijn hand openhield.
Rechts van hem bevond zich een grote dubbele deur die naar alle waarschijnlijkheid toegang zou verschaffen tot de gelagkamer en van waar hij muziek en vrolijke stemmen dacht te horen. Het zand tussen de tanden en de dorst lieten hem ook geen keuze en was het niet ook niet zijn maag die om een maal vroeg? Het was een zware dubbele deur die zonder enige druk gemakkelijk opende en hem een volle zaal liet zien.
Een mengeling van allerlei ondefinieerbare geuren met daartussen rook uit waterpijpen zorgden voor een nevelige waas waarin veel onbekende bezoekers die luid spraken om het fluitensemble te overstemmen, aantrof. Argus zocht een plaats waar hij in aller rust zijn rit kon overdenken en een hapje tot zich te nemen en vond dit links in een hoek. Een jonge man die als een soort kelner fungeerde stapte op hem af en wees hem juist dat tafeltje aan dat hij zojuist ook al in het vizier had. Argus vroeg of hij van de keuken nog iets te verwachten had en of men een slaapplaats voor hem geregeld kon worden.
"Eten is volop, meende de jonge man, maar wat het slapen betreft moet ik de patroon vragen, ik durf daarover niets beloven. We hebben een enkel gerecht dat we elke dag opnieuw vers serveren maar dranken zoveel als u maar wil". Argus plaatste de zadeltas zo dat hij ze steeds in het oog kon houden, en maakte het zich gemakkelijk. Een ferme zucht verliet zijn mond en heel zijn lichaam zakte een beetje onderuit.
Geluk is toch iets raars, dacht hij bij zichzelf. Zo iets gewoon als zich ergens in een hoekje te zetten en even op rust komen kan genezend werken. Men bracht Argus de dagschotel die wonderwel goed rook en hem het speeksel in de mond deed lopen en een kruikje water, tja meer heeft een mens niet nodig om gelukkig te zijn. Aan het tafeltje naast hem trok een dikke en rijkelijk geklede man zijn aandacht. Zijn gebaren en woordenvloed waren van dien aard dat iedereen naar hem omkeek.
feedback van andere lezers- Wee
Bijzonder sfeertje schep je hier, Willy.
Graag gelezen.
x
Hoeselaar: Dank je wel voor het lezen Hanna
Willy - joplin
mooie zinsbouw
je voelt de bezadigde ernstige man Argus goed aan
ik geniet en zoals Wee zegt een "bijzonder sfeertje"
mij maakt het nieuwsgierig
ik luister
xx
Hoeselaar: Het is pure fantasie maar toch kan ik er zelf van genieten, dank je wel voor je sterke reactie
|
