Volg ons op facebook
|
< terug
Het geschrift van de melanoom. (3)
Het beeld van een 30 kilo zware bananentros met in de achtergrond de opkomende Braziliaanse zon, moet al snel wijken wanneer hij iemand in een appartement beneden de voordeur veel te hard hoort dichtslaan. Hij beslist dan maar om op te staan, de radio aan te zetten en naar de keuken te gaan.
Zelfs na die paar jaren hier is hij er nog steeds niet aan gewoon geraakt dat het 's morgens zo koud kan zijn. Ingepakt in een winterpyjama en daarboven een badjas, schuifelt hij richting koffiezet. Aangezien hij altijd vroeg wakker is, kan hij ten volle van een uitgebreid ochtendritueel genieten.
Met een lekkere tas koffie geniet hij van weer een nieuwe dag in België. Rustig bladert hij tot aan de strips in de krant.'s Morgens geen al te zware literatuur voor hem. In de loop van de dag moet hij al genoeg teksten verwerken. Zo'n heerlijke koffie - die hij jaarlijks van zijn Brazilië meebrengt als hij zijn moeder gaat bezoeken - slaagt er al deels in de koude uit zijn lichaam te verjagen.
Een andere routine die hij pas heeft ingevoerd toen hij besloot België een kans te geven, is zijn ochtendbad. Eén van die luxes van het westerse leven die hij voor geen geld zou willen ruilen. Thuis was er amper stromend water, hier heeft men in bijna elk huis een jacuzzi. Met zijn eerste maandloon heeft hij zich een luxebad gekocht om er sindsdien elke morgen met volle tuigen van te kunnen genieten. Een koffie in de hand, een muziekje op … perfect.
Hij heeft dan wel twintig jaar in Brazilië gewoond, maar hun muziek kan hem nog steeds niet 100% bekoren. In plaats van zo'n opzwepend liedje in de morgen, waarop elke Braziliaan uit zijn dak zou gaan, zet hij een rustige radiopost op. Geef hem maar een ballade met koffie en bad in de morgen in plaats van een salsa met swingende heupen.
Tien minuten in zo'n stomend bad is meer dan voldoende om zijn slaap af te weken en psychisch klaar te geraken voor een nieuwe dag. Die eerste minuten kan hij voluit genieten en relaxen, maar na een paar liedjes te hebben meegeneuried voelt hij dat hij z'n tijd aan het verdoen is en hij beter uit het warme water kan komen en richting station lopen als hij nog op een redelijk uur op het werk wil aankomen.
Alvorens de buitendeur achter zich dicht te gooien, trekt hij toch nog enkele minuten uit om zijn kleerkast te doorzoeken. Waar hij die passie voor kledij vandaan haalt, heeft hij nooit kunnen verklaren. Dagelijks loopt hij in een andere, kieskeurig uitgekozen outfit rond. De ene al wat gewaagder dan de andere, maar steeds kleurrijker dan de gemiddelde Belgische man.
Hij beseft dat hij wellicht meer kleren heeft dan eender welke man in de straat, maar zo is hij nu eenmaal: zijn er eenvoudige dingen die je leven extra aangenaam maken, dan mag je die jezelf niet ontzeggen. En voor hem zijn die eenvoudige dingen zijn kleren. Het geeft hem dagelijks een - voor velen onbegrijpelijk - gevoel van geluk om uit al die kleuren en stoffen een nieuw pallet samen te stellen. En daar draait het bij hem om: gelukkig zijn met de kleine dingen.
Hij koopt geen extravagant dure dingen, dus het budget dat naar textiel gaat zorgt er niet voor dat hij op droog brood en water moet leven, maar toch gaat er daardoor maandelijks meer van zijn rekening dan bij de gemiddelde vrouw.
Deze passie / obsessie voor kledij, maar eigenlijk voor uiterlijk in het algemeen, heeft hij pas een paar jaar geleden beginnen ontwikkelen. Dit komt allicht doordat hij zich pas goed in zijn vel is beginnen voelen en zijn lichaam met alle goede en slechte kanten heeft aanvaard, wanneer hij Brazilië heeft verlaten. Het feit dat hij in zijn jeugd er door zijn huidskleur toch steeds anders uitzag dan de rest, zal er wel iets mee te maken hebben.
Deze morgen is hij in een goede bui, dus neemt hij een kleurrijke rode jas van de hanger. Gecombineerd met een normale grijze broek is dit net niet te. De hoeveelheid kleur terug te vinden is in zijn outfit weerspiegelt hoe goed hij zich die morgen voel. Ondanks het feit dat hij er volledig zin in heeft, verandert hij de gele sjaal toch nog snel door een grijze. Hij heeft vandaag een paar meetings op het programma staan en wil niet te hard choqueren.
Met deze outfit aan, een goed ontbijt binnen en nog nagenietend van zijn bad, verlaat hij zijn flat.
Voor Xavier begint de werkdag de moment waarop de deur dichtvalt. Dan beginnen de radertjes van zijn hersenen te werken om te bedenken wat hij die dag allemaal wil realiseren, wie hij wat niet mag vergeten te zeggen en hoe het allemaal in zijn plaats zal vallen.
Na zijn studies in Rio heeft hij beslist om journalist te worden. Niet zo eentje die overal in en nergens nieuws moet gaan zoeken, maar één die duiding geeft bij de actualiteit, die verder kijkt dan de gemiddelde journalist. En als bij wonder is het net zo'n job die hem in de schoot is geworpen hier in België.
Hij werkt voor een Engelstalig magazine dat maandelijks op kritische manier dieper ingaat op een aantal items van de actualiteit. Hij heeft een functie kunnen betrekken waarvoor hij niet te vaak de straat op moet. Hij zit lekker warm binnen achter een computer, terwijl hij info die binnenstroomt via mail, telefoon, fax,… probeert te ordenen om uiteindelijk in een kritisch artikel te bundelen. Nu en dan moet hij eens buitenshuis een interview afnemen, maar nooit dient hij buiten in weer en wind aan verslaggeving te doen. Hij zou zich geen betere job kunnen bedenken.
Wat zijn job nog beter maakt, is de onmetelijke vrijheid die zijn baas hem geeft. Wekelijks dient hij twee tot drie onderwerpen verder uit te diepen en op zijn manier aan de man te brengen. De eindredacteur houdt van Xaviers schrijfstijl en heeft zijn onderwerpkeuze nog nooit in twijfel getrokken, waardoor Xavier zowat kan doen en laten wat hij wil.
Er is echter wel één minpunt: de woon-werkafstand. De job waarvoor hij van Engeland naar België is gekomen, beviel hem niet. Na twee maanden is hij daar vertrokken, maar hij had wel reeds een appartement om de hoek gekocht.
Zijn huidige job is op 70 km van zijn deur en wegens het Belgische verkeer bijna onmogelijk te bereiken met de wagen. Hij heeft zich dus bekeerd tot het openbaar vervoer.
Het geluk wil dat hij niet ver van een groot station woont en het bureau zich in een grote stad bevindt. Een goed uur is hij onderweg, waarvan 45 minuten op de trein. Met zijn baas heeft hij afgesproken dat hij niet, zoals de anderen, stipt om 8.30 op het werk moet zijn, maar zijn dagen mag indelen naar de treinuren. Wat kan je nog meer wensen dan na een bad en koffie, drie kwartier rustig op de trein te zitten (zelfs in eerste klas, want het werk betaalt), al wat dossiers door te bladeren en zelfs wat stukjes te schrijven op de labtop?
De trein heeft slechts één tussenstop in Mechelen en voor de rest zoeft het landschap aan een constante snelheid voorbij, maar veel merkt hij daar niet van.
Ook deze morgen zit hij bijna alleen in eerste klasse, te denken over de komende verkiezingen. Hij heeft zijn baas beloofd een drie pagina's tellend artikel klaar te krijgen tegen overmorgen. Zo nu en dan kijkt hij eens op van zijn scherm, maar veel valt er binnen niet te zien. Chique zetels, een paar tafeltjes en eens per rit een conducteur, die zijn ticket al niet meer vraagt, want ze kennen hem ondertussen al allemaal. Een kleurrijke man met laptop in eerste klasse, het valt op.
Hij is ook nu weer zo diep in de materie verzonken, dat het stoppen van de trein hem niet is opgevallen. Die 45 min zijn weer genadeloos weggetikt maar hebben wel een lijn of tien tekst op het scherm laten verschijnen. Goede, gevatte tekst.
Snel grijpt hij zijn labtop en een paar artikels samen en schuift aan richting uitgang. Terwijl hij van de trein stapt, versteekt hij nog hier en daar een paar papieren maar denkt terwijl ook nog verder aan het vervolg van zijn artikel.
De weg van het station naar zijn bureau zou hij zonder problemen geblinddoekt kunnen afleggen, ware het niet dat het station van Leuven nogal eigenaardig is gebouwd. Er zijn in Leuven, het eindstation, twee uitgangen, elk aan het einde van elk perron. Daardoor gaat een deel van de menigte naar links en de rest naar rechts
's Morgens is niemand er met zijn gedachten bij waardoor er op deze manier geregeld mensen tegen elkaar opbotsen, zich snel excuseren en doorlopen. Vandaag is het niet anders.
Terwijl hij zich aan het ergeren is aan de artikels die maar niet op een ordelijke manier willen gestapeld worden, botst er een persoon recht tegen hem aan. Je krijgt al wel eens een duw van opzij, maar iemand die recht tegen je aanloopt, dat gebeurt niet dagelijks. Door de impact laat hij zijn papieren op de grond vallen. De dame tegen wie hij is opgelopen verontschuldigt zich onmiddellijk, waardoor hij beslist haar dan maar geen gemene blik toe te werpen.
Bij het rechtkomen, ziet hij pas wie hem heeft geraakt: een jonge, elegante vrouw, duidelijk met zuiders bloed en prachtig bruine ogen. Onvoorstelbaar mooie ogen. Hij moet even de tijd nemen om het allemaal in hem op te nemen.
Ze verontschuldigt zich nogmaals, maar hij hoort de excuses niet, haar ogen zijn nog steeds te intrigerend om zijn blik af te wenden en zijn andere zintuigen terug te laten werken.
Na een stilte van misschien maar een seconde of twee, maar toch net iets langer dan bij een gewone ontmoeting, zegt hij dat ze zich geen zorgen hoeft te maken, dat hij alles terugheeft en hij haar een prettige dag wenst.
Hij loopt verder, maar kan niet meer over de komende verkiezingen denken. Enkel aan die bruine ogen die - zelfs voor hem - onbeschrijflijk zijn.
feedback van andere lezers- Wee
Prachtig in details, Pieter.
Heel graag gelezen.
(Alinea 23: laPtop.)
x - joplin
een duidelijk gestructureerd leventje van een welstellend rustig man
zo klaar als een klontje
lekker te lezen
xx
|
