|
< terug
Vakantieverslag 2012 deel 2
Zaterdag 7 juli
We hebben heerlijk geslapen. Om 8 uur zaten we aan het ontbijt dat voortreffelijk was verzorgd. Om de files voor te zijn vertrokken we zo snel mogelijk, een actie die gedoemd was mis te gaan. De eerste file werd veroorzaakt door een tolpoort. De tweede door de grote drukte. We aarzelden om de snelweg af te gaan en binnendoor te rijden, maar we reden nog steeds langzaam door en verloren op die manier minder tijd dan binnendoor rijden.
Voor Lyon sloegen we af richting Geneve en Grenoble. Daar was de weg naar Geneve afgesloten waardoor alle verkeer door één tolpoortstation moest die daar niet op was berekent. Gelukkig liep de weg steil naar beneden, zodat we een overzicht hadden van de situatie. Na tien minuten wachten en kijken met welke snelheid de file vorderde besloten we de helemaal lege afslag naast ons te nemen en daarmee van de snelweg af te gaan.
We kwamen onderweg een grote supermarkt tegen waar we een Pannini hebben gegeten. Na tien kilometer binnendoor rijden gingen we de snelweg weer op. Volgens de routeplanner konden we om 16.15 op onze plek van bestemming zijn.
De timing van Truus was erg goed, want om14.45 waren we in Le bourg-d'oisans. Nog 92 kilometer, hooguit twee uur rijden nog. Op een rotonde zagen we politieagenten automobilisten aanhouden, dachten we. Wij mochten doorrijden. De afslag naar Briançon was afgesloten. We draaiden de rotonde door en namen nietsvermoedend een andere afslag. Na een paar meter was Truus het eens met deze beslissing en ze bracht ons naar een volgende rotonde. Overal stonden auto's langs de kant van de weg waarvan er veel met fietsen op het dak. Even dacht ik: kijk eens aan, de tour de France is verdwaald. Hiermee zat ik dichterbij de waarheid dan ik kon vermoeden. Langzaam reden we door naar de rotonde. Daar stonden ook politieagenten mensen te woord en die reden weer terug over de afgesloten weg die op de eerste rotonde uitkwam. Wij waren aan de beurt.
"De weg is tot vijf uur afgesloten," zei de agente.
Door de ongetwijfeld domme uitdrukking op mijn gezicht legde ze de situatie nader uit: "Er komen 8.000 fietsers de berg af en daarom is hij afgesloten."
Het was mij helaas volkomen duidelijk dat dit niet de Franse versie van Bananasplit was.
Zo kwamen we bij de agenten uit die de automobilisten niet aanhield, maar vertelde wat er gebeurde. We mochten van de agenten een klein parkeerterrein achter de rotonde op waar we konden wachten tot de weg weer openging of we moesten terug naar de stad. We besloten te blijven.
Nergens een plekje schaduw, dus we stonden in de brandende zon te wachten. Desgevraagd vonden de agenten het ook waanzinnig om op zaterdag 7 juli, de dag dat tout la monde, op vakantie gaat de boel dicht te gooien. Veel Fransen gingen ook op vakantie. Zij waren buitengewoon kwaad over deze actie. De politieagenten hadden grote moeite om ze kalm te houden. Gelukkig werd het bewolkt waardoor de temperatuur draagbaar werd. Om vijf uur ging de weg weer open. Stapvoets, omdat alle wachtende weer verder wilden, reden we de Lautaret op richting Briançon. Nog steeds kwamen er honderden fietsers ons tegemoet. In de niet verlichte tunnels was dit niet zonder gevaar. Tijdens het wachten hadden we onze huisbaas op de hoogte gesteld van onze vertraging.
In Briançon hebben we een paar boodschappen gedaan. Een daarvan was een gegrilde kip die, naar de taaiheid te beoordelen, om acht uur die morgen was gegrild. Om 19.30 uur waren we thuis. Over de afstand van 433 kilometer hadden we elf uur gedaan.
Met een stuk brood worstelden we toch wat kip naar binnen. Weer gingen we uitgeput vroeg slapen. Uiteraard hebben we er de volgende dag om gelachen. Het was toch een leuk avontuur maakten we onszelf wijs.
Zondag 8 juli 2012
Vandaag hebben we lopend brood gehaald bij de bakker in ons dorp die we vanaf dat moment 'onze bakker' noemen. Ellie had ook een merengue meegenomen voor bij de koffie. De koffie werd niets want het koffiezetapparaat in het huisje is een mooi ding, maar je kunt er geen koffie mee zetten zoals wij die gewend zijn, de merengue bleef in zijn bruine zakje zitten of liggen. Na het ontbijt besloten we de directe omgeving te verkennen. Dit voornemen loopt bij ons meestal uit op een lange tocht, zo ook deze dag. Na het verkennen van Guillestre, een dorpje vlak bij ons, besloten we nog even verder te rijden. Op een bord ter plaatse stond de aanduiding: "Mont d'Izoard ouvert". Dit was voldoende aanleiding om daar naar toe te willen gaan. We kwamen door een gorges waar een snelstromende rivier langs de weg liep. We zagen een auto staan waar een man in een vreemde uitrusting bij stond. Zonder aarzelen parkeerden we de auto op een klein plekje naast de weg. In de diepte was een stroomversnelling annex waterval, waar een aantal kanoërs bij stonden. We begonnen foto's te maken en te filmen. Een van de mannen nam een strategische positie in om foto's te maken. Zodra hij op de juiste plaats zat vertrokken de twee roeiers om de beurt de waterval in. Het was een spectaculair gezicht wat ook de bedoeling was voor de foto denken wij. We reden verder in de gedachte dat we wel ongeveer boven waren. Dit was een ernstige vergissing de berg moest nog komen.
Oneindige rijen fietsers en motorrijders maakten de rit inspannend en gevaarlijk. Overal op de weg waren namen geschreven waarvan ik er een aantal kon. Sommige waren erg oud zag ik. We passeerden een herdenkingsmonument dat we te laat zagen om te stoppen. De weg werd smaller en smaller. Hoe hier in godsnaam de tourcaravan langs kon rijden was me een raadsel. Op de 2450 hoge top stopten we om een paar souvenirs en ansichtkaarten voor de kleinkinderen te kopen. Er was ook een snoepkraampje dat geheel uit de toon viel. Eigengemaakte snoep stond op een bord bij het stalletje. Enthousiast schepte Ellie wat van alle kleuren in een zakje. De man achter de kraam stond verbaasd toe te kijken, iets dat ik niet snapte tot hij het zakje op de weegschaal plaatste. De verhouding tussen de prijs en het gewicht sloeg alles. Twaalf euro moest ze betalen. Moet ze maar eerst de prijs checken.
Het is dinsdag dat ik dit verhaaltje schrijf en nog steeds pest ik haar hiermee.
"Mag ik nog zo'n duur snoepje schat?"
"Nee, je hebt al voor een kapitaal op."
What goes up must come down, dus we begonnen aan de voor mijn gevoel eindeloze afdaling. De prachtige rit eindigde in Briançon. Daar haalden we wat te eten en reden voldaan naar huis.
Onze huisbaas, die boven ons woont, heeft samen met zijn zoon een hobby: rally rijden. De zoon woont op zichzelf maar eet en sleutelt bij zijn ouders, kwamen we in de loop van de vakantie achter. Twee van hun racebolides maken deel uit van ons uitzicht op het terras. Tot zover geen probleem, ieder zijn plezier zeggen wij dan, tot hij met benzine velgen begon schoon te maken. In de zinderende hitte was dit wel erg veel van het slechte. Even dachten we hier iets over te zeggen, maar om niet direct de sfeer te verpesten deden we dat niet.
We hoopten dat de benzine snel zou verdampen want we wilden eten koken en buiten opeten. Dit gebeurde niet, daarom besloten we in het restaurant in ons dorp te gaan eten. Naast ons tafeltje op het terras, stond een lange voor zestien personen gedekte tafel. Wedden dat het Hollanders zijn, dacht ik. Inderdaad was een het groep Nederlandse jongelui van de plaatselijke camping. We raakte in gesprek met twee jongens die naast ons zaten. Een van hen haalde een tasje tevoorschijn waarin hij benodigdheden had zitten om zijn bloed te prikken en insuline te spuiten. Omdat we kennissen hebben met dezelfde ziekte, zagen we direct wat hij aan het doen was. We raakten ook hierover in gesprek. Na drie Grimbergens en een voortreffelijke pizza stond ik moeizaam op van mijn wankele klapstoeltje. We wandelden vrolijk napratend over de gezellige avond naar huis. Buiten hebben we nog even gekeken naar een aantal zweefvliegtuigen, die op vijfhonderd meter bij ons vandaan, op het vliegveld landen. De benzinelucht was een stuk minder.
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Dit is meer een persoonlijke beleving maar overzichtelijk geschreven
Willy
badstop: Het is een verslag met een persoonlijke noot, anders wordt het zo saai vind ik. - hettie35
Leuk om te lezen, vlot geschreven.
Groetjes Hettie
badstop: Leuk om te horen.
|
