|
< terug
Vakantieverslag 2012 deel 3
Maandag 9
Voor het brood halen hebben we opgeruimd. Restjes oud brood van tafel en in een bruine zak werden, samen met ander vuilnis, in een plastic tasje gedaan. Deze namen we mee op weg naar de bakker, want langs de weg stonden bakken waar vuilnis, plastic en glas in kon worden gegooid. Na het ontbijt zaten we op ons terras.
"Pak jij de merenque even, want je moet toch plassen. Hij zit in een bruine papieren zak."
Ons kent ons, dus.
Na lang zoeken moest ik bekennen dat ik hem niet kon vinden.
"Mannen kunnen nooit iets vinden," constateerde Ellie.
We hebben samen gezocht maar de merenque bleef weg.
"Heb jij vanmorgen een bruine papieren zak weggegooid?" vroeg ik aan haar.
"Ja. O shit, dan heb ik hem weggegooid."
"Nu weet je waarom mannen nooit iets kunnen vinden."
We hebben er smakelijk om gelachen, maar niet van gegeten.
We zijn te voet de omgeving gaan verkennen. Na een korte wandeling staken we, via een tunneltje, de drukke weg van Briançon naar Gap over. We passeerden de camping, waar ik een paar van de jongen mensen zag die we ook op het terras van het restaurant hadden gezien. Ze zwaaiden naar ons. We liepen de brug op over de snelstromende rivier de Durance. Een groepje kanoërs vloog, vrolijk groetend, onder ons door. Een klein vliegtuig kwam op de landingsbaan af van het naast de rivier gelegen vliegveld. We liepen naar het vliegveld om daar naar te kijken. Uit een loods werden zweefvliegtuigen naar buiten gereden en naar een startplaats gesleept. Af en toe landde er een vliegtuigje. Omdat we geen idee hadden hoelang het ging duren voor de zweefvliegers starten zijn we na een kwartiertje kijken weer naar huis gelopen met het voornemen om hier vaker naar toe te gaan met foto en video camera.
Na de wandeling zijn we met de auto het natuurpark 'de Ecrins' ingereden.
Staande op een brug zagen we een groep van 15 kinderen in een kruising tussen een kano en een raftvlot stappen. Een van de helpers probeerde een kind tussen de achterkant van het vlot en een ander kind voor hem te stoppen. Dit lukte niet want de vaartuigen waren tweepersoons. Na een tijdje martelen gaf hij het op en het kind van naar onze schatting zeven jaar zat min of meer op de rand. Dit gaat niet goed zeiden we tegen elkaar het zwaartepunt is veel te hoog en de kleine zit niet stevig op de bodem. Eén kleine kano met een instructrice ging voorop aan de groep. Na honderd meter viel inderdaad de kano met de drie kinderen om. We bleven kijken of alles goed ging en om eventueel assistentie te verlenen in welke vorm dan ook. Op de gil van de kinderen regeerde de instructrice die terugpeddelde om de kinderen die werden meegesleurd door het snelstromende water naar de kant te helpen. De kleintjes begonnen langs de oever over rotsen te klimmen om naar het startpunt terug te gaan. Een van de helpers reed met een auto naar het punt waar de omgevallen kano op de oever lag om die op te halen. De kinderen werden aan hun lot overgelaten.
Een man die op de oever stond te vissen heeft de kinderen bij de gevaarlijke oever weggehaald en naar het pad gebracht waar de auto naar de kano toe had gereden. Verloren stonden ze na een korte wandeling op het parkeerpleintje naast de rivier. De helper kwam terug en samen met de kinderen liepen ze naar een camping aan de andere kant van de weg. Hoe het met de andere kinderen in de boten was afgelopen zonder de begeleidster weten we niet. We hopen dat het ze goed is gegaan.
Het gezegde: dat gaat met de Franse slag, ging hier niet op want het was een Nederlands bedrijf met Nederlands personeel.
Thuisgekomen zaten we op ons terras naar de vogels te kijken die met allerlei insecten hun kroost volpropten. Even later zagen we een jong vogeltje rondhippen in de tuin. Die was te vroeg uit het nest gegaan. We pakten hem op en staande op een stoel heb ik hem weer in het nest gedaan. Hij bleef erin tot de avond. We zagen hem hopeloos fladderend naar beneden komen. Zijn oogjes zagen er ontstoken uit en we lieten hem met rust. De volgende morgen lag hij dood op de oprit. Ellie heeft hem in de bosjes gelegd.
Dinsdag 10 juli
Natuurpark De Ecrins heeft veel te bieden. Vandaag zijn we daar weer naar toe gegaan. We hebben immense bergen gezien. Af en toe is het overweldigend tegen benauwend aan. Waar ik erg aan moest wennen was dat je maar op een of hooguit twee manieren ergens heen of terug kan. In Nederland zijn er altijd veel meer manieren om ergens te komen of weg te gaan. Tijdens onze reis naar het huisje hadden we dat ondervonden, want ik dacht: die ene weg afgesloten, ik zoek wel een andere, maar die is er gewoon niet. In dit natuurgebied lopen alle wegen dood. Na een paar dagen waren we daar weer aan gewend.
Watervallen veroorzaakt door smeltende sneeuw zagen er als openstaande waterkranen uit. Soms halverwege de berg soms bijna aan te top. We hebben een stukje gewandeld langs de stroomversnellingen van de rivier. Op de terugreis rende een marmot, waar deze streek om bekend staat, over de weg. Waarschijnlijk de enige kans deze dieren in juli te zien.
feedback van andere lezers- Wee
Met een lach gelezen (die papieren zak, hè? :))
Ook de rest van je verslag graag gevolgd.
x
badstop: En ze zijn zo lekker. - Danvoieanne
LEUK geschreven
badstop: Veel inspiratie in de vakantie. - Hoeselaar
Kinderen in nood aan hun lot overlaten vind ik wel erg zeker op een rivier met zo een sterke stroming en verradelijke kolkingen, geen reclame voor de kano uitbaters!!
Willy
badstop: Dat was slecht georganiseerd. Het mag natuurlijk niets kosten, echt Nederlands,
|
