|
< terug
Vakantieverslag 2012 deel 4
Woensdag 11 juli
We zouden alleen een korte rit maken naar Place Forte Vauban op Mount-Dauphin. Het was aan de buitenkant een saai fort. Onze timing was verkeerd want het winkeltje waar je souvenirs en kaartjes kon kopen voor een rondleiding ging net dicht. Het dorpje wat erbij hoorde was wel leuk om te bekijken; veel artisinal en zo. De uitzichten vanaf de afgeplatte berg waar hij op stond waren prachtig. We hebben koffie gedronken in Guillestre, het stadje waar we boodschappen doen.
Het leek ons wel leuk om een keer een dagje met de trein vanuit dat plaatsje met een boemeltreintje naar Marseille te gaan. We liepen het station in waar een hogelijk gestreste dame aan de telefoon zat en bleef zitten. Wij hadden geen haast de jufrouw kennelijk wel, want ze bleef bellen. Er kwamen een paar backpackers binnen die duidelijk haast hadden om ergens te komen. Ze tikten op de ruit van het loket. De dame legde enkele ogenblikken later de telefoon neer en rees gekweld door deze, in haar ogen ongetwijfeld buitengewoon asociale, actie uit haar zetel. De rugtasmannen lieten ons met een welwillend gebaar voorgaan. Wij weigerden dit, want wij hoefden nergens heen. Zij vroegen iets waarvan het antwoord op hun vraag niet naar het zin was want ze liepen boos het stationshalletje uit. Getergd keek de gestreste mij aan. Mijn natuurlijke verlegenheid kreeg bijna de overhand, maar ik stelde toch de vraag: " Heeft u een depliant met prijzen."
Dit had ze niet. Ze maakte aanstalten weg te gaan. Op dat moment vroeg ik: "Wat kost het om met de trein naar Marseille te gaan?"
"Heeft u kortingskaarten?"
"Nee, gewoon een kaartje naar Marseille."
Hier had ze op gewacht want met duidelijke genoegdoening in haar stem oreerde ze: "38 euro".
Even was ik uit het veld geslagen en waande mij in Nederland.
"Voor een retour," vroeg ik tegen beter weten in.
"Nee, enkele reis."
Bijna waren we naar buiten gerend van schrik. Dit zijn echt Nederlandse prijzen zeiden we tegen elkaar. Vanaf ons terras horen we de trein tussen Briançon en Marseille langsgaan, dat gelukkig een zeldzaamheid is. Wij zeggen dan tegen elkaar: "Daar gaat de 38 euro weer."
Na het met een gigantische explosie uiteenspatten van de droom om met de trein naar Marseille te gaan, vervolgde we onze trip.
We hadden op de kaart een mooi weggetje gezien, een berg op naar Risoul. De weg was uitstekend geasfalteerd en erg breed. Dit vonden wij verdacht. Onze achterdocht kwam uit, want we belanden niet allen op een berg maar ook tussen een berg hotels. Wintersport concludeerden wij. Ellie moest toch even haar hobby botvieren: vingerhoedjes sparen. We overlegden in de auto wat nu te doen. Het werd de col de Vars oprijden, hoogte 2109 meter. Het werd een indrukwekkende rit. Om niet dezelfde weg terug te hoeven rijden namen we de route via Barcelonette terug. Langs de weg was een winkel met regionale producten. We stopten en liepen met een gezond wantrouwen naar binnen. De verassing was compleet. Een prachtige winkel waar je veel producten kon proeven, die van uistekende kwaliteit waren en niet duur. Met armbandjes voor de kleinkinderen en drie stukken kaas gingen we weer naar buiten. De kaas ging in de koelbox. Een vingerhoedje hadden ze niet. We reden door richting het Lac de Serre-Ponçon. In Pontis Demoiselles zagen we een houten keet staan met buiten een rek met fleece vesten.
"Stop! Winkel!" riep Ellie.
Dit roepen heb ik haar geleerd. Daarvoor ging het zo.
"Kijk, wat een leuke winkel."
"Ja énig," zeg ik dan, want ik heb niets met winkels.
We zijn dan de winkel al voorbij.
"Zouden ze daar wel vingerhoedjes hebben?"
"Wil je daar heen dan?" vraag ik, want dat is niet altijd het geval.
"Ja."
Dan moet ik ergens keren en we gaan naar de winkel of ze zegt: "Laat maar, we vinden wel wat anders en dan rijden we door.
Op de vesten stond de tekst Hautes Alpes.
"Die vraag ik voor mijn verjaardag."
Aldus geschiede. Later zagen we ze ergens anders ook, maar voor de dubbele prijs. We reden langs het meer waar we een spectaculair uitzicht op hadden. Op torens van steen stonden keien. Dit hadden we wel eens gezien op tv, maar dat was in Arizona USA. De manier waarop dit gebeurd is hetzelfde. Een harde rots op een zachte ondergrond die daaromheen is weg geërodeerd is. Voldaan kwamen we weer thuis.
Donderdag 12
Met de auto naar een leuke wandelplek in de Ecrins gezocht. We vonden er een. Na het wandelen hebben we de omgeving verder verkend op zoek naar nog meer mooie plekjes. We vonden weer een brede, goed onderhouden weg naar boven. Daar was een zeer modern skiresort. We zijn direct weer weggegaan.
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Gedeelteljk reisverslag met hier en daar bruikbare tips
vlotjes geschreven!
Willy
badstop: Het is nog niet klaar. - Wee
I'll follow! :)
x
badstop: Gezellig. Groetjes 'Jan'. - Danvoieanne
Zo we mogen mee genieten...
badstop: Helemaal gratis nog wel.
|
