|
< terug
Vakantieverslag 2012 deel 6
Maandag 16-07
Het leek mij verstandig om op tijd naar de garage te gaan.
Ellie had de wekker op zeven uur gezet. Om zes uur werd ik wakker om te plassen. Slapen kon ik verder wel vergeten, dus ben ik gaan schrijven tot het tijd werd mijn snurkende echtgenote wakker te maken. Bij het starten van de auto was het lawaai inmiddels oorverdovend. Tijdens het rijden hoorden we niets.
"Nu maar hopen dat het geluid bij de garage wel te horen is," zei ik bezorgd tegen Ellie.
"Dan is hij stil, dat zal je altijd zien," zei de optimiste.
Het anders zo mooie ritje naar Briançon was nu alleen maar lang. We parkeerden de auto bij de garage. Ze hadden het dealerschap van drie merken waaronder het onze. Bij de receptie van de kleine, enigszins rommelige garage zat een meisje die mij te woord stond.
"Een ogenblik," zei ze en liep weg.
Even later kwam ze terug met de chef van de werkplaats. Hij bleek ook eigenaar te zijn en samen met een jongen in opleiding het enige personeel in de werkplaats. Zijn broer was de verkoper en deed van alles en nog wat waar nodig was in de garage. Het was onmogelijk om uit te leggen wat het geluid was of hoe het klonk. Daarvoor is mijn beetje Frans niet toereikend. Hij maakte een einde aan mijn pogingen om het uit te leggen door te zeggen: "Start de motor maar."
Met een hels kabaal begon de motor te lopen. De monteur gebaarde waar het lawaai vandaan kwam. De motor mocht weer uit.
"Kom over een uur maar terug dan kijk ik ondertussen wat het is."
Schuin tegenover de garage was een supermarkt van een merk dat wij nog nooit in Frankrijk hebben gezien. Er was ook een broodhoek bij waar je koffie kon drinken.
Op het industrieterrein was verder weinig te bekijken. We besloten de supermarkt in te gaan waar het lekker koel was. De winkel had goedkope en andere producten dan de ons bekende supermarkten. We besloten om, wanneer de auto klaar was, hier boodschappen te doen. In de brood afdeling bestelden we koffie en een taartje. De koffie bleek tot onze verrassing goed drinkbaar. Het uur was bijna voorbij en we liepen, nogal nerveus, naar de garage. De monteur nam me mee naar de auto die op de brug stond. Het bleek de aircopomp te zijn. Dit was goed en slecht nieuws. Zonder airco in de bergen rijden met temperaturen van boven de dertig graden is geen pretje. Aan de andere kant had het veel duurder kunnen uitpakken en zelfs het einde van de auto kunnen betekenen. Hij stelde voor om een kortere aandrijfriem te monteren waadoor de dynamo wel, maar de airco niet werd aangedreven. Zittend op een muurtje buiten de garage wachten we de reparatie af. Zo kon ik rustig de bedrijvigheid in en om de garage bekijken. Iets wat mij altijd erg interesseert.
We betaalden 96 euro voor de reparatie en we gaven vijf euro fooi.
Na het betalen zijn we boodschappen gaan doen in de supermarkt waar we koffie hadden gedronken. Deze brachten we naar huis en we besloten daarna een rondje te gaan rijden. Ellie had, vlak voor Briançon, borden gezien met de tekst: "Gorge du Durance."
Dat was de rivier die langs ons dorp stroomde. We besloten die borden te volgen en eventueel daar een wandeling te maken. Na twee keer stopte de aanwijzingen. We kwamen op een grote weg waar we links af rechts moesten. Geen borden meer. We keerden om en reden naar de laatste die we gezien hadden. We hadden geen vergissing gemaakt. Langs het weggetje hadden we wel een parkeerterrein gezien en een keetje waar je informatie over rafting kon krijgen. Deze twee hadden we nog niet gecombineerd tot we weer besloten het laatste bord te volgen. De temperatuur in de auto vloog onhoog samen met mijn ergernisgehalte.
Op het parkeerterrein besloten we te stoppen en even af te koelen, vooral ik. We probeerden een pad te vinden dat ergens naar toe zou gaan maar we konden het niet vinden. We pakten de kaart om een alternatief te zoeken. Het werd via Briançon naar Cesana in Italie.
We waren toch vlak bij Briançon. We reden het smalle weggetje af en kwamen na dertig meter bij het houten keetje terecht. Hier stopten we even. We zagen in de verte een smalle gleuf tussen hoge rotswanden.
"Dat is de gorge en je moet de auto op het parkeerterrein zetten en hier naar toe lopen. Daarom staan er geen borden meer," constateerde ik tevreden.
"En jij maar een grote bek opzetten over de ontbrekende Franse borden."
Zo, die weet het weer, hoorde ik haar denken.
We beklommen de Montgenevre. Net over de grens zagen we een roedel wintersporthotels waar geen einde aan kwam. Dit was niets voor ons. We stopten op een plaats waar nog een beetje zicht was op de omgeving. Na de gebruikelijke fotonemerij zijn we direct naar de koelte van ons huisje gereden.
Dinsdag 17-07
Vandaag zijn we thuis gebleven om ongegeneerd te luieren.
's Middags werden we door de huisbaas uitgenodigd voor een aperitief die avond. Dit is een typisch Frans fenomeen, hoewel het misschien ook in landen waar we niet zijn geweest gebruikelijk is. Je wordt dan om zeven uur verwacht voor een borrel en wat snacks. De bedoeling is dat je voor het, ook je eigen, eten weer weg gaat. Dit hebben we eerder geprobeerd in de Ardeche. Daar mislukte het jammerlijk. Om elf uur vertrokken we daar met een grote hoeveelheid drank op en zeer weinig eten, geen gelukkige combinatie; hoewel we wel heel erg gelachen hebben. Nu deden we het anders. Om zes uur hadden we wat gegeten en om zeven uur liepen we naar de bovenburen. Er waren allerlei hartige hapjes waarvan er een aantal zelf gemaakt waren zoals hartige cake. Dat ze een taxibedrijf hebben wisten we al. Hij vertelde dat ze regelmatig naar Marseille reden om mensen uit het ziekenhuis daar weer naar huis te brengen en andersom. De heerlijke rosé uit De Provence die ze schonken namen ze tijdens die ritten mee. Om acht uur begonnen we aanstalten te maken om weg te gaan zodat zij konden gaan eten. Dat was helemaal de bedoeling niet, er was immers eten genoeg op de tafel werd ons verteld. Om een uur of tien zij we weg gegaan, want wij hebben vakantie, maar zij moeten de volgende dag weer werken. Uiteraard nodigden wij ze uit voor het aperitief bij ons.
Zo mislukte het op de aperitief komen voor de tweede keer of eigenlijk voor de derde keer want in de Loirestreek hebben we het andersom meegemaakt. Daar kwamen de huiseigenaren bij ons huisje het gras maaien. Op de vraag of ze even wat wilden drinken werd gretig ingegaan.
Om negen uur zaten ze er nog en op onze vraag of ze niet moesten eten antwoorden ze: "Pfff, dat kan morgen ook."
We hebben wel alles wat eetbaar was in ons huisje opgegeten zoals onze restjes kaas.
feedback van andere lezers- Danvoieanne
Graag gelezen
badstop: Idem - Wee
Leuk om te lezen en mee te beleven!
x
badstop: En dat is ook leuk om te lezen. - Hoeselaar
Gelukkig werd je niet afgezet want dat kunnen ze daar ook en 101 euro dat gaat nog.
Willy
badstop: Dat was inderdaad niet duur. Het is inclusief de riem en die zijn niet goedkoop.
|
