|
< terug
Vakantieverslag 2012 laatste deel.
Donderdag 26-07-2012
Vandaag besloten we tot een dagje in de buurt. We zijn naar een delta in de rivier wezen kijken. We reden langs een cementfabriek naar de rivier toe. We zijn voor de foto even gaan pootjebaden in de snelstromende rivier. Lekker lui hebben we naar de rivier gekeken en naar zijn rustgevende geluid geluisterd. Bij het wegrijden bleek de solide uitziende
ondergrond dit niet te zijn. Voorzichtig manoeuvrerend kreeg ik de auto zo gedraaid dat hij licht naar beneden moest rijden. Langzaam begon ik de koppeling op te laten komen tot de auto bewoog. Daarna gaf ik meer gas en al slippend met de wielen bereikte ik wel solide ondergrond. Dat scheelde heel weinig of ik had, god weet waarvandaan, hulp moeten halen. We kwamen nog een Française tegen met een net.
"Ga je vis of vlinders vangen," vroeg Ellie heel gevat.
Het waren vlinders. Ze had exact hetzelfde fototoestel als wij. Nu hebben wij daar al de hele vakantie een beetje ruzie mee. Meestal waren de foto's goed maar soms overbelicht. Op Internet had ik gelezen dat dit vaker voorkomt. Misschien weet zij een trucje om dit te verhelpen, dacht ik, daarom vroeg ik aan haar of zij dat ook had. Zij had dat niet. We zijn langs het vliegveld naar de andere kant van de delta gereden in de hoop dichter bij een waadbare plaats in de rivier te komen. Dit mislukte jammerlijk. In de schaduw hebben we ons brood met kaas opgegeten. De rest van de dag hebben we geluierd. Om zo weinig mogelijk mee te hoeven nemen waren we al begonnen restjes op te eten zoals mijn favoriete toetje. Vorig jaar heb ik ze voor het eerst gegeten in de Loire streek. Ze smaken zoals we vroeger thuis chocoladepapje maakten. Je mengde drie theelepels cacaopoeder met drie eetlepels suiker en een beetje koffieroom. Zodra het de juiste dikte had begon je heel langzaam met je lepeltje te scheppen. Hele kleine hapjes om zo lang mogelijk te genieten. We hebben drie supermarkten moeten bezoeken voor we ze hadden gevonden.
Vrijdag 27-07-2012
Na het uitslapen, douchen en brunchen zijn we begonnen in te pakken. Ellie doet dat altijd, want ik kan het niet zegt ze en daar heeft ze volkomen gelijk in. Mijn taak is het huisje schoonmaken en dat kan ik heel goed. Wanneer het reinigen klaar is mag ik de auto gaan inpakken. Hier heb ik een hekel aan, maar ik kan het wel goed tijdens het nodige gescheld op de wereld en alle rommel die we altijd meeslepen.
We reden de auto eerst tot onze voordeur. Omdat hij binnen de poort stond kon alles er veilig in. Het voorspelde slechte weer onderbrak af en toe mijn werkzaamheden. Onder het belangstellend oog van de buren kregen we toch alles erin. Omdat er een ware exodus in Frankrijk was voorpelt besloten we vroeg te vertrekken. Ellie zette de wekker op 6.15 uur.
Zaterdag 28-07-2012
Omdat Ellie de wekker op 6.15 uur had gezet werd ik om die tijd wakker van dat rotding. We laden de koelbox vol met Franse kaasjes en drinken voor onderweg. Omstandig namen we afscheid van onze buren en hun honden. Om 6.45 uur stonden we, na het kopen van twee grote stokbroden, afscheid te nemen van onze bakker.
Ne de nodige strubbelingen bij tolpoortjes en fout genomen afslagen kwamen we om ongeveer 15.00 uur aan bij kennissen van ons die in Frankrijk wonen. We bekeken hun hele hebben en houwen. We praatten elkaar bij en aten daar. Met enige regelmaat trok er een onweersbui voorbij. Om 20.00 uur trok er een onweersbui niet voorbij. Omdat ik geen B&B had geboekt besloten we net voor de bui te vertrekken.
"Ik kijk wel hoe ver we komen," sprak ik stoer.
Dwars door het hevige onweer reed ik naar de snelweg toe. Vlak voor ons stak een hert de weg over. We bereikten uiteindelijk de peage. Even was het droog en wij blij tot we bij Dijon kwamen. We zagen de bliksem al in de verte. Heel af en toe werd de regen minder tot we in de volgende bui terecht kwamen. Bij Metz werd de regen zo hevig dat rijden vrijwel onmogelijk was. We schuifelden met de andere weggebruikers door tot we een rustplaats op konden. Daar zaten we in het aardedonker, af en toe onderbroken door een kort moment van felle verlichting, te wachten tot het onweer zou verdwijnen. Ondertussen zat ik bijna in mijn broek te piesen. Zittend plassen uit de open deur was niet mogelijk zonder een meter water in de auto te krijgen. Er zat niets anders op dan het proberen vol te houden tot de bui iets minder werd. Dat werd hij. Vanaf de achterbank pakte ik een vest en deed dit op mijn hoofd. Zo snel mogelijk stapte ik uit en liet mijn water meestromen met het hemelwater. Ellie moest ook en deed hetzelfde als ik. Zij had het ongeluk dat er een auto achter ons zijn grootlicht aan deed.
"We zien die mensen ons hele leven niet meer," stelde ik haar gerust.
We hebben er smakelijk om gelachen. Langzaam kwam de rij auto's op gang richting de snelweg; wij ook. De volgende bui zagen we al weer voor ons foto's maken van de aarde. Vlak voor Luxemburg werd het droog. We hebben daar getankt en naar iets eetbaars gezocht. Dat lukte niet, dus hebben we het restje stokbrood opgegeten. Af en toe dacht ik erover om te stoppen en even te gaan slapen in de auto. Uit de praktijk weet ik dat dit heel fout kan uitpakken omdat je dan een totale instorting kan krijgen. Zolang ik fit bleef, Ellie lette hierop, bleef ik rijden. We haalden Brussel. Ook haalde ik Antwerpen. Nu wist ik dat ik thuis ook zou halen. De muziek die door de auto brulde ging nog even harder en wij zongen heel vals mee. Bij Breda zijn we gestopt om bij een tankstation iets te eten. Brood was er nog niet, daarom aten we een warm saucijzenbroodje. Nog 180 kilometer. Net binnen 24 uur waren we thuis. We hebben de meeste spullen uit de auto gehaald en zijn naar bed gegaan.
feedback van andere lezers- Danvoieanne
Aan alles komt een einde...
badstop: En ze leefden nog lang en ongelukkig. - Wee
Hè hè, eindelijk van die trekhaak af! :)
Genoten van je vakantieverslag, Jan!
x
badstop: Volgend jaar mag je in een skibox op het dak. - Rothe
Bondig maar leuk om lezen.
badstop: Bondig, het heeft 11.370 woorden veel meer moet dat niet zijn. Toch? (-:
|
