Volg ons op facebook
|
< terug
Paarse luchten 14
Even later ging de deur achter me open en een vrolijke warme stem vroeg; "Ben jij soms de nieuwe postman?" Ik moest bij haar binnenkomen en er werd me meteen een glas hete thee met honing voorgeschoteld. Bij de doos of wat daar nog van over bleef hielp ze me mee om die naar binnen te sjouwen. Gelukkig was de inhoud min of meer waterbestendig en ging er bijna niets verloren. Ja de begeleidende brief had de kleur van het karton aangenomen maar was verder nog goed leesbeer. Eerst toen mijn kleding en ikzelf weer opgedroogd waren, mocht ik het huisje verlaten. Ik wist toen nog niet dat dit het begin van een lange en prachtige vriendschap zou worden. Vanaf dat moment voelde ik me goed bij deze ietwat oudere warme vriendelijke vrouw waar men mij zo voor gewaarschuwd had. Ik begreep de mensen in het dorp niet. Bijna niemand kende haar echt, buiten dan de apotheker en een paar oudere mensen die door haar behandeld werden. Buiten hen had nooit contact met haar gezocht en toch vertelde men de meest bizarre en afschuwlelijke dingen. Ik wierp me voor haar op, maar Thekla rade me aan dit in het vervolg niet meer te doen.
"Luister beste Jeffrey, zei ze op een keer tegen me, tegen domheid vochten zelfs de goden vergeefs, waarom zou jij dan je nek uitsteken en je op hoongelach onthaald laten worden."
"Ik weet niet waar ze het vandaan haalde, maar je hoefde haar maar iets te vragen dan wist ze je een gedegen antwoord te geven. Zo heeft ze me ook het dansen geleerd, ja, ja! Ik kon het zelf niet geloven maar op een warme zomeravond haalde ze van onder de bergen van stoffen en prullaria een opwindbare grammofoonspeler voor den dag, Ik wist niet wat ik zag. Toen zei ze tegen me, Jeffrey jongen, heb je al eens in je leven een wals gedanst? Nee! Natuurlijk niet, waar moest ik dat wel geleerd hebben, nu dan, dan ga ik je deze en nog andere dansen leren. Ik sputterde fel tegen maar als zij zich eens iets in haar hoofd zetten was daar geen ontkomen aan. Ze zwengelde dat ding aan, legde een zwarte langspeelplaat erop en begon rond om me heen te dansen. "Zo, kijk Jeffrey, zo moet je dansen, kom ik zal het je leren". En terwijl ze danspasjes rond me heen deed, zong ze Walsing-Mathilde, walsing mathilda met een mooi stemmetje, effin in zoverre ik dat beoordelen kon. Ach, die vrouw kon zoveel omdat ze in alles wat ze in haar leven tegen kwam geďnteresseerd was."
"Je was wel sterk onder de indruk van deze vrouw, is 't niet. Verliefd misschien? Een schalkse glimlach verscheen op Phebe's gezicht en de jonge vrouw vervolgde; je bent er nog steeds niet overheen, is 't niet? Het treft je nog steeds, hé? Heeft ze je nooit aangemoedigd, of heb jij je ooit eens laten gaan? Het moet toch pijn gedaan hebben, om de vrouw van je leven tegen te komen, en dan genoegen te nemen met een platonische beleving. Je was toch vrij, je kon doen en laten wat je wilde, ja en zij zal toch ook wel gevoelens voor je getoond hebben, anders had ze je toch niet het dansen geleerd,of wat denk jij ervan, hé?
Jeffrey stond als aan de grond genageld, als hij eerlijk tegenover zichzelf was, moest hij haar wel gelijk geven. Ja, dat was wel zo maar dat wilde hij niet, en zeker niet voor wildvreemden toegeven. Hij bekeek het tweetal tegenover hem en voelde hoe dat een innerlijke woede zich van hem meester maakte. Hoe kon hij al die jaren voor zich uit leven en niet bemerken dat die persoon die hij in feite aanbad nooit een schijn van kans had gegeven. Hij overwoog de woorden van Thekla die toen ter tijd aangaf, nooit met een man in zee te willen gaan vanwege de vele teleurstellingen die ze in haar jonge leven al had moeten incasseren.
Hij voelde nu nog en dat zoveel jaren later, hoe dat Thekla in feite leven zijn nog altijd beheerste. Ja, ze was toen zoveel ouder als mij geweest en dan al die kletspraatjes die als een lopend vuur door het hele dorp zouden lopen, nee dat had ik nooit aangekund." Het gesprek stokte voor een moment en Jeffrey keek in het niets hij zag de beelden van toen aan zijn ogen voorbij schieten Met dit gesprek maar jammer genoeg jaren te laat voelde hij hoe zeer ze zich in zijn leven en denken had ingenesteld. Nu eerst bemerkte hij een wrange pijn die hij niet plaatsen kon, maar toch geweldig mooie smarten achterliet. Kon men de tijd nog eens terugdraaien en van voor af aan opnieuw beginnen, hoeveel anders zou dan alles verlopen zijn. Flauwe kul, wat ben ik ermee, foert, met deze gedachten ze hielpen nu toch niet meer.
Jeffrey schoof op zijn stoel heen en weer en voelde zich niet op zijn gemak. Het liefst zou hij meteen opstappen en het tweetal achter zich laten. De kastelein die genoeg mensenkennis bezat om zulke situaties naar zijn hand te zetten kwam op het tafeltje af en gaf Jeffrey een schouderklopje en fluisterde aan zijn oor dat er nog een bierviltje was dat vol met genoten consumpties bestond dat toch dringend eens afgerekend dienden te worden.
Het koppel tegenover hem nog steeds gewapend met microfoon en agenda, bleek geamuseerd toe te kijken hoe dat het gezicht en handelingen van hun tafelgenoot van eerst asgrijs naar levendiger kleuren muteerde.
"Ja, ja, oké Jack, komt in orde, straks of morgen, oké?"
feedback van andere lezers- hettie35
Dit deel is wel heel goed geschreven,
groetjes Hettie
Hoeselaar: Voor dit compliment wil ik je danken
Willy - Rothe
Leuk om lezen.
Hoeselaar: Fijn om dat hier te mogen lezen
Willy - Wee
Wat een mooi geschreven deel, Willy.
Sorry voor mijn (domme) opmerking bij je vorige deel.
Ik had alles opnieuw doorgelezen, maar helemaal niet gedacht aan de verteller.
x
Hoeselaar: Bij het lezen van meerdere delen overkomt mij dat evenzo, dus jouw verontschuliging was echt niet nodig
Bedankt om me te lezen
Willy - Danvoieanne
Mooi en graag gelezen.
Hoeselaar: Dank je wel Anne leuk dat je me blijft volgen
Willy - GoNo2
Graag gelezen!
Hoeselaar: Dank u wel - andremoortgat
Met genietende zuchten
volgen wij 't paars van jouw luchten
Hoeselaar: Nog wel zuchtend beste Andre dat wil wat zeggen, leuk dat je weer las
Willy
|
