Volg ons op facebook
|
< terug
Paarse luchten 15
"Waar was ik nu ook al weer staan gebleven", zijn hoofd nog altijd rood van de stille aanmaning. Jeffrey kuchte verlegen en vervolgde, "ja, dansen kon ze, maar ook schilderen. Ik weet nog dat ik haar eens naar de stad moest begeleiden waar ze in een heel duur ogende zaak plakkaatverf kocht en enkele borstels. Ik kende het verschil niet tussen gewone en ander verf en wist ook niet waarvoor ze moest dienen. Ook speciaal papier en doek voor als het nodig mocht zijn, zei ze. Ze reed eerst op latere leeftijd in een lichtblauwe Chevrolet pick-up die ze ook voor grote bestellingen nodig had. Ik zie haar nog achter het grote stuur van die oude rammelkast zitten, altijd met een strohoedje dat versierd werd met strobloemen op de rand en met een licht blauw bijna doorzichtig sjaaltje waarmee ze het onder haar kin kon vastknopen. Als ik haar nu nog voor mijn ogen haal, dan krijg ik weer heimwee naar die tijd van toen, goh, wat een tijd was me dat. Dan hoor ik weer haar gulle lach die zo apart bijna kirrend maar nooit irritant klonk als dat van een meisje, en dan die pretoogjes van haar, die altijd al indruk op me maakten". Aan zijn mimiek en oogbewegingen kon men aflezen dat hij na zoveel jaren nog altijd die beelden van toen op zijn ooglenzen geprojecteerd zag.
Phebe die de woorden van Jeffrey bijna at vermande zichzelf terwijl ze met een zakdoek haar ogen bette, daarom ook dat ze zich rechtte en op een nonchalante wijze een andere houding aanmat;
"Zeg, Jeffrey, kom eens terug op de grond, en ga daar verder waar je door je puberaal verhaal bijna begon te kwijlen. In het dorp werd heel anders door de mensen gereageerd als we de naam Thekla Belamy uitspraken. Ofwel hoorden we de mensen zeggen dat ze die naam niet kenden of ze vroegen, je bedoelt die zottin toch niet die vroeger in het bos woonde. Toe vertel ons eens hoe dat de vork werkelijk op de steel zat, aan die priet praat van zo-even daar hebben we weinig aan". Jeffrey voelde zich betrapt en wist zich voor een geen houding aan te meten, hij was blij dat de herbergier hem ongewild ter hulp schoot.
Dare Hank kwam aan de tafel en vroeg of iemand nog iets wenste te bestellen. De slungel nam een cola, de jonge dame bestelde een wit wijntje en Jeffrey deed een teken waardoor de waard wist dat hier een geliefde Budweiser gevraagd werd, ikzelf vroeg om een koffie.
Toen waard de bestelling voor hen op de tafel plaatste, vroeg de journaliste of hij ook die bewuste Thekla Belamy gekend had, maar de man zei dat hij pas verleden jaar deze zaak had laten bouwen en in het begin van dit jaar betrok, hij was ook niet van hier afkomstig.
"Men vertelde ons , ging Phebe verder, dat haar zoon, die men Benjamin noemde, tijdens de drooglegging door smokkelaars om het leven werd gebracht maar dat daar nergens bewijzen voor werden gevonden"?
"Juist, ja, dat is waar, ik heb enkel maar gehoord dat hij met zijn oude roestbak van een pick-up ergens in een rotsspleet was gereden, maar dat er niemand was die dat daar met eigen ogen gezien noch daarover iets vertellen kon."
"Ach ja, dat klopt, ik heb dat ook zo genoteerd, zei de jonge man, en lachte als bewijs van alertheid zijn tanden bloot.
"Was Thekla altijd thuis of ging ze ook wel eens weg, ik bedoel, is ze in die tijd dat jij hier dagelijks kwam wel eens voor langere tijd van huis geweest? Ik bedoel is ze op verlof gegaan of heeft ze familiebezoeken afgelegd?
"Voor zover als ik weet was deze vrouw altijd in of in de naburige omgeving van haar veranda te vinden. Ja, ik heb ze wel eens meegenomen als ik naar de stad moest, als haar wagen het weer eens niet deed, ja maar dat was dan nooit langer dan een dag. Haar dieren moet u weten die liet ze niet zomaar aan hun lot over, het waren als het ware haar kinderen. Ik herinner me dat een van haar ganzen die ze de naam Petrus gaf, ja, het was Petrus, ja,ja, ik meen dat het Petrus was op een morgen dood voor haar deur lag. Ze baarde hem op en liet die een hele dag aan alle dieren die in haar onmiddellijke omgeving verbleven zien. Thekla weende en danste rondom het kadaver en slaakte zo van die rare kreten die je ook bij een Indianen begrafenis hoort. Elke veer die ze van gelijk welke vogel vond werd door haar verzameld en dan in een kunstwerk verwerkt. Soms dacht ik, Thekla je bent gek aan het worden wie doet er nu in hemelsnaam schors en veren samen op een zelf gesponnen doek spannen, en dan met verschillende soorten klei kleuren.
Bij dode vogels deed ze de vleugels opentrekken en baarde ze dan zo op als ging het hier om een familielid. Als ik haar dan vroeg waarom ze dat deed was haar stellige antwoord telkens weer, de ziel moet het luchtruim opzoeken en met de avondzon gaat het vertrekken beter. Oh, daar valt me een voorval in die ik jullie niet onthouden mag. Ik kreeg opeens zware buikkrampen en de plaatselijke dokter had me een zelfgemaakt medicament meegegeven, ja dat was in die tijd nog zo, maar het wilde niet beteren en ben toen naar Thekla gereden. Nog voordat ik iets zeggen kon zei ze op gebiedende toon; kom jij eens hier, ik zie dat je zware buikkrampen hebt ik zal je iets geven waardoor jij je binnen het kwartier beter gaat voelen, en geloof me of niet, maar ze kreeg gelijk. Daarna ben ik telkens ik me ziek voelde, meteen naar haar toegegaan.
feedback van andere lezers- hettie35
Ook hier weer fijn gelezen,
groetjes.....
Hoeselaar: Lief dat jij je die moeite nam
Willy - Danvoieanne
GRAAG GELEZEN
Hoeselaar: Dank je Anne fijne avond nog
Willy - Wee
Arme Jeffrey, hij gaat zich steeds meer realiseren dat hij van haar hield ...
Graag gelezen weer!
x
Hoeselaar: Eerst bij het koele stranden dat er een lichtje gaat branden
Willy - Rothe
Leuk om lezen.
Hoeselaar: Ben blij dat ik de lezers tevreden kon stellen
Willy - andremoortgat
Thekla zorgend moederdier
Jeffrey zet landing in...
Tot hier toe nog gaan buik-ramp
Hoeselaar: Bedankt voor weer gelezen te hebben
Willy
|
