Volg ons op facebook
|
< terug
Hartproblemen maar niet over de liefde.
Dinsdag 11-09-2012
Zaterdag 15 -09-2012 wordt onze zoon Marco 39 jaar. Bijna had hij het niet gehaald. Deze beladen zin is een cliché, maar zoals zo vaak waar. De 'toevallige' serie gebeurtenissen waardoor deze zin in dit verslag is terechtgekomen zal ik vertellen.
Onze dochter Manon, die in Breezand woont, vertelde een paar dagen geleden dat ze na een lange tijd, weer ging paardrijden. Mijn vrouw Ellie vroeg of we mochten komen kijken. Na een korte aarzeling van Manon, omdat ze bang was dat het misschien niet zo goed zou gaan, mocht het. Het rijden ging prima en samen met onze kleindochter Kim stonden we naar haar te kijken. Kim had het koud. Ik opende mij vest, sloeg het om haar heen en deed het weer dicht.
"Je lijkt we een buideldier Kim", merkte Manon op.
Onze schoonzoon Mark kwam even later ook kijken in zijn blauwe overall waarmee hij zo uit zijn bollenbedrijf was gestapt. Het rijden was klaar en het paard werd uitgestapt. We stonden de stallen te bewonderen van de paardeneigenaresse terwijl Kim en Manon het paard verzorgde. Tijdens een vrolijk gesprek met haar, die ook Manon en Kim les geeft, ging de telefoon van Mark. In de verte hoorden we een onheilspellende geluid, de sirene van een ambulance.
Op de dag van het paardrijden kwam Marco bij ons eten. Hij moest met zijn club die avond darten in Breezand, de plaats waar Manon woont. Hij bleef bij ons eten om daarna naar zijn wedstrijd te vertrekken.
"Zit de hele familie in Breezand," merkte hij lachend op.
In het café waar de wedstrijd werd gehouden waren de wijkverpleegkundigen en nog een andere verpleegster aan het vergaderen in een zaaltje naast de darters. Ook de vriendin van een broer van Mark was er, want zij werkte daar. Marco en zij hadden elkaar heel even gesproken.
Mark nam zijn mobiele telefoon op. Direct liep hij bij ons vandaan. Wij dachten dat hij door ons gekakel de opbeller niet kon verstaan tot hij mij indringend verzocht bij hem te komen. De sfeer veranderde onmiddellijk vertelde Ellie later, maar ik had het niet in de gaten, want ik dacht dat hij iets over een huis zou vertellen. Wij willen namelijk verhuizen naar Breezand.
"De sirenes die je hoort zijn voor jullie zoon, hij heeft een hartaanval gehad."
Het wilde niet tot mij doordringen. Ik wist dat hij geen grap maakte, maar het klonk zo absurd dat het even duurde voor ik besefte wat hij had gezegd. Hoe voorzichtig we ook deden Kim begreep dat er iets ernstigs aan de hand was en begon te huilen. Razendsnel organiseerden we een plan van aanpak. Mark nam kim mee haar huis en wij reden achter Manon aan naar het café. Nog steeds drong het niet echt tot mij door tot we de ziekenwagens zagen staan. We liepen het café binnen waar we door een politieagent werden tegengehouden. De vriendin van Marks broer ving ons op. Zij was degene die Mark had gebeld.
Verwonderd vroeg ze: "Waar komen jullie zo snel vandaan, jullie wonen toch in Schagen?"
"We waren bij Manon aan het kijken."
Zij vertelde wat er gebeurt was. Marco had net zijn partij darten gespeeld en ging aan de bar een glaasje cola drinken. Zonder enig teken van tevoren, zakte hij van de kruk op de grond. Zij reageerde direct door de verpleegsters te roepen. Ook die waren bekenden van Manon en Marco. In de zaak was een defibrillator aanwezig waarmee ze zijn hart weer op gang brachten tot het weer stopte. Voor de tweede keer werd hij door hun weer tot leven gewekt. Daarna namen de ambulancebroeders hun taak over.
Tijdens dit gesprekje mocht Manon wel naar haar broer toe. Wij nog niet en dat is vreselijk eng, want je hebt geen idee hoe hij eraan toe was. De agent vertelde heel rustig dat de broeders van de ambulance ruimte nodig hadden om te manoeuvreren, daarom mochten we niet naar de plek waar hij lag. Manon keek af en toe even naar ons en zei dat hij een beetje begon bij te komen.
We kregen van een paar mensen glazen water aangereikt die ik zonder nadenken allemaal opdronk. We hoorden dat het hele dorp in rep en roer was. Rustig werkten de ambulance broeders verder. Langzaam begon het tot mij door te dringen wat er aan het gebeurd was en nog gebeurde. Ook ongeloof kwam opzetten, want hij heeft tien jaar geleden de ziekte van Hodgkin gehad en was daarom onder controle bij een arts in het ziekenhuis. Een jaar geleden was er nog een echo gemaakt van zijn hart en zijn bloed werd ook op cholesterol gecontroleerd. Volkomen verdwaasd ben ik naar de wc gegaan om te plassen, daar stortte ik even in, maar niet te lang, want er moest nog veel gedaan worden. Manon bleef ondertussen seintjes over de toestand van onze zoon.
"Hij praat alweer," stelde ze ons gerust.
De broeders waren klaar en begonnen hem op een brancard te plaatsen. Manon ging mee in de ambulance en wij zouden daar rustig achteraan rijden. De warmte waarmee iedereen meeleefde was ontroerend, maar ik was niet in staat om ze zonder in te storten te bedanken
De politieagenten die ik onderweg naar de auto tegenkwam vroegen of ik in staat was te rijden. Dat heb ik ze verzekerd. Wanneer ik ook maar enige twijfel had gehad dan had ik dat niet gedaan. We reden rustig naar het ziekenhuis in Alkmaar, vijfentwintig lange kilometers. Tijdens de rit begon de woede die ik voelde over het feit dat dit hém nu moest overkomen te veranderen in het besef dat hij heel veel geluk had gehad. Was het in zijn huis gebeurd of tijdens het vissen of autorijden, was hij dood geweest.
Manon belde onderweg dat Marco al weer grapjes lag te maken in de ziekenwagen, een teken dat het wat beter met hem ging. We spraken af dat zij ons zou ophalen bij de receptie zodra we daar waren aangekomen. Rond tien uur kwamen we in het ziekenhuis aan. Bij de receptie wisten ze al dat hij was opgenomen en waar hij lag. We zijn naar de afdeling gegaan waar we door Manon werden opgevangen. Zij vertelde dat Marco op dat moment werd onderzocht en gedotterd. Tegen middernacht kwam de dokter ons vertellen dat dit was mislukt. Ze zouden de volgende dag overleggen wat ze verder gingen doen. Nogmaals dotteren of opereren. We mochten wachten tot Marco naar de kamer werd gebracht waar we zaten. Het weerzien was erg emotioneel.
"Heb je nu aandacht genoeg?" vroeg ik hem later.
Hij lachte en antwoordde: "De volgen keer zal ik gewoon even bellen."
We namen zijn kleren en schoenen mee en gingen naar huis, maar eerst brachten we Manon naar huis hoewel die hiertegen protesteerde.
"Mark kan me wel bij jullie thuis ophalen," stelde ze voor.
"Niks daarvan, hij blijft lekker bij de kinderen."
Ze wist dat verder argumenteren zinloos was. Ons kent ons.
Om half twee waren we weer thuis waar we nog even naar de herhaling van de verkiezingsconference van Freek de Jonge hebben gekeken.
Na een korte en rusteloze nacht zijn we de volgende morgen naar het ziekenhuis gereden. We moesten daar voor tien uur zijn om de uitslag van de onderzoeken van de dienstdoende doctor te horen.
"Je hebt het flink te pakken, ze gaan je volgende week opereren in Amsterdam en je krijgt vier bypassen."
Op mijn vraag hoe het kon dat Marco onder controle was in het ziekenhuis en zelfs een scan had gehad, dit toch kon gebeuren antwoordde hij: "Zij kijken naar de buitenkant of die niet is beschadigd door de bestraling en niet naar de binnenkant, want dat is een heel ander onderzoek."
De emotie in de kamer was opluchting voor ons allemaal. Marco voelde zich al heel lang niet goed en wist nu waar dat door werd veroorzaakt; wij nu ook.
"Zo, straks in Amsterdam de boel even resetten en dan kan de beuk er weer in," merkte hij droog op.
Wij moesten lachen om die opmerking. De doktor en de verplegers die bij hem waren keken hem en ons een beetje verwonderd aan. Volgens mij zijn ze dit soort gedrag in deze situatie niet gewend.
feedback van andere lezers- Danvoieanne
Was me wat ....
badstop: Dat kan je wel zeggen ja. - Wee
Wat een vreselijke spanning!
Sterkte, en beterschap voor je zoon, Jan.
Ik hoop dat alles goed komt.
x
badstop: Alles zal goed komen, is ons motto. - joplin
Dat is schrikken.
De verplegers in de buurt zijn reddende engelen geweest.
Snel beterschap voor je positieve moedige zoon.
xx
badstop: Het zijn inderdaad, nog steeds, engelen.
|
